Greek2Speak: Common Sense – Sun Comes Up

Πάτημα του κουμπιού, φλας και έτοιμη η λήψη του στιγμιαία αποτυπωμένου τοπίου, στο οποίο οι κιτρινισμένες απ’ τη φθορά φωτογραφίες θα δώσουν επιπλέον νοσταλγικές διαστάσεις. Κάπως έτσι ηχεί το πρωτότοκο τέκνο των Αθηναίων Common Sense δεκαεπτά έτη μετά την παρθενική και μοναδική, όπως έμελλε, κυκλοφορία του. Βλέπετε, ήρθε στον πεζό κόσμο σαν ονειρικό απόσταγμα συσκευασμένο σε βινύλιο. Κι έτσι έμεινε, μιας και ουδέποτε βρήκε το δρόμο της έκδοσής του σε CD.

Η βελούδινη δυναμική των ηλεκτρακουστικών εικονογραφήσεων

του Sun Comes Up διαχέεται στο χώρο καθώς αφουγκράζεσαι τις ανησυχίες, τους φόβους, τα πάθη, τις προσδοκίες, τους επιθυμητούς προορισμούς των εμπνευστών αυτού. Σε εννέα συνθέσεις που ξεχειλίζουν από πραότητα και εν γένει συναισθηματική κόπωση, το πενταμελές σχήμα προτάσσει μελαγχολικές μελωδικές γραμμές για να βαδίσεις. Η απόκοσμα θελκτική φωνή της Τατιάνας Σταυρουλάκη δεσπόζει πλάι στις γλυκόπικρες ελεγείες των χορδών κιθάρας, λαούτου, μπάσου και των ιδιαιτέρως ελισσόμενων πλήκτρων. Για τα προαναφερθέντα έγχορδα τις εκτελέσεις επωμίστηκαν οι Χρήστος Ζούμπας-με άξια συμμετοχή πίσω απ’ το μικρόφωνο- και Σάκης Μπιρμπίλης αντίστοιχα, ενόσω τα keyboards του Χρήστου Αλεξόπουλου, που συνεχίζει έως σήμερα την περιπλάνηση του στις ανεξάρτητες μουσικές διαβάσεις, χρωματίζουν εξαίσια την ατμόσφαιρα.

Και καλείσαι να περιγράψεις μουσικολογικά το κλίμα του δίσκου… H πολυεπίπεδη καλαισθησία της 4AD -απ’ την επιλογή εξώφυλλου που συνιστά ο υπέροχα άναρχος πίνακας Metropolis του ντανταϊστή ζωγράφου George Grosz μέχρι την υφολογική φροντίδα και της τελευταίας νότας- ριζώνει υποσυνείδητα στο νου, οι ευωδίες της βρετανικής κιθαριστικής ποπ απ’ τα indie 80s κι έπειτα, με έμφαση στο ανθολόγιο της Sarah Records και της Creation, καταλαμβάνουν σεβαστό χώρο, οι θύμισες των Go-Betweens και του 16 Lovers Lane ανοίγουν διάπλατα τις αγκάλες τους. Πλησίον τους ορθώνονται η γοτθική ανατριχίλα των Dead Can Dance, η οποία σε διαπερνά ολοσχερώς και μια αισθαντική new wave αύρα. Γεύσου τα παραπάνω χωρίς ίχνος δισταγμού, στο ιδιότυπο βαλς του “Musica” δια των γενναιόδωρων αρμονιών του ακορντεόν, παρατηρώντας το μελανόμορφο σκηνικό του “Draft” να απλώνεται σα μυσταγωγία εμπρός σου, μεταλαμβάνοντας την ελκυστική εναλλακτική folk rock του “Full Moon Motorway Line” μετά των ευκολομνημόνευτων φωνητικών του Ζούμπα. Το τελευταίο συνδέεται άρρηκτα με την αστείρευτα δελεαστική γραφή του “Child’s Play”, το οποίο προηγήθηκε χρονικά ως δεύτερη πλευρά στο single του γκρουπ “Grotesque” και μοιάζει σα να ξέφυγε από τις μεθυστικές αρμονίες των Felt.

Οι δημιουργίες των Common Sense διακατέχονται από μετρημένο ενθουσιασμό που τελικά τους γίνεται προτέρημα στο ρου του άλμπουμ. Υπογραμμίζουν τα συστατικά τους, ήτοι το ατέρμονο τετ α τετ του άσπρου με το μαύρο, του γλυκού με το πικρό, δίχως να τα υπερπροβάλλουν υποσκελίζοντας το συνολικό αποτέλεσμα. Το εισπράττεις έντονα, στον εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ μπάσου και κιθάρας (“Acting”), επί των συγκινητικών ακουστικών συχν