Trentemøller + T.O.M And His Computer @ Gazi Music Hall

O Δανός Anders Trentemøller είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση στα χρονικά της σύγχρονης μουσικής. Ήθελα να προσθέσω και το επίθετο «ηλεκτρονικής» κάπου εκεί ανάμεσα, αλλά έτσι όπως ο ίδιος κάνει τα πάντα να μας αποδείξει με τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα των δραστηριοτήτων του, δεν είναι δυνατόν να τον περιορίσεις κάτω από αυτή την ταμπέλα. Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ κάπου εκεί τον κατέταξα λόγω των πάρα πολλών ρεμίξ που έχει κάνει επάνω σε κομμάτια άλλων καλλιτεχνών. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι δίσκοι του δίνουν όλα τα σημάδια ώστε να ξεκαθαρίσει καθένας από εμάς τι ακριβώς είναι

Τη βραδιά ανέλαβε να ανοίξει ο Τ.Ο.Μ. And His Computer ή κατά κόσμον Thomas Bertelsen. Δανός κι αυτός, ξεκίνησε σαν dj, συμμετείχε σε ένα σχήμα με το όνομα Lulu Rouge και μόλις τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα σαν παραγωγός. Έπαιξε για σαράντα λεπτά ένα σετ που αναμείγνυε τους χορευτικούς ρυθμούς με περισσότερο δύστροπα ηλεκτρονικά τερτίπια, το κοινό στο μεγαλύτερό του μέρος παρέμεινε μουδιασμένο και μόνο προς το τέλος του σετ μπόρεσε να μπει στην τροχιά που με κόπο προσπαθούσε να στήσει ο μουσάτος φίλος μας. Δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα το εξαιρετικό, προς το παρόν ελπίζουμε, τη δουλειά του όμως την έκανε μια χαρά, σ’ αυτή την άβολη ώρα που ο κόσμος προσέρχεται ακόμα και ψάχνει να βρει τη θέση που τον βολεύει να δει αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.

Όταν ξεκίνησε το σόου του ο Trentemøller, το κάτω διάζωμα του χώρου είχε σχεδόν γεμίσει, οπότε ήταν η ώρα να ξεδιπλώσει με μαεστρία την Τέχνη του ο ενορχηστρωτής της βραδιάς. Στο πλάι του βρέθηκαν πέντε ακόμη άτομα, ένας ντράμερ που έπαιζε με πάθος απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της μουσικής, δύο ακόμη άτομα στις κιθάρες – ένας άντρας, μια γυναίκα – και δύο ακόμη μέλη σε ρόλο πασπαρτού (κιθάρες, μπάσο, τραγούδι από την κοπέλα που ανέλαβε να συμπληρώσει όσα κομμάτια είχαν απόλυτη ανάγκη από φωνητικά). Όλοι αυτοί εξασφάλιζαν ένα απόλυτα δυναμικό στήσιμο ώστε η εμφάνιση να έχει το χαρακτήρα της συναυλίας – παρότι εγώ δεν είμαι εντελώς βέβαιος ότι όσα ακούγαμε ήταν προϊόντα ζωντανής οργανοπαιξίας…

Να σας πω όμως και κάτι; Δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα στην παρούσα περίπτωση, δεν είχαμε να κάνουμε με ένα κλασικό ροκ σχήμα που έχεις την απαίτηση να παίζει στο ακέραιο εκείνα που ακούς και να μην χάσουν και νότα. Όπως και σε παρόμοιες εμφανίσεις ονομάτων που προέρχονται από το χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, όπου το πιο συνηθισμένο θέαμα είναι ένα ή περισσότερα άτομα πίσω από μηχανήματα που δεν ξέρεις αν παίζουν όσα ακούς στον αυτόματο πιλότο ή δέχονται κάποια παρέμβαση ή επιτόπια ρύθμιση από τον δημιουργό της μουσικής, έτσι και τώρα, μου αρκούσε που έβλεπα τους έξι επί σκηνής να δηλώνουν ευθαρσώς ότι ήθελαν να ξεφύγουν από το στερεότυπο της άψυχης και στατικής παρουσίας του κόσμου της electronica κι ήθελαν να περάσουν στην απέναντι όχθη, εκείνη ενός κανονικού live στησίματος.

Παρακολουθώντας λοιπόν όλο αυτό, δεν μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο στον κύριο Anders μιας που έχει βρει μια υπέροχη χρυσή τομή, στην οποία περνάει ένα σωρό αναφορές και καταφέρνει να μας δίνει τα καλύτερα στοιχεία από δύο διαφορετικούς κόσμους. Δεν είναι τυχαίο ότι το κοινό συνέχιζε να τον επευφημεί τόσο όταν έπαιζε το γκρουπ σε αμιγώς ροκ πλαίσια, όσο κι όταν οι ήχοι ολίσθαιναν σε έντονα χορευτικούς ρυθμούς και ο Trentemøller έμπαινε στη φορεσιά του superstar dj. Πάντως, έχω την εντύπωση ότι το ακροατήριο προερχόταν στην πλειοψηφία του από ανθρώπους που προτιμούν να συχνάζουν στα club παρά να παρακολουθούν συναυλίες.

Όπως κι αν έχει, η βραδιά κύλησε περίφημα και στη μιάμιση ακριβώς ώρα που διήρκησε, με το γκρουπ να δίνει στα μουλωχτά κι ορισμένα ηχητικά σημάδια που σε παρέπεμπαν στο δικό σου παρελθόν: μια μικρή έκπληξη με το ρομποτικό χορό από τις δύο κοπέλες ενόσω πίσω τους το μπάσο έπαιζε τη γραμμή από το Once In A Lifetime των Talking Heads, φέρνοντας αβίαστα ένα χαμόγελο στα χείλη μας, ένα κομμάτι με το ριφ της κιθάρας να είναι κλεμμένο από το Lullaby των Cure, σε κάποιο άλλο σημείο έκανε το πέρασμά του το Go! του Moby, για να κλείσει θριαμβευτικά η βραδιά με το Silver Surfer, Ghost Rider Go!!!, που στα δικά μου αυτιά δεν ακούστηκε πολύ διαφορετικά από κομμάτι των Soft Moon, αν αυτοί οι τελευταίοι αποφάσιζαν κάποια στιγμή να κάνουν κάτι περισσότερο για το μπάσο στο ήχο τους και το μετέτρεπαν σε ένα βροντώδες στοιχείο του ήχου τους! Δεν θα πω ότι με ενθουσίασε αυτό που είδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πέρασα και άσχημα. Τον προτιμώ στους δίσκους του, να ακούω τα ζεστά φωνητικά των Low ή της Kazu Makino να στολίζουν τα τραγούδια του, αλλά δεν το μετάνιωσα που πήγα, ήταν a good night out που λένε!

Set list
Intro
Still On Fire
Shades Of Marble
Past The Beginning Of The End
Candy Tongue
River Of Life
Vamp
Miss You
Take Me Into Your Skin
Trails
Never Stop Running
Constantinople
Moan
———
Gravity
Silver Surfer, Ghost Rider Go!!!

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αλεξάνδρα Κατσαρού)