Κοιτάζοντας την ανεργία…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Η είδηση ήταν συγκλονιστική: στο 23,6% το ποσοστό της ανεργίας το πρώτο εξάμηνο του 2012, με τους δείκτες να κοιτούν ανοδικά στις πιο κρίσιμες ηλικίες, εκείνες που αποτελούν και τον βασικό ιστό της παραγωγικής διαδικασίας σε όλους τους τομείς. Και η συγκλονιστικότητα της είδησης καλύφτηκε αμέσως με τον μανδύα του τρόμου, καθώς όλα τα στοιχεία δείχνουν την ύφεση να συνεχίζεται επί μακρόν, την αγορά να έχει πνιγεί και την κοινωνία να μην μπορεί ακόμη να συνειδητοποιήσει αυτό που έχει συμβεί και καλείται να το αντιμετωπίσει με μέτρα που επιδεινώνουν την ήδη ζοφερή

κατάσταση.
Θα μπορούσαμε να ρίξουμε το βάρος αυτής της εθνικής κατάντιας σε πολιτικούς και στις πολιτικές τους, σε οικονομικές συγκυρίες και επιχειρηματικούς κύκλους, καθώς και στο εθνικό σπορ της ρεμούλας, της αρπαχτής και των υπολογισμών στο γόνατο. Όμως, πάνω απ’ όλα, θα πρέπει να σταθούμε και στις δικές μας ευθύνες ως κοινωνία, η οποία τα σαράντα τελευταία χρόνια βιώνει την καθημερινότητά της θεοποιώντας την ανομία, με την καθαρή επιστημονική έννοιά της: της ανικανότητας να επιλέξεις το καλό ή το κακό, το ηθικό ή το ανήθικο, καθώς καλοί άνθρωποι ανήθικα ενεργώντας προκαλούν το κακό και αντιστρόφως.
Γιατί, εμείς αποδεχτήκαμε, στη λογική του ελληνικότατου δόγματος του «δεν βαριέσαι, αδερφέ» και του «να κάνουμε την μπάζα μας και πέρα βρέχει για τους άλλους», όσα μας «φόρεσαν» για το καλό μας οι «μάγιστροι» της κατανάλωσης, ποντάροντας στην ψυχική μας αδυναμία να φαινόμαστε καλύτεροι από τους άλλους, ενώ στην ουσία δεν είμαστε!
Γιατί, εμείς αποδεχτήκαμε μια εκπαίδευση «στοχευμένη» στο πτυχίο που κάποιο ρουσφέτι θα το «βολέψει», οπότε μάθαμε τους νέους μας να ψάχνουν για δουλειά στις καφετέριες με φραπεδιά, καταστρώνοντας σχέδια για το πώς θα περάσουν το βράδυ τους με το αυτοκίνητο του μπαμπά και το πορτοφόλι γεμάτο από το χαρτζιλίκι που έφτανε ακόμη και το μηνιάτικο ανειδίκευτου εργάτη!
Γιατί, εμείς φταίμε που αφεθήκαμε στα ψίχουλα από το παντεσπάνι και ξεχάσαμε να ζούμε με το ξεροκόμματο, το οποίο με το ζόρι έχουμε σήμερα μπροστά μας. Έτσι, εμείς μάθαμε τους νέους να μην ξέρουν να δουλεύουν, ερημώσαμε την επαρχία, αφήσαμε την πρωτογενή καλλιέργεια, αφού οι επιδοτήσεις μας ήταν αρκετές, οπότε, άντε τώρα να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα και να κοιτάμε με αγωνία τους δείκτες της ανεργίας να τρέχουν προς την κορυφή του Ολύμπου.