"Προτεραιότητά μας να είναι το κράτος και μετά το εγώ"

Γνωρισθήκαμε στην Αίγινα, στο περιθώριο της παρουσιάσεως του βιβλίου «Αγγελος Δρούλιας: Μια ζωή φως». Εκεί και πιο συγκεκριμένα στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο, είχα την ευκαιρία να κάνω μια πρώτη συζήτηση με τον απόγονο μίας από τις ισχυρότερες οικονομικές δυναστείες του τόπου, ο οποίος έχει εγκατασταθεί μονίμως στην πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.

Την επομένη ανηφόριζα προς το σπίτι του, στην περιοχή Τζίκηδες, με ανεμπόδιστη θέα προς τον Αργοσαρωνικό. «Γεννήθηκα στην Ελβετία και έζησα εκεί έως τα είκοσι τέσσερά μου. Η μητέρα μου είχε εγκατασταθεί εκεί μαζί με τις αδελφές

της μετά τον πόλεμο και παντρεύτηκε Ιταλό. Μετά την απόφασή μου να διακόψω τις σπουδές Ιατρικής, είχα την πρόσκληση από τον παππού μου να έλθω στην Ελλάδα και να ασχοληθώ με την οικογενειακή επιχείρηση», απαντά στο ερώτημα για το πώς βρέθηκε εδώ.

Πρώτος σταθμός το Αγρίνιο, όπου ο νεαρός Φίλιππος κάνει την πρώτη του μαθητεία επί τρία έτη στα καπνά. Στη συνέχεια ακολουθεί η μετάθεσή του στο εργοστάσιο του Πειραιά, όπου αναλαμβάνει διευθυντική θέση. «Μετά την πώληση της “Παπαστράτος” στη Philip Morris, ήταν απολύτως φυσιολογικό να ασχοληθώ και πάλι με ένα αγροτικό προϊόν», τονίζει, δίνοντάς μου να δοκιμάσω το ελαιόλαδο «Philippos», το οποίο συσκευάζεται στη μονάδα που έχει δημιουργήσει στο νησί. Το γεύμα μας περιλαμβάνει μπιφτέκια με βραστές πατάτες και χωριάτικη σαλάτα.
«Δύο λόγοι με τράβηξαν στο λάδι: Ο πρώτος είναι ότι η διαδικασία (επιλογή, δοκιμή, αγορά, αποθήκευση) έχει πολλά κοινά με τα καπνά. Ο δεύτερος είναι ότι με ενόχλησε το γεγονός ότι μία από τις μεγάλες προίκες της Ελλάδος έφευγε χύμα για την Ιταλία και έχανε την ταυτότητά του».

Ιταλός ο ίδιος κατά το ήμισυ, έχει θέσει ως προσωπικό στοίχημα να κάνει το προϊόν του γνωστό στο εξωτερικό, ανταγωνιζόμενος επί ίσοις όροις τα ιταλικά ελαιόλαδα. «Οταν αποφάσισα να επενδύσω ένα σημαντικό ποσό στη μονάδα που δημιούργησα στην Αίγινα, ήξερα τι σημαίνει ελληνική γραφειοκρατία και δεν την αντιμετώπισα ως δυσκολία. Βεβαίως, δεν παύει να είναι ακόμη και σήμερα ένα μεγάλο εμπόδιο για ξένες επενδύσεις, που ο χρόνος και η αβεβαιότητα δεν τους επιτρέπει να προχωρήσουν. Από την άλλη, όμως, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει σήμερα ένα ρεύμα στην Ευρώπη για τη στήριξη των ελληνικών προϊόντων, που πρέπει να εκμεταλλευτούμε σωστά, τίμια, επαγγελματικά και βήμα-βήμα. Είμαι αισιόδοξος». Ως πρώην Ελληνας του εξωτερικού, ο συνομιλητής μου έχει μια ριζοσπαστική προσέγγιση σχετικώς με το μέλλον της χώρας. «Για να ελπίσουμε σε μια αλλαγή του υπάρχοντος καθεστώτος πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτών και πολιτικών, θα πρέπει να αλλάξουμε τις κοινωνικές μας προτεραιότητες, δηλαδή από το εγώ-εγώ και η οικογένειά μου να πάμε στην εξής σειρά: κράτος-κυβέρνηση-κοινωνία-οικογένεια-εγώ».

Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει ξεκάθαρες κινήσεις για τον Φίλιππο Πόλι. «Να παράγουμε περισσότερο. Να στηρίζουμε τα προϊόντα μας δυναμικά. Να περιορίζουμε τις ανάγκες μας στα απαραίτητα. Να αποκτήσουμε σεβασμό και εκτίμηση για τους συμπολίτες μας. Να σταματήσουν οι κακίες και οι ζήλιες και να αντιμετωπίζουμε τα θέματα της ζωής και της δουλειάς μας με συλλογική και κοινωνική ευθύνη. Η γενική μου άποψη, χωρίς να υπολογίζω ένα ποσοστό που δεν ταυτίζεται με την περιγραφή μου, είναι ότι ο Ελληνας είναι εργατικός, ξύπνιος, ευέλικτος, τίμιος στην ψυχή και πολύ κοινωνικός. Εάν δεν είχε υπερβολικά εγωκεντρική τοποθέτηση και δεν διεκρίνετο από έλλειψη πολιτικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού σεβασμού, που προέρχεται από έλλειψη εκπαίδευσης, θα ήταν πρότυπο».

Την ώρα που πίνουμε τον καφέ, αποθαυμάζοντας το συγκλονιστικό τοπίο, αποτολμώ μια αιχμηρή ερώτηση, δηλαδή εάν μετάνιωσε που γύρισε στην πατρίδα. «Οχι μόνο δεν μετάνιωσα, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που ζω σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο και έχω μια παραγωγική δραστηριότητα με προοπτική όχι μόνο για μένα και τους εργαζομένους στην εταιρεία μας, αλλά και γενικότερα για τη χώρα».