Υπάρχει άραγε εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ;

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Πολλά ακούγονται και γράφονται για τη μέχρι στιγμής διαπραγματευτική πορεία της χώρας και τις απανωτές γκάφες πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομικών που δυστυχώς για όλους μας δεν έχουν τη δυνατότητα εκτίμησης των όσων σε διεθνές επίπεδο συμβαίνουν.

Μέχρι πρόσφατα και προ της ψήφισης των μέτρων ακούγαμε έντονα τα περί ύπαρξης αυστηρής εσωκομματικής κριτικής από την τάση των 53. Μια τάση όμως η οποία δείχνει να έχει ατονίσει, σχεδόν να μην υφίσταται, για συγκεκριμένους και

Ας μην ξεχνάμε πως πρωταγωνιστικά πρόσωπα αυτής της τάσης είναι τόσο ο υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος όσο και η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου. Δύο πολιτικοί που διαπραγματεύτηκαν ανεπιτυχώς και των οποίων τις υπογραφές φέρνουν τα νέα δυσβάστακτα μέτρα. Μέτρα που φέρνουν αυξήσεις απολύσεων, μειώσεις συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, και άλλες πολύ αρνητικές μέριμνες για μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

Το κενό αυτό έχει επιδιώξει να καλύψει ο τέως υπουργός Παιδείας και θύμα της συγκυβέρνησης με τους Δεξιούς ΑΝΕΛ Νίκος Φίλης, όμως μέχρι στιγμής δεν έχει δημιουργήσει ρεύμα. Είτε για λόγους ιδιοσυγκρασίας, είτε επειδή ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει έντονα την περίοδο Τσίπρα και της ομάδας τωβν σαραντάρηδων, γεγονός είναι πως το κυβερνών κόμμα ...αύτανδρο και δίχως διαφωνίες βυθίζεται στην ανυποληψία και την ανικανότητα. Στα μέτρα και στις λάθος εκτιμήσεις.

Και η ομάδα Δρίτσα - Χριστοδουλοπούλου είναι ανίκανη να δημιουργήσει ρήγματα όπως το ίδιο - ανεπιτυχώς - επιδίωξε και ο Πάνος Σκουρλέτης που όλο διαφωνεί κι όλα τα ψηφίζει στο τέλος.

Και κανένας δεν μπορεί να πει "εγώ τα έλεγα". Πέραν κάποιων περιθωριακών ομάδων και πρώην αριστερών γκρουπούσκουλων που μένουν στωικά εκτός κυβερνητικών μηχανισμών, το οργανωμένο κόμμα δείχνει αδυναμία έκφρασης άλλης άποψης πέραν της κεντρικής. Κι εδώ είναι που γεννιέται το όλο ζήτημα.