Ακριβή μου ανάπτυξη

Του Γιάννη Σπ. Παργινού,  Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Η Ελλάδα, από τις 23 Απριλίου του 2010 –ημέρα ένταξής της στο μνημόνιο– διαβαίνει έναν ιδιαίτερα δύσβατο και ανηφορικό Γολγοθά. Η κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη κατάρρευση, η δημόσια διοίκηση σε διάλυση και οι πολίτες σε απόγνωση. Η απλή επιβίωση αναδεικνύεται σε κύριο και μοναδικό στόχο ύπαρξης, ενώ το μέλλον προβάλλει αβέβαιο και ζοφερό.
Οι τρεις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την

κρίση ακολουθούν μια άκρως φιλομνημονιακή πολιτική, η οποία εν τοις πράγμασι αποδεικνύεται αδιέξοδη και αναποτελεσματική. Μόνιμο επικοινωνιακό ρεφραίν στα επώδυνα και άδικα μέτρα που σε τακτά χρονικά διαστήματα επιβάλλονται είναι η οικονομική ανάπτυξη που θα επέλθει και θα δημιουργήσει νέο πλούτο, ο οποίος με τη σειρά του θα μοιραστεί στους νυν χειμαζόμενους πολίτες και μετά ταύτα όλα θα βρουν τον δρόμο της εξομάλυνσης.
Ουδείς, όμως, από τους κυβερνώντες και από αυτούς που υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη πολιτική, ερμήνευσε ΠΩΣ, ΠΟΤΕ και με ΠΟΙΟΥΣ θα γίνει αυτή η πολυπόθητη ΑΝΑΠΤΥΞΗ!
Για να υπάρξει ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ –όπως τουλάχιστον διαβάζουμε στα πιο απλά εγχειρίδια της οικονομικής επιστήμης–, πρέπει να συνυπάρχουν τρία τινά:
α) ΧΡΗΜΑ, το οποίο θα επενδυθεί για να παραχθεί προϊόν ή υπηρεσία.
β) ΧΡΟΝΟΣ, ο οποίος απαιτείται από τη στιγμή που αρχίζει η επένδυση μέχρις ότου παραχθεί το προϊόν ή η υπηρεσία, που με τη σειρά τους θα διοχετευτούν στην αγορά και θα δώσουν πλούτο.
γ) ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, πάνω στο οποίο θα ρολάρει η όλη διαδικασία της επένδυσης, της παραγωγής και της εμπορίας των προϊόντων και των υπηρεσιών.
Δυστυχώς, δυστυχέστατα, στην Ελλάδα λείπουν και τα τρία. Το μεν ΧΡΗΜΑ λείπει παντελώς, ο ΧΡΟΝΟΣ είναι απειλητικά ασφυκτικός και το ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ακόμα απροσδιόριστο… Παρά ταύτα, οι κυβερνώντες πιπιλίζουν συνεχώς την καραμέλα της ανάπτυξης χωρίς ουδείς να εξηγήσει πώς, πότε, πού και με ποιους θα επέλθει. Επιπλέον, ένα σχέδιο εθνικής οικονομικής ανασυγκρότησης, που κρίνεται εθνικά επιβεβλημένο, δεν τίθεται καν σε δημόσιο διάλογο.
Όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν στο ΠΩΣ και στο ΠΟΣΟ αξιόπιστοι θα αποδείξουμε ότι είμαστε στους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές. Όμως, η αξιοπιστία από μόνη της δεν αρκεί…