ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ Ο ΣΑΛΠΙΓΓΙΔΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ Ο ΡΙΒΕΛΙΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ

Το Euro 2012 δεν ξεκίνησε άσχημα για την εθνική μας. Σίγουρα θα μπορούσε, όπως εξελίχθηκε το ματς, να κερδίσει. Δεν πειράζει, και η ατυχία μέσα στο παιχνίδι είναι. Τώρα θα πρέπει να νικήσουμε οπωσδήποτε στο επόμενο ματς με την Τσεχία για να έχουμε ελπίδες πρόκρισης στον επόμενο γύρο.

Αν αγωνιστούμε όπως στο δεύτερο ημίχρονο, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σφίξουμε λίγο περισσότερο τις γραμμές μας στην άμυνα και κυρίως το κέντρο, αν ανέβει λίγο ο Χολέμπας, γυρνάει περισσότερο για βοήθεια στην άμυνα ο Σαμαράς,

βελτιωθεί ο Νίνης και εγκλιματιστεί ο Χαλκιάς, είναι πιθανόν να τα καταφέρουμε. Όχι, δεν πάμε να επαναλάβουμε το θαύμα του 2004, αλλά μία αξιοπρεπή εμφάνιση μπορούμε να την έχουμε.

Επιτέλους, άρχισα να γράφω το κομμάτι, για το ποδόσφαιρο, που ήθελα από προχθές, αλλά μία σειρά τυχαίων γεγονότων δεν μου το επέτρεψε. Βεβαίως, όπως σας έχω προϊδεάσει, δεν θα είναι για το Euro, αλλά αναμνήσεις από το Μουντιάλ του 1970. Η επιθυμία μου γεννήθηκε, σίγουρα λόγω των (ποδοσφαιρικών) ημερών, αλλά κυρίως όταν στο ημερολόγιο είδα ότι προχθές ήταν η μέρα που ο Γκόρντον Μπανκς έκανε την απόκρουση του αιώνα σε εξ επαφής κεφαλιά του Πελέ.

Τη θυμάμαι λες και ήταν χθες. Η μεγάλη Βραζιλία, η καλύτερη, κατ’ εμέ, όλων των εποχών κέρδισε 1-0 την κάτοχο του τροπαίου Αγγλία, αλλά όλοι είχαν να λένε, και οι παλιοί συνεχίζουν να το λένε, για την απόκρουση του Μπανκς στη κεφαλιά του Πελέ. Αυτή η απόκρουση ήταν νομίζω που κατέστησε τον Μπανκς ισάξιο με τον Λεβ Γιασίν, τον τρομερό και φοβερό Ρώσο τερματοφύλακα, που είναι και ο αγαπημένος μου.

Όπως επίσης έχουν να λένε για την απίστευτης ποδοσφαιρικής ευφυΐας προσποίηση του Πελέ στον τερματοφύλακα της Τσεχοσλοβακίας. Αν μάλιστα από την προσποίηση έμπαινε και το γκολ, οι ειδήμονες του ποδοσφαίρου είναι σίγουρο ότι θα το είχαν κατατάξει αν όχι το κορυφαίο, σίγουρα ένα από τα κορυφαία, του προηγούμενου αιώνα.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, που διεξήχθη στο Μεξικό ήταν, κατά τη γνώμη των ειδικών, και νομίζω συνεχίζει να είναι, το κορυφαίο από η γέννηση του θεσμού και μέχρι σήμερα. Θαρρείς και ο Θεός είχε ευλογήσει εκείνη τη φουρνιά των παιχτών. Λες και τους είχε διαλέξει έναν έναν για να διαφημίσουν το ποδόσφαιρο. Η φαντασία και η τεχνική, στο Μουντιάλ του ’70, ανέβασαν το ποδόσφαιρο στον Όλυμπο. Και από τότε ο θρόνος του, σαν βασιλιάς των σπορ δεν αμφισβητείται.

Η Βραζιλία είχε -θυμάμαι ακόμη και σήμερα, μετα από 42 χρόνια, όλη την ενδεκάδα που έπαιξε στον τελικό με την Ιταλία- τους Φελίξ, Κάρλος Αλμπέρτο, Μπρίτο, Πιάζα, Εβεράλντο, Κλοντοάλντο και τώρα κρατηθείτε Ζέρσον, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Πελέ, Ριβελίνο. Που να ξαναβρείς τέτοιους και τόσους πολλούς παιχταράδες μαζεμένους σε μία ομάδα!!!

Πως να μην σηκώσει το κύπελλο, διαλύοντας στον τελικό, με 4-1, την μεγάλη Ιταλία των Ρίβα, Φακέτι, Ματσόλα, Μπονινσένια, Μπούρνιτς, Ντομεγκίνι, Αλμπερτόζι. Μια Ιταλία που στον ημιτελικό είχε κερδίσει, με 4-3, την (Δυτική τότε) Γερμανία των Μπεκενμπάουερ και Μίλερ, σ’ ένα συγκλονιστικό αγώνα, με απίστε