Θέλουν να κρυφτούν κι η χαρά δεν τους αφήνει!

Μεγαλείο. Χαρές και πανηγύρια. Υπάρχει επιλογή για το μέλλον και είναι στα χέρια μας...
Λίγη ώρα μετά τον αποκλεισμό απ' τον Πλατανιά. Ιδού το ψευτο-δίλημμα: Ποιον αποκλεισμό θέλετε απ' τον ΟΣΦΠ το 2008 ή απ' τον Πλατανιά το 2013;Ξεκινάμε με τον επίλογο ενός κειμένου που προηγήθηκε της νέας αγωνιστικής «επιτυχίας». Ενας επίλογος - πρόλογος για αυτά που έπονται. Για το ψευτο-δίλημμα που θέτουν κάθε μορφής υπάλληλοι της αυλής του καθεστώτος που αποχώρησε αφήνοντας χρεωμένο τον Παναθηναϊκό. Χρεωμένο σε οικονομικό επίπεδο, χρεωμένο το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο σε μια καταστροφική διπλή Ανάπλαση και ΕΥΤΥΧΩΣ που κάποιοι πρόλαβαν να σώσουν τουλάχιστον τη Λεωφόρο απ' τη λαίλαπα που συνεχίζει να καταστρέφει τον Σύλλογο. Του καθεστώτος που ανέλαβε πριν από 34 χρόνια μια ΠΑΕ χωρίς γήπεδο και χωρίς προπονητικό κέντρο και την παρέδωσε το ίδιο «γυμνή». Του καθεστώτος που πήρε τον Παναθηναϊκό πρώτο σε τίτλους στην Α' Εθνική και τον παρέδωσε δεύτερο και έρμαιο ενός συστήματος στο οποίο είχε υποταχθεί αδυνατώντας να αντιδράσει.

Ιδού λοιπόν το ψευτο-δίλημμα το οποίο ήδη προβάλλουν με χίλιους τρόπους τα πρωτοπαλίκαρα της αντι-Παναθηναϊκής προπαγάνδας:

Μετά την αποχώρηση του Σεμπάστιαν Λέτο, του τελευταίου μεγάλου «σταρ» της πολυμετοχικότητας και την ταυτόχρονη παραμονή του Λουκά Βύντρα, μπορούμε ελεύθερα να μαλώνουμε με την ησυχία μας για ποιο είδος μιζέριας προτιμούμε: της σημερινής με το -26, με τους Τοτσέδες και τον Βύντρα ή τη θαλπωρή της δευτεροτρίτης θέσης του «δεν χρωστάμε» του Τζίγγερ με τους Τόργκελε και τον Βύντρα...

Πολύ βολικό ερώτημα για όσους οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια τον Παναθηναϊκό στην κατάντια του σήμερα και στο ακόμα χειρότερο «αύριο» που πλησιάζει...
Πλέον μετά τον αποκλεισμό απ' τον Πλατανιά μπορεί να βελτιωθεί το ψευτο-δίλημμα: Ποιος αποκλεισμός σας αρέσει περισσότερο, αυτός απ' τον ΟΣΦΠ το 2008 ή αυτός απ' τον Πλατανιά το 2013;

Και μ' αυτά και μ' εκείνα η διετία της υγείας μεταφράστηκε σε διετία... κακοδιαχείρησης, η διετία των ευρω-επιτυχιών δεν αναφέρεται πουθενά (φανταστείτε μόνο να είχε κερδίσει ο ευρω...ταλαίπωρος εκτός έδρας τη Ρόμα ή πολύ περισσότερο την Ιντερ του Μουρίνιο, του Ιμπραΐμοβιτς, του Αντριάνο και να την άφηνε δεύτερη και καταϊδρωμένη, μέχρι και ύμνο θα το έκαναν), η διετία των sold-out και των ρεκόρ σε εισιτήρια διαρκείας που δεν πέτυχε ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ η ομάδα του διορισμένου πρωταθλητή θάφτηκε. Οπως θάβεται σιγά - σιγά ολόκληρη η ομάδα...

ΥΓ. Σε αυτό το κείμενο το υστερόγραφο θα πάει πολύ πιο μπροστά. Και θα υπενθυμίσει σε όλους αυτούς ότι η διετία της υγείας, του νταμπλ, της ΥΠΟΤΑΓΗΣ του Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη, του Τζιλμπέρτο Σίλβα, του Τζιμπρίλ Σισέ, του Σεμπάστιαν Λέτο, του Κώστα Κατσουράνη, του Σωτήρη Νίνη, δεν πρόκειται να σβηστεί ΠΟΤΕ από τη μνήμη ΟΛΩΝ όσων αγκάλιασαν τότε την ομάδα, όλων όσων έκαναν το ένα sold-out πίσω από το άλλο, όλων όσων αγόρασαν διαρκείας, όλων όσων αγόρασαν και πάλι φανέλες για τα παιδιά τους, όλων όσων τα πρόσωπα φωτίζονταν στο άκουσμα της λέξης Παναθηναϊκός.

Και τώρα, αν αποδειχθεί ότι η όποια επιχείρηση «κάθαρσης» του συλλόγου ήταν μόνο στα λόγια, βουρ για τον Παναθηναϊκό των νοσταλγών του 2008, των στοχοποιημένων και αποκλεισμένων οπαδών, της άδειας Λεωφόρου. Βουρ για τη μιζέρια.