Pennywise + Actionmen + Fall of Man @ Fuzz club

Pennywise live at Fuzz club, Athens, 19.06.2012

Ας ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα. Όταν ένα συγκρότημα του βεληνεκούς των Pennywise εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μάλιστα σε έναν χώρο σαν το Fuzz, θα περίμενε κανείς ότι το sold out της

Μιλάμε εξάλλου για ένα από τα σημαντικότερα Punk Rock σχήματα της δεκαετίας του ’90, πόσο δύσκολο θα ήταν να γεμίσουν ένα club; Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι μάλλον αποκαρδιωτική, όπως ακριβώς ήταν και η εικόνα της μισογεμάτης αίθουσας του Fuzz την Τρίτη το βράδυ. 500 άτομα όλα και όλα για τους Pennywise; Μα είναι δυνατόν; Ξέρω, ξέρω, φταίει η κρίση. Ή μήπως όχι; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω πολύ για το κατά πόσον ήταν η οικονομική κατάσταση της χώρας και όχι η αδιαφορία του Ελληνικού κοινού που έφταιξε στην προκειμένη περίπτωση. Ένα κοινό που στην αγωνιώδη προσπάθεια του να ανακαλύψει το ‘next big thing’ (θα ξεράσω!) έχει δυστυχώς αρχίσει να σνομπάρει ονόματα που κάποτε θα έφτανε να κάνει μέχρι και τάμα για να δεί ζωντανά. Κρίμα. Πολύ κρίμα. Τί άλλο να πώ.

Fall of Man

Τους Αθηναίους Fall Of Man τους έχουμε απολαύσει πολλάκις στο παρελθόν και αναμφίβολα αποτελούν μία από τις πιο εξαιρετικές εγχώριες μπάντες στον χώρο του μελωδικού punk rock/metalcore. Ο συνδιασμός καθαρών και growling φωνητικών προσδίδει ένα μοντέρνο χαρακτήρα στα κομμάτια τους ενώ τα πιασάρικα riffs και τα υπέροχα μελωδικά περάσματα που χαρακτηρίζουν τις συνθέσεις τους δημιουργούν ένα πανέμορφο αποτέλεσμα  που είναι αδύνατον να μην σε συνεπάρει. Στην μισή ώρα που έμειναν επάνω στην σκηνή ακούσαμε κομμάτια από το πρώτο τους album ‘Promises In Empty Words’ που κυκλοφόρησε πέρσι καθώς και κάποια καινούρια τραγούδια που θα περιλαμβάνονται στην επόμενη τους δουλειά και τα οποία μπορείτε να τσεκάρετε είτε στην σελίδα τους στο facebook είτε στο youtube.

Actionmen

Οι Ιταλοί Actionmen είναι μία πολύ περίεργη και… ιδιαίτερη -για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται- μπάντα. Μουσικά δεν ξέρουν ούτε και αυτοί τί παίζουν. Λίγο Punk, λίγο Ska, λίγο Reggae, λίγο ό,τι νά’ναι… Πάνω απ’όλα όμως αυτό που βγάζουν είναι πολύ, μα πολύ, καραγκιοζιλίκι (με τα καλά του και τα κακά του, βεβαίως βεβαίως – χα!). Οι τύποι φαίνεται να το διασκεδάζουν με την ψυχή τους και αυτό είναι τελικά που προκαλεί και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω με τα καμώματα τους, μία αντίδραση που φάνηκε να συμμερίζεται το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Αναπόφεκτα η μουσική περνάει σε δεύτερη μοίρα, κάτι που μάλλον επιδιώκουν και οι ίδιοι. Έχουν χαβαλέ, έχουν πλάκα, αλλά ομολογώ ότι δεν θα μπορούσα να τους παρακολουθήσω για περισσότερο από μισή ώρα χωρίς να αρχίσω να χάνω την υπομονή μου. Η διασκεύη τους στο ‘Living On My Own’ του Freddie Mercury ήταν πάντως κάτι παραπάνω από συμπαθητική.

Μέχρι και την στιγμή που πήραν την θέση τους επάνω στο σανίδι οι Αμερικανοί P