Ανατέλλει η νέα μεταπολίτευση με πρωταγωνίστρια την Αριστερά

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Στη σύγχρονη Ιστορία μας, κλείνει οριστικά η περίοδος της μεταπολίτευσης, που άνοιξε τον Ιούλιο του 1974. Από την αυριανή κάλπη  –ανεξάρτητα από αν θα έρθει πρώτη η Νέα Δημοκρατία ή ο ΣΥΡΙΖΑ– αναπηδά ένα καθόλα νέο πολιτικό σκηνικό, με νέους πρωταγωνιστές, νέους ρόλους και νέες αναζητήσεις.
Κατ’ αρχάς, τα αποτελέσματα της αυριανής εκλογικής Κυριακής θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο,

ποια είναι η βούληση του λαού, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στην κάλπη της 6ης Μαΐου. Δηλαδή, το τέλος του παραδοσιακού δικομματισμού, έτσι όπως τον γνωρίσαμε επί 38 ολόκληρα χρόνια, με την εναλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και, ταυτόχρονα, το τέλος των παντοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Ο ένας κομματικός πόλος, και κατεξοχήν κυβερνητικός επίσης, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Οι πολιτικές αμαρτίες που το βαρύνουν το καταδικάζουν σε έναν ρόλο ευκαιριακού πολιτικού κομπάρσου που σε πολλούς θα θυμίζει την ΕΔΗΚ του Γεωργίου Μαύρου λίγο πριν από τις εκλογές του 1981 και λίγο μετά από εκείνη του Ιωάννη Ζίγδη. Τα δε κορυφαία στελέχη του, μέχρι πρότινος πρωτοκλασάτοι υπουργοί, θα διασκορπιστούν στα πέρατα του πολιτικού και κομματικού μας φάσματος –εάν δεν αποσυρθούν σε απόλυτο ιδιωτικό βίο πλέον– ανάλογα και με τη βαρύτητα των πολιτικών ανομημάτων τους.
Ο άλλος κομματικός πόλος, επίσης κατεξοχήν κυβερνητικός, η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διεκδικεί την εξουσία αλλά εξ αδιαιρέτου με κάποιον άλλον, που μπορεί να είναι είτε ο άλλοτε κραταιός και τώρα αποδεκατισμένος σε δυνάμεις και πνέων τα πολιτικά λοίσθια αντίπαλος, το ΠΑΣΟΚ, είτε ένα κομμάτι της Αριστεράς, υπό τον πολιτικά συνετό, νουνεχή και εγκρατή Φώτη Κουβέλη. Η απερισκεψία ή η πολιτική απρονοησία ή η μη διάθεση για πολιτικό ρίσκο ή η ελλειμματική ηγετική προσωπικότητα ή η υποχωρητικότητα στις όντως έντονες και ακραίες πιέσεις της τρόικας ώθησαν τον Αντώνη Σαμαρά να προσυπογράψει το απεχθές μνημόνιο που ο ίδιος απέρριπτε. Με αυτήν την πολιτική μεταστροφή διέχυσε τις κυβερνητικές ευθύνες ενός αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ και στη δική του παράταξη, αποστερώντας από τον εαυτό του την ευκαιρία και τον τίτλο ενός σύγχρονου εθνάρχη βεληνεκούς ενός Ελευθερίου Βενιζέλου, αν όχι και πανευρωπαϊκών διαστάσεων.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η Αριστερά μπήκε δυναμικά στο πολιτικό παιγνίδι και ανοίγει την αυλαία της δεύτερης (πια) περιόδου της μεταπολίτευσης, διεκδικώντας επί ίσοις όροις την εξουσία.
Το ένα κομμάτι της Αριστεράς, το πιο δυναμικό και πολυάριθμο, υπό την ηγεσία ενός νέου, πολιτικά άφθαρτου, ακμαίου και ενθουσιώδους 37χρονου πολιτικού μηχανικού, του Αλέξη Τσίπρα, έχει μετουσιωθεί σε ελπίδα για κάθε μη προνομιούχο Έλληνα. Δεν θα ήταν, δε, πολιτική υπερβολή, αντίθετα φαντάζει ως κοινός τόπος, πως ακόμα και σε περίπτωση εκλογικής ήττας στη σημερινή εκλογική αναμέτρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη βάλει τα θεμέλια για τον επόμενο πολιτικό του