ΣΠΥΡΟΣ ΤΑΓΚΑΣ

Σαν παλιό χρονογράφημα…

Δεν ξέρω για σας, αλλά, εμένα προχθές – παραπροχθές που βγήκε ο υπουργός επί των Οικονομικών μας και εκστόμισε με τόσο θάρρος και σοβαρότητα ότι : «Η συμφωνία έκλεισε. Την επιμήκυνση την πήραμε!», πράγματι, κάπως μου ήρθε. Και αφού, πράγματι, κάπως μου ήρθε, είπα να επισκεφτώ ένα γνωστό γιατρό (παθολόγο), και να του αναφέρω : «Το και το γιατρέ μου : απ’ την ώρα που βγήκε ο υπουργός μας και είπε …“η επιμήκυνση

έκλεισε”, έχω κάτι πονοκεφάλους, κάτι ενοχλήσεις στο στομάχι και, μέσα – μέσα, με χτυπάει και κάτι πίσω στην πλάτη». Φοβήθηκα, που λέτε, μη είναι κάνα αρχόμενο καρδιακό επεισόδιο και του ξαναείπα : «Γιατρέ μου έχω τίποτα; Λέτε να πάθω καμιά καρδιά και, δεν φτάνει αυτό που μας βρήκε στην Ελλάδα, ν’ αφήσω τα παιδάκια μου στην λάκα;»…

Ο γιατρός, πάλι, που είναι φίλος από τα παλιά δεν έδειξε να ανησυχεί καθόλου : «Δεν είναι τίποτε» μου είπε και ψύχραιμος συνέχισε : «Απ’ το πρωί που είμαι στο γραφείο έχω δεχτεί και άλλους με τα ίδια συμπτώματα». Με εξέτασε, όμως, καλού – κακού και, εφόσον, σοβαρεύτηκε όπως κάνουν οι γιατροί για να δείξουν ότι κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια στην διάγνωση (!), μου ξαναείπε παίρνοντας, παράλληλα, ένα περίεργο ύφος : «Δεν είναι τίποτε» μου πρόταξε, αλλά, πρέπει να το προσέχεις : «Τι είναι γιατρέ;» τον ξαναρωτάω …«αρχίζεις να με φοβίζεις : Χθες, μόλις, ήμουν μια χαρά και τώρα αισθάνομαι, περίπου, χάλια!». Ο γιατρός, όμως, που όλη αυτή την ώρα έπαιζε θέατρο και, επιπλέον, σχεδίαζε με απαράμιλλη τέχνη την «αποφώνησή» του, κατέληξε :…

«Όλα όσα αισθάνεσαι εσύ» είπε, σχεδόν, μειδιάζοντας… «αλλά και όλοι οι άλλοι που είχαν τα ίδια συμπτώματα με σένα τα προκάλεσε, εν πολλοίς, η… “απροσδόκητη χαρά” που πήρατε μετά την δήλωση του υπουργού των Οικονομικών. Και δεν είναι τόσο (επισήμανε), αυτό – καθαυτό το γεγονός της επιτυχούς συμφωνίας που σας έκανε να νοιώσετε αυτή την αδιαθεσία, όσο, αυτό – τούτο που θα προκύψει ως συνέπεια της επιμηκύνσεως». «Δηλαδή;» τον ρωτάω εγώ αμέσως. «Δηλαδή» απαντάει εκείνος, «η θρυλική επιμήκυνση που στην αρχή δεν ήταν αναμενόμενη πλην, όμως, στην πορεία κατέστη αδιαφιλονίκητη προσδοκία, είναι μια “Πύρρειος νίκη” : ενώ φαίνεται ότι οι κυβερνώντες μας πέτυχαν το “εθνικό σχέδιό” τους (!), εν τούτοις, ο κόσμος (ο λαός λέω εγώ), πέτυχε την… επιμήκυνση της… επιμηκυμένης φτώχειας και ανέχειάς του!!! Είναι να μην αισθάνεσαι, λοιπόν, πονοκεφάλους, στομαχόπονους και τα λοιπά φτερουγίσματα;» κατέληξε ρωτώντας ο γιατρός που, μάλλον, δεν έπρεπε να γίνει ποτέ παθολόγος, αλλά, ψυχίατρος της… γενικότερης επιμηκύνσεώς μας…

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: Η γενικότερη στρέβλωση της πολιτικής και των νοημάτων που αυτή εκπέμπει εσχάτως, πρωτοπορεί στην κλιμάκωση μιας, ακόμη περισσότερο, στρεβλωμένης ψυχολογίας και συμπεριφοράς από την ήδη υπάρχουσα. Αλλά, καθώς, φαίνεται αυτή δεν είναι ούτε ψυχολογία, ούτε συμπεριφορά : είναι ένα είδος… επιμηκυμένης -παρατραβηγμένης θα ’λεγα με σιγουριά- σχιζοφρένειας. Ας την διασκεδάσουμε λοιπόν, διότι, ως γνωστό, το γέλιο και η χαρά δίνουν ζωή. Γαμώ την… ε