«Τα κορίτσια των ποιημάτων» του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ

Τα κορίτσια των ποιημάτων μου
έχουν διαβάσει το Κουτσό του Κορτάσαρ
και περπατούν ξυπόλυτα στα δροσερά πλακάκια,
μυρίζουν
σαν μόλις να έχουν βγει
από το μπάνιο,

τρώνε παγωτό φράουλα ή σοκολάτα,
κυκλοφορούν με ταξί
και τους αρέσει ν’ αγγίζουν
τους ανθρώπους που αγαπούν,

καμιά φορά μελαγχολούν

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΤΙΑ

Ρίξε μια τελευταία ματιά
σε ό,τι για πάντα αφήνεις,

στο σπίτι σου που άλλος θα το κατοικήσει,
στην πόλη που πέρασες τα φοιτητικά σου χρόνια,
στο κορίτσι που κλείνει με θυμό την πόρτα πίσω σου,
στο αυτοκίνητο που διαλυμένο το παίρνει ο γερανός,
στον πατέρα σου που κρέμεται απ’ το φωτιστικό,
στο σκυλί που έθαψες,
στις Μέρες Ζ’ του Σεφέρη που δάνεισες,
στα ποιήματά σου πριν δώσεις το
«τυπωθήτω»,
στο σκισμένο μπλουζάκι που σου άρεσε,
σ’ εκείνη την πιτσαρία στην Μπολόνια που δεν βρήκες
ελεύθερο τραπέζι.

Μα κυρίως ρίξε, καλού κακού, μια τελευταία ματιά
σ’ εκείνο το κορίτσι που κλείνει με θυμό
την πόρτα πίσω σου
εκτοξεύοντας κατά πάνω σου ένα χοντρό βιβλίο

κι αν είσαι στ’ αλήθεια εκλεκτός,
θα προλάβεις όχι μόνο να το αποφύγεις,
αλλά και να δεις τον τίτλο του.

ΔΕΛΦΙΚΟ ΣΩΜΑ

Τι κρίμα που της Εύας δεν της άρεσαν
τα αντρικά κορμιά

Πόσες απόκρυφες φωτογραφίες
του γυμνού Σικελιανού
δεν θα κυκλοφορούσαν τόσα χρόνια,
από χέρι σε χέρι,
ανάμεσα στους εραστές της ποίησης

Με τα πυκνά του λιονταρίσια μαλλιά,
τον λεπτό του κορμό, το δασύ στήθος,
τα ριζωμένα στο χώμα πέλματα

Με τη βοή του πελάγου
να πλημμυρίζει τις φλέβες του

Ίδιος η ποίησή του.

ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΚΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Ήταν το ίνδαλμα όλων μας εκείνα τα χρόνια:
μέθυσος, ακόλαστος,
βλάσφημος, αλήτης, πορνογράφος, κυνικός,
τα ποιήματά του δεν έλειπαν
από κανενός μας την κωλότσεπη

κι όταν κάποτε του ’δειξα τρέμοντας τα δικά μου
μου τα γύρισε λέγοντάς μου
«τα ποιήματά σου είναι σαν κλοτσιά στα αρχίδια»

Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω τι εννοούσε,
μα δεν μου άρεσε όπως το ’πε
και σιγά σιγά απομακρύνθηκα από κοντά του,
λίγο αργότερα σκοτώθηκε
χτυπημένος από ένα τρελό αυτοκίνητο.

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια
για να εκτιμήσω την απόλαυση και την απόγνωση
που εκλύεται από μια καλοζυγισμένη κλοτσιά στ’ αρχίδια
και να καταλάβω πως έτσι πρέπει να είναι και τα ποιήματα

και δεν μπορούσα πια να του το πω
ούτε και να ξαναρχίσω να γράφω έτσι.

ΙΟΥΔΗΘ

(στην Ελένη Γαλάνη, που μας τη σύστησε)

Μόλις άκουσα τη φωνή του Κυρίου μου
να με καλεί
στράφηκα
χωρίς να το σκεφτώ

Είχα ζήσει σαράντα χρόνια κιόλας
σε αυτή την πόλη
κι ήμουν για όλους
η γυναίκα του Λωτ,

κανείς ποτέ δεν είχε
φωνάξει τ’ όνομά μου

Παγωμένη τώρα συντηρώ το γέλιο του
μες στο αλάτι του μυαλού μου.

Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διδάσκει στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μεταφράζει την Οδύσσεια του Ομήρου. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, δύο βιβλία με πεζά κείμενα και μεταφράσεις ξένων ποιητών και πεζογράφων. Πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι η ποιητική συλλογή Ο θάνατος πλένει το πρόσωπό του στα νερά που κυλάνε απ’ το σώμα σου (Εκδόσεις Πόλις, 2023).