Ο εκδότης και ο πολιτικός

Ο πολιτικός πρότεινε στον εκδότη να του ρυθμίσει τα δάνειά του και να τον βοηθήσει να ενισχύσει την θέση του στο κανάλι που είναι μέτοχος.

Σε αντάλλαγμα, ζήτησε την στήριξη του συγκροτήματος του εκδότη, στην πορεία προς την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτή είναι η εκδοχή του εκδότη.

Σύμφωνα με την ίδια εκδοχή, ο εκδότης αρνήθηκε να του προσφέρει στήριξη έναντι ανταλλάγματος. Λογικά δύο πράγματα μπορεί να υποθέσει κανείς για την άρνηση μίας τέτοιας προσφοράς: ότι ο εκδότης έκρινε ότι αυτά που του πρόσφερε

ο πολιτικός δεν ήταν αρκετά. Ίσως ήθελε κι άλλα. Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι ο εκδότης απέρριψε την προσφορά για λόγους αρχών και μόνο -όπως πράττει πάντα το συγκρότημά του στην μακρά ιστορία του. Γιατί το συγκρότημα του εκδότη, στήριξε το κόμμα του πολιτικού πριν από τις κρίσιμες εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Προφανώς το έκανε γιατί πίστευε στην δύναμη της αριστεράς και στην προσωπικότητα του πολιτικού της αρχηγού.

Εάν αυτά δεν ισχύουν, τότε ισχύει η εκδοχή του πολιτικού: ότι το αίτημα υποβλήθηκε από τον εκδότη και αυτός το αρνήθηκε.

Το τί πραγματικά διεμήφθη στα ραντεβού τον δύο, θα το μάθουμε μόνο όταν η γάτα που ήταν παρούσα αποφασίσει να σπάσει την σιωπή της. Αν και είναι πιο πιθανό να πάρει τα μυστικά στο τάφο της.

Αυτό όμως είναι το ένα σκέλος της ιστορίας. Το δεύτερο είναι τα όσα υποστηρίζει ο εκδοτής για τις συμπεριφορές του πολιτικού: ότι έκανε ραντεβού με πολλούς -μπορεί να υποθεσεί κανείς βάσιμα με όλους- τους σημαντικούς παράγοντες του οικονομικού και εκδοτικού συστήματος, το οποίο κατά τα άλλα ορκιζόταν στο πόπολο ότι θα ανατρέψει. Παραλλήλως, προσπαθούσε να τοποθετήσει δικούς του δημοσιογράφους στο συγκρότημα του εκδότη -και βεβαίως και σε άλλα μέσα ενημέρωσης- για να λειτουργούν σαν μέλη του προπαγανδιστικού του μηχανισμού -τα κοινώς λεγόμενα βαποράκια ή παπαγαλάκια.

Ως προς αυτό το σκέλος, που επιβεβαιώνεται και από πολλές και διαφορετικές άλλες πηγές, το "αριστερό" κόμμα του πολιτικού δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα συστημικά κόμματα που καταγγέλλει. Επιλογή βολικών δημοσιογράφων, αποκλεισμοί μη αρεστών, επιλεκτική ενημέρωση των ημετέρων, πριμοδότηση μέσω της πληροφόρησης συγκεκριμένων μέσων ενημέρωσης. Ίσως μάλιστα σε αυτό το παιχνίδι να τα ξεπέρασε τα συστημικά κόμματα. Ο έλεγχος της πληροφορίας είναι συγκεντρωτικός, σχεδόν σταλινικός. Μη αρεστοί φυσικά υπάρχουν, ευτυχώς, αλλά δεινοπαθούν, προς δόξα του ιερατείου...