Patti Smith – Banga

Υπάρχουν κάποια στάνταρ ποιότητας από τα οποία καλλιτέχνες σαν την Πάτι Σμιθ δεν πρόκειται ποτέ να εκπέσουν, ειδικά εφόσον έχουν δίπλα τους τόσο ικανούς μουσικούς-συνθέτες (η Σμιθ στάθηκε τυχερή να έχει από την αρχή της πορείας της συμμάχους έναν  Λένι Κέι, ένα Τζέι Ντι Ντόχερτι, έναν Τόνι Σάναχαν). Κοινώς, άνθρωποι σαν την γεννημένη στο Σικάγο ποιήτρια και τραγουδίστρια, ή σαν τον Πωλ Σάιμον, τον Μπρους Σπρίνγκστιν, τον Μπομπ Ντίλαν δεν πρόκειται ποτέ να βγάλουν κακό δίσκο, ακόμα κι αν, λέμε τώρα, προσπαθήσουν.

Δεν έχω κανένα λόγο να αποτρέψω τους πιθανούς αναγνώστες αυτού εδώ του άρθρου

από το να αγοράσουν ή να κατεβάσουν τον καινούριο δίσκο της, με τίτλο Banga (το όνομα ενός σκύλου στο μυθιστόρημα του Μπουλγκάκωφ «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα) – αρκεί, βέβαια, να έχουν εντρυφήσει σε όλους τους προηγούμενους, που έχουν πολλά περισσότερα να πουν και να προσφέρουν. Το Banga είναι ένας καλός δίσκος, αλλά είναι απλώς αυτό. Δεν θα αλλάξει τη ζωή σου, δεν θα σε συνεπάρει, δε θα σε ταρακουνήσει. Δεν ξέρω, βέβαια, αν το επιδιώκει καν. Όπως και σε όλους τους δίσκους της Σμιθ (περισσότερο απ’ ό,τι στους δίσκους των προαναφερθέντων ομοτέχνων της, που εκτός από σπουδαίοι στιχουργοί είναι και άρτιοι μελωδοί), βασική αρχή είναι το βιβλικό «Εν αρχή ην ο Λόγος». Όλα εδώ μέσα γίνονται με σκοπό να υπηρετήσουν τους στίχους της ποιήτριας.

Ο δίσκος ξεκινά όμορφα, με την απλή (τρεις νότες και μία μπόνους τέσσερις) ποπ μελωδία του Amerigo, που, ωστόσο, ταιριάζει με την κουρασμένη, σοφή, γκρίζα φωνή της Σμιθ. Σε ανάλογα χωράφια κινείται και το April Fool που ακολουθεί. Ένα τραγούδι ευχάριστο, αλλά τίποτα που να μην έχεις ξανακούσει. Το υμνώδες Fuji-san ξυπνάει κάπως τις αισθήσεις, αλλά και πάλι μοιάζει σαν ένα throwaway από τα sessions του Gone Again. Μετά το αφιερωμένο στην Amy Winehouse “This is the Girl”, ένα μικρό σόουλ-ίζον (τί πιο ταιριαστό;) κομψοτέχνημα, η Σμιθ και η μπάντα της δείχνουν να επαναπαύονται σε μια οικεία, εύκολη φόρμουλα. Όλα τα τραγούδια είναι άνω του μετρίου, αλλά και πάλι δε σε εκπλήσσουν με τη ζωτικότητα και την ομορφιά τους. Δεν εμβαθύνουν ποτέ στην ουσία του πράγματος, δεν τρυπώνουν μέσα σου. Μέχρι να σταματήσει να παίζει το cd ή το media player, τα έχεις ξεχάσει. Θα χρειαστεί μια δεύτερη ή τρίτη ακρόαση, προκειμένου να γνωριστείς μαζί τους και να τα εκτιμήσεις για αυτό που πραγματικά είναι: το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει αυτή τη στιγμή ένα άλλοτε σπουδαίο ταλέντο.