Η… «ξεγυρισμένη εκτόνωση» του συστήματος και η «ύστατη υπηρεσία» του Άκη!

Μπορεί ο Άκης Τσοχατζόπουλος να υπήρξε η, κυρίως ειπείν, εμβληματική μορφή του, πάλαι ποτέ, κραταιού ΠΑΣΟΚ και, ως εκ τούτου, να αποτελεί τη «μοναδική ευκαιρία» για μια… ξεγυρισμένη εκτόνωση του εγχώριου συστήματος αξιών, εν τούτοις, όμως, είναι εντελώς κραυγαλέο το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία μένει με την αίσθηση πως η δικαιοσύνη δεν θα αποδοθεί στο βαθμό και στο επίπεδο που θα έπρεπε για

όλα αυτά – τούτα που συνέβαιναν επί χρόνια στη χώρα μας. Ή -για να γίνουμε σαφέστεροι- και αν ακόμη αποδοθεί, όσο βαριά και αν είναι αυτή, δεν θα μπορέσει να απεικονίσει με ενάργεια το «διαχρονικό πανηγύρι» και τον παράνομο πλουτισμό της ελληνικής πολιτικής τάξης και διοίκησης : μέσα σ’ ένα «de facto» αδιαφανές πλαίσιο όπου κυριάρχησε και κυριαρχεί η κατάχρηση εξουσίας, η αδιαφάνεια και η συναλλαγή, είναι σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσει η δικαιοσύνη και, άρα, η παραδειγματική τιμωρία του πρώην υπουργού των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει –εκτός της έλλειψης του μέτρου που την διακρίνει- να γίνει η αφετηρία για ένα «κυνήγι μαγισσών» χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Και τούτο, διότι, ναι μεν, ο «Άκης» μπορεί να πιάστηκε –ως το έξυπνο πουλί από την μύτη του- καθώς μετά την «χαμένη αναμέτρηση» για την πρωθυπουργία και την προεδρία του κόμματος (βλ. 1996), διολίσθησε προς α – πολίτικες προκλήσεις και την έκλυτη (sic), ζωή που του προσέφεραν τα «μαύρα λεφτά» από τις κρατικές και άλλες δουλειές, αλλά, είναι τελείως ξεκάθαρο ότι την ίδια ώρα –σ’ αυτόν τον ίδιο τόπο και χρόνο-, υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν περισπούδαστοι ταγοί (τόσο κεντρικά, όσο, και περιφερειακά του συστήματος εξουσίας), που ενώ ήταν… «πιο προσεχτικοί» από τον Άκη, -ήγουν, δεν ακολούθησαν ανάλογο ρυθμό ζωής-, …άπλωσαν για τα καλά το χέρι τους (!), και έβαλαν βαθιά το δάκτυλό τους (!!), στο μπολ με το μέλι : συνεχίζουν να απολαμβάνουν την ελευθερία τους και, βεβαίως, μια ζωή που δεν τους ανήκει, καθώς, η ελευθερία τους και η ζωή τους διασώζεται από τα ίδια τα «στεγανά» και τις «ομερτά» που διαμόρφωσαν με επιδέξιο, εν πολλοίς, τρόπο σ’ όλο τους το διάβα.

Η υπόθεση της «δίκης του Άκη», ασφαλώς, θα είναι μακρά και επίπονη. Τόσο για τον ίδιο τον Άκη Τσοχατζόπουλο που, ως άλλος «Μένιος», θα κινδυνεύσει να δει την εξόντωσή του να παίρνει μορφή «σόου» και μαζικού κανιβαλισμού, όσο, κυρίως, για την δικαιοσύνη που, αδύνατη και πληγωμένη από θεσμικά εργαλεία και γόητρο, ενδέχεται να… αντικρίσει αυτά – τούτα που από χρόνια της ξέφευγαν. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, και με άλλου είδους αφετηρίες και αναφορές η «δίκη του Άκη» μπορεί να γίνει έμπεδο σημαντικών εξελίξεων υπό μια προϋπόθεση : αν ο ίδιος ο πρώην πανίσχυρος παράγοντας του ΠΑΣΟΚ πιστέψει και θεωρήσει, πράγματι, ότι… «δεν γίνεται να είναι ο μόνος που θα πληρώσει τη νύφη», μπορεί να προσφέρει μια «ύστατη υπηρεσία» στην πατρίδα του : με δεδομένη την έτσι κι αλλιώς «μουτζουρωμένη ιστορία» του και με τον ένα ή άλλο τρόπο (άπαντα τεκμηριωμένα), να βγάλει όλους όσους «διαφεύγουν» και καλοπερνάνε στην ίδια «σέντρα» μ’ αυτόν! Βεβαίως, αυτό για τους παροικούντες την ελληνική πολιτική Ιερουσαλήμ μπορεί να μην είναι και τόσο «πολιτικά ορθό» ή και να θυμίζει «φθηνή εκδίκηση», ωστόσο, στην δύσκολη θέση που βρίσκεται σήμερα ο ίδιος (και η χώρα), αυτό – τούτο θα απολυτρώσει σημαντικά την κατάσταση. Με ένα καλό ανακάτεμα του «πάτου» μπορεί να γλυτώσει την χώρα από τα σκουπίδια της και τις όποιες μελλοντικές ενοχές της. Όθεν : ο κ. Τσοχατζόπουλος μπορεί να έκανε αυτά που έκανε και να υπέπεσε στο μέγα αμάρτημα της «απληστίας», αλλά, αυτό θα του το χρωστάει η πατρίδα του! Διότι, θα είναι μια καλή αρχή να καθαριστεί, έστω, μερικά, ο «κόπρος του Αυγεία» που έχει συσσωρευτεί στις πλάτες μιας χώρας που αγκομαχά…