ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ…

Η Κεφαλονιά δοκιμάζεται. Σκληρά. Πέρασαν 10 μέρες κι ο χορός των ρίχτερ συνεχίζεται. Ο Εγκέλαδος δεν λέει να ησυχάσει. Ο πόνος μεγάλος και η αγωνία δικαιολογημένη.

Μαζί με τη γη και τα κτίρια καταπονούνται και οι άνθρωποι. Πρωτίστως αυτοί. Η ψυχολογία τους, μέρα με τη μέρα, πέφτει. Θύματα, ευτυχώς, δεν υπάρχουν, όμως οι καταστροφές είναι μεγάλες.

Το νησί χρειάζεται βοήθεια. Άμεσα και γενναιόδωρη. Από το κράτος και τους ιδιώτες. Από τους Κεφαλλήνες της διασποράς και όλους τους Έλληνες. Το πετράδι του Ιονίου επείγει να ξαναμπεί στο στέμμα της Επτανήσου.

Η Κεφαλονιά πρέπει να

ξανασταθεί στα πόδια της. Όχι πριν το καλοκαίρι, μέχρι, το αργότερο, το Πάσχα. Όχι μόνο για τους τουρίστες της, αλλά και για τους ανθρώπους της. Για όλους μας. Η ανοικοδόμησή της (πρέπει να) είναι ένα εθνικό στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί.

Ο επιπλέον λόγος που πρέπει να γίνει αυτό είναι ότι θα κάνει καλό σε όλους της Έλληνες. Η κοινωνία μας, λόγω της βαθειάς και παρατεταμένης κρίσης, χρειάζεται τέτοιες «μικρές νίκες». Για την ψυχολογία του έθνους, στον πενταετή «μεγάλο πόλεμο» που διεξάγει, είναι σημαντικό να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Και για να βγάλει η Κεφαλονιά τα μαύρα χρειάζεται να επιδείξουμε αλληλεγγύη όλοι και με κάθε τρόπο. Πρέπει να γίνουμε όλοι Κεφαλονίτες. Κάτι που μέχρι τώρα, πλην ελαχίστων, δεν έχει γίνει. Αυτή τη στιγμή η Κεφαλονιά δεν είναι πανελλήνιο πρόβλημα, πρέπει να γίνει.

Βεβαίως τον πρώτο λόγο τον έχει η Πολιτεία. Καλές και απαραίτητες -για την ψυχολογία των κατοίκων- οι δηλώσεις και οι επισκέψεις των πολιτικών. Όμως, εκτός από συμπαράσταση και οικονομική και υλικοτεχνική βοήθεια, χρειάζεται να ξεκινήσουν άμεσα και τα έργα αποκατάστασης των ζημιών.

Κι εδώ χρειάζεται προσοχή. Το λιμάνι, οι δρόμοι, τα δημόσια κτίρια δεν πρέπει να αποκατασταθούν με τη συνήθη διαδικασία. Χρειάζεται οι μελέτες και οι εκτελέσεις των έργων να μην γίνουν με τη διαδικασία των χρονοβόρων δημοπρατήσεων.

Ναι, να γίνουν όλα με διαφάνεια, αλλά σε καθεστώς εκτάκτων συνθηκών. Να υπάρξει ειδικό καθεστώς. Να καθίσουν σε ένα τραπέζι οι εκπρόσωποι του ΥΠΕΧΩΔΕ, του ΤΕΕ και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και να εκπονήσουν, σε ένα μήνα, τις μελέτες. Και μετά να καλέσουν το σύλλογο των εργοληπτών για να μοιράσουν τα έργα. Άλλοι να κάνουν τους δρόμους, άλλοι τα δημόσια κτίρια, άλλοι το λιμάνι. Ο καθένας ανάλογα με την εμπειρία και τις δυνατότητες του.

Να φτιαχτούν κοινοπρακτικά σχήματα που να εγγυηθούν ότι θα τα κάνουν όλα γρήγορα, φτηνά και με την ασφάλεια που επιβάλλουν οι αντισεισμικοί κανονισμοί. Κι όλα αυτά με επόπτη και συντονιστή το δημόσιο. Αν μπούμε σε διαδικασίες διεθνών διαγωνισμών, προτάσεων, αξιολογήσεων, ενστάσεων, μέσων και ρουσφετιών η Κεφαλονιά θα μείνει για πολύ καιρό να μετράει τις πληγές της.

Κι έχει πολλές πληγές, από σεισμούς, η Κεφαλονιά. Μπορεί αυτές του 1953, με τα 7,2 ρίχτερ, να έχουν κλείσει, όπως είχαν κλείσει παλαιότερα κι αυτές του 1867 (με τα 7,4 ρίχτερ), όμως οι μνήμες παραμένουν. Και ο φόβος τις κακοφορμίζει. Τώρα, όπως και το 1983, μπορεί να έχουμε μόνον υλικές ζημιές όμως οι στίχοι είναι εκεί και μας προκαλούν:

Πέτρα, πέτρα χτίσαμε μια φτωχή γωνιά…/δάκρυ, δάκρυ φτάναμε ως τη λησμονιά…/δρόμο, δρόμο βρήκαμε χώμα και νερό/απ’ τον πόνο βγήκαμε κι από το χαμό/συννεφάκια αρμένισαν σ’άλλους ουρανούς/τα παιδιά μας γέννησαν κόρες κι εγγονούς.

Μπορεί οι στίχοι του τραγουδιού να γράφτηκαν για την προσφυγιά στη Μικρασία (και να ερμηνεύτηκαν υπέροχα από τον Γ. Νταλάρα) και να ταιριάζουν και στην Κεφαλονιά του 1953. Δεν πρέπει όμως ν’ αφήσουμε να γίνουν και «ταυτότητα» της Κεφαλονιάς του 2014.

Και για να το πετύχουμε θα πρέπει ο καθένας μας να πει: «Είμαι Κεφαλονίτης». Και το σύνθημα, για το καλοκαίρι, να είναι ένα: «Πάμε όλοι Κεφαλονιά»…