Αλίνα Τριανταφύλλου: «Το όνομά μας είναι Κατερίνα»

Ευθύς εξαρχής, απ’ τον τίτλο ακόμα, η Αλίνα Τριανταφύλλου μάς αποκαλύπτει τις προθέσεις της. Ήτοι, να αναδιατυπώσει το ιδιωτικό βίωμα σε προσωπικό στίγμα, δηλαδή να μας παρουσιάσει μια εξωστρεφή γραφή που διατηρεί ωστόσο όλα τα χαρακτηριστικά του ιδιωτικού τραύματος, το οποίο όμως μεταφέρεται σε μια ναι μεν προσωπική διάλεκτο, πλην όμως αρκούντως συμπεριληπτική, ώστε κάθε αναγνώστης να μπορεί να βρει τα βήματά του μέσα της και να την περιδιαβεί ωσεί δική του εμπειρία. Εγχείρημα, ομολογουμένως, εξαιρετικά

φιλόδοξο και τολμηρό για τη δεύτερη μόλις προσωπική συλλογή της, που βλέπει το φως της δημοσιότητας ως ενιαίο σώμα.

Η συλλογή (ή, μάλλον, σύνθεση) αποτελείται από δύο ενότητες, ονοματιζόμενες μάλιστα ξεκάθαρα ως τέτοιες, χωρίς επιμέρους προσδιορισμούς.

Σε μια πρώτη ανάγνωση θα λέγαμε ότι η πρώτη ενότητα, που ανοίγει με στίχους της Κατερίνας Γώγου, περιλαμβάνει ποιήματα σε μεγάλο βαθμό εξομολογητικά, που αναψηλαφούν το τραύμα σε μια προσπάθεια να το ορίσουν, να το κατανοήσουν («Τραύμα» αλλά και «Άσφαλτος», «Σκλήρυνση κατά πλάκας» κ.λπ.). Το τελευταίο ποίημα της πρώτης ενότητας, «Λευκή σελίδα», ξεπροβοδίζει θαρρείς τις λέξεις που θα πάνε να συναντήσουν τα ποιήματα της δεύτερης.

Εναρκτήρια προμετωπίδα εδώ, ένα απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου «Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε», το οποίο δίνει τον τόνο για την πιο συμφιλιωμένη, αναστοχαστική διαδρομή των ποιημάτων που ακολουθούν («Ωραία μέρα»). Για να διαπιστώσουμε στη συνέχεια, βεβαίως, σε μια δεύτερη και τρίτη κ.ο.κ. ανάγνωση, ότι αυτή η μετατόπιση του εναρκτήριου κραδασμού των ποιημάτων δεν αποσκοπεί σε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να αναδιατυπωθεί το ιδιωτικά βιωμένο τραύμα σε προσωπικό στίγμα, εγχείρημα στο οποίο αρχικά αναφέρθηκα.

{jb_quote} Σκάβει ακούραστα και αλύπητα τον εαυτό, προκειμένου να εξορύξει από μέσα του μια κάποια αλήθεια για τον κόσμο. {/jb_quote}

Ασύνειδα ή και συνειδητά, η ποιήτρια καταφέρνει εντέλει αυτός ο διαχωρισμός (ανάμεσα στο τραύμα, δηλαδή, και την αναδιατύπωσή του) να καθίσταται σχεδόν αδύνατος, έτσι που οι δύο ενότητες λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, αναπαριστώντας μιαν ιδιότυπη αφήγηση με την ηρωίδα-ποιητικό εγώ να ταλανίζεται από τους ιδιωτικούς της δαίμονες, αλλά και τους κοινούς εφιάλτες. Γράφει λ.χ. στην «Ηλέκτρα» (στη 2η ενότητα): «Η Ηλέκτρα ακόμα ονειρεύεται/ εμείς το ζήσαμε/ στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση/ το σπέρμα σου φτάνει στο στομάχι/ ξερνάω ενοχές/ αλλάζω κανάλι».

Και στην πρώτη («Πριν κοιμηθώ»): «το κρεβάτι μου στρώνω/ με καλοσιδερωμένα φύκια/ […] Απαλά ξυπνώ/ τινάζω τον αφρό/ στεγνώνω τον ύπνο/ στο σήκωμα της αδυσώπητης μέρας// Καλωσορίζω το άγνωστο/ της ρουτίνας την ασφάλεια·/ τα βρύα καραδοκούν/ οι λειχήνες παραμονεύουν».

Η Αλίνα Τριανταφύλλου, όσα χρόνια την παρακολουθώ στα βήματά της, σκάβει ακούραστα και αλύπητα τον εαυτό, προκειμένου να εξορύξει από μέσα του μια κάποια αλήθεια για τον κόσμο. Το «Πορσελάνινο βιος» («μας», θα προσθέσω) θρυμματίζεται ανάμεσα στα δάχτυλά της προξενώντας μας μιαν απέραντη θλίψη, αλλά και μιαν ανέλπιστη αισιοδοξία: «Αστικός θόρυβος αόρατος/ απ’ τα παραθυρόφυλλα/ μπαίνει// Στο σαλόνι/ άνεμος ολέθρου φυσά/ δρόμους ανοίγει/ σε κουρτίνες λευκές// Ηλικιωμένη καλλονή/ ρυτίδες σερβίρει/ με πορσελάνινα χέρια/ –δώρα γάμου–// Άραγε ποιος θα τολμήσει/ στα βάζα το φως/ να τακτοποιήσει».

Πέρα, ωστόσο, απ’ όσα προείπα, η ποιητική της Αλίνας Τριανταφύλλου έχει και μιαν ακόμα αξία. Αυτήν των υλικών μιας αληθινά νέας φωνής, μιας νέας γλώσσας που εντός μας ανά πάσα στιγμή γεννιέται, από τα συμφραζόμενα ενός δεδομένου παρελθόντος και ενός ενδεχόμενου μέλλοντος. Μιας φωνής, μιας γλώσσας, που δρα ανατρεπτικά σε κάθε παρόν που αρκείται στα λιγότερα.

Το όνομά μας είναι Κατερίνα
Αλίνα Τριανταφύλλου
Εκδόσεις Γκοβόστη
72 σελ.
ISBN: 978-960-606-213-1
Τιμή: 5,00€