«Ενας χρόνος Αριστερά». Πού πάμε;

Σήμερα το απόγευμα θα συρρεύσουν μερικές χιλιάδες στο γήπεδο Ταε Κβον Ντο για να ακούσουν τον Αλέξη. «Ενας χρόνος Αριστερά. Ενας χρόνος μάχη». Και ένα ακαθόριστο, ουδέτερο, άχρωμο και φτωχό «προχωράμε». Πριν από έναν χρόνο οι ίδιοι είχαν γεμίσει την Ελλάδα με μια πολύχρωμη αφίσα: «Η ελπίδα έρχεται. Η Ελλάδα

Η ελπίδα, φυσικά, δεν ήρθε ποτέ. Η Ελλάδα δεν προχώρησε, αλλά πισωγύρισε. Και η Ευρώπη δεν άλλαξε. Βασανίζεται, μάλιστα, με πολύ περισσότερα προβλήματα. Μερικά έχουν αποκτήσει ιστορικές διαστάσεις. Οπως το Προσφυγικό. Για την ακρίβεια, οι μεγάλες μετακινήσεις λαών από την Ανατολή στην Ευρώπη. Οπως χίλια χρόνια πριν. Δεν γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενο της ομιλίας που θα υποδείξουν στον Αλέξη οι γνωστοί επικοινωνιολόγοι του. Θα θέλαμε να είμαστε σε μια γωνιά για να παρακολουθήσουμε τη γλώσσα του σώματος ορισμένων.

Του υπουργού Ναυτιλίας Θοδωρή Δρίτσα. Ακόμα θα περιμένει ο δυστυχής τις εξηγήσεις για την πώληση του λιμανιού του Πειραιά, στα γνήσια πλην ορφανά παιδιά του Μάο, αφού πληροφορήθηκε από δελτίο Τύπου του ΤΑΙΠΕΔ τις εξελίξεις για έναν οργανισμό που ανήκει στον πυρήνα της αρμοδιότητάς του. Θα θέλαμε να είμαστε σε μια γωνιά για να αφουγκραστούμε και τη γλώσσα του σώματος του Πάνου Σκουρλέτη όταν θα ακούει τον αρχηγό του να απευθύνει πρόσκληση σε νέους επενδυτές απ' όλον τον κόσμο. Και ο δόλιος θα προσπαθεί να κρύψει την υπαρξιακή (πολιτικά) αγωνία του για την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που ακύρωσε απόφασή του. Είχε επιχειρήσει να κλείσει το εργοστάσιο στις Σκουριές Χαλκιδικής. Και ο δυστυχής ψέλλισε «και η υγεία του λαού;», εννοώντας ότι το Ανώτατο Δικαστήριο είναι παγερά αδιάφορο σε εξαιρετικής ευαισθησίας θέματα.

Από μια άλλη γωνία θα θέλαμε να φωτογραφίσουμε τον νέο γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και γνωστό οργισμένο ράπερ. Στριμωγμένο ανάμεσα στον Αλέκο Φλαμπουράρη και τον Πάνο Λάμπρου, συνομιλητή των τρομοκρατών. Διόρισε όλη την οικογένειά του στο Δημόσιο. Σε μέρες όξυνσης του διαβρωτικού φαινομένου της ανεργίας. «Βρίζεις τους μπάτσους και το σύστημα». Αυτό είναι το δεύτερο στάδιο της κλασικής συνταγής των ράπερ. Και ακολουθεί το τρίτο: «Βρίζεις όποιον δεν είναι "φάση"». Καθύβρισε «ρουφιάνους» τους δημοσιογράφους που αποκάλυψαν μια γενικευμένη απάτη. Αναφέρθηκε, ο πάμπτωχος ιδεολογικά νεολαίος, στο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Αν το είχε, το απόλεσε με τη σύμπραξη του Αλέξη με ακραία και τυχοδιωκτικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος. Σε αυτήν τη συγκέντρωση δεν θα συναντήσουμε τα πρόσωπα των συντρόφων της ΛΑΕ. Αυτοί είχαν πιστέψει στα λόγια του Αλέξη. Και αυτοπαγιδεύτηκαν. Ούτε το πρόσωπο του Γιάνη Βαρουφάκη σε αυτό το θέατρο ιδεολογικών σκιών. Δεν πρόκειται να μοιραστεί μαζί μας τα λόγια της «λογικής της δραχμής». Ούτε θα μας δώσει τα στικάκια από τις αθέμιτες και ανήθικες υποκλοπές των συζητήσεων του Eurogroup. Κάπου καταχωνιασμένα θα βρίσκονται στα υπόγεια του Μαξίμου. Ούτε θα μας επιτρέψει να ρίξουμε ματιές στα προσχέδια των αποφάσεών του, με τα οποία η γνωστή-άγνωστη παρέα θα έκλεινε από καιρό πριν τις τράπεζες.

Δεν έχουμε καν περιέργεια πώς θα ονοματίσει αυτόν τον χρόνο ο Αλέξης. Ούτε με ποια χρώματα θα προσπαθήσει να δώσει φως σε μια πραγματικά σκοτεινή εικόνα. Τον αληθινό απολογισμό αυτής της χρονιάς τον βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η οικονομία συρρικνώθηκε. Αν διέσωσε τα σκισμένα ιμάτιά της οφείλεται στη δυναμική που είχε αποκτήσει το προηγούμενο εξάμηνο. Η ανεργία ξαναρχίζει να σκαρφαλώνει. Οι επενδυτές δραπετεύουν. Οι σχέσεις μας με τη διεθνή κοινότητα καταρρέουν. Οι αληθινοί φίλοι μάς εγκαταλείπουν. Στο Αιγαίο δεν πνίγονται μόνο αθώοι.

Στο Αιγαίο και στην Ελλάδα ολάκερη, στραγγαλίζονται τα όνειρα πολλών γενεών. Και θεσμοί της δημοκρατικής πολιτείας δοκιμάζονται. Ή και εκβιάζονται. Στις τελευταίες μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις κυριάρχησε το σύνθημα: «Ψέμα κάθε λέξη στο στόμα του Αλέξη». Στον Αλέξη Τσίπρα, ως πρωθυπουργό, δίνεται μια τελευταία ευκαιρία. Να υπερβεί τον εαυτό του και την πενιχρή πολιτική του παιδεία. Να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ευτυχώς, κάποιοι από τους συνεργάτες του δεν είναι και τόσο χαλασμένοι.