Η αποτυχία της Δύσης

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Αυτό που πολλοί ονομάζουν εθνική συμφιλίωση στο Ιράκ μάλλον πρέπει να το μετονομάσουν σε εθνική κατάπτωση. Δυστυχώς, αυτή είναι η στυγνή πραγματικότητα. Εδώ στη Λιβύη, που ήταν βούληση του λαού να φύγει ο Καντάφι, ακόμα δεν τα βρίσκουν οι φυλές στη μοιρασιά, ενώ οι φανατικοί ισλαμιστές κερδίζουν ολοένα και περισσότερη λαϊκή αποδοχή. Η πρόσφατη επίθεση στο αμερικανικό προξενείο στη Βεγγάζη, που οδήγησε στον θάνατο τον Αμερικανό πρόξενο, δείχνει

το ποιος ελέγχει τους δρόμους. Στη Συρία με τον εμφύλιο γίνεται ακριβώς το ίδιο. Όσο για το Αφγανιστάν, η κατάσταση είναι επιεικώς τραγική, ενώ και το Ιράκ δεν θα μπορούσε να λείπει από την κατηγορία των χωρών που φλερτάρουν με την αναρχία.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η εποχή Σαντάμ παρά τις φρικαλεότητες τουλάχιστον κράταγε τη συνοχή. Τώρα, η εννιάχρονη δημοκρατία της «πίτσας hut» είναι υπεύθυνη για 120.000 θανάτους αμάχων, όσους δηλαδή σκότωσε ο –πραγματικά άρρωστος– Σαντάμ σε 50 χρόνια.
Ποια ακριβώς στρατιωτική επέμβαση εκτελέστηκε με τέτοιον τρόπο, ώστε να βοηθήσει να μείνει αλώβητη η συνοχή του λαού και να αποτρέψει διαιρέσεις; Αντιθέτως, οι σύμμαχοι στο Ιράκ χρησιμοποίησαν έντεχνα την πολιτική τού «διαίρει και βασίλευε», ενοχοποιώντας τους Άραβες, χαϊδεύοντας τους Κούρδους, ενώ έβαλαν τους Σουνίτες με τους Σιίτες να φαγωθούν. Αποτέλεσμα ήταν να στραφεί ο ένας έναντι του άλλου. Εκεί, δηλαδή, που υπήρχε το πρόβλημα, η επέμβαση του 2003 του άλλαξε μορφή, κάνοντάς το  μεγαλύτερο.
Τρανή απόδειξη της αποτυχίας της Δύσης είναι η σύλληψη του «φιλοδυτικού» και χαϊδεμένου πρώην αντιπροέδρου του Ιράκ, ο οποίος είχε συστήσει τρομοκρατική οργάνωση(!) που έκανε επιθέσεις σε Σιίτες μουσουλμάνους… Όσοι, λοιπόν, ανησυχούν για την «εθνική συμφιλίωση» και για τις βομβιστικές επιθέσεις καλά θα κάνουν να συνηθίσουν τη νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται στην περιοχή.