Ο πόλεμος των προπονητών

Προπονητές έχουν λοιδορηθεί μέχρι να οδηγηθούν στην έξοδο. Τεχνικοί έχουν κρεμαστεί σε «εμετικά» πρωτοσέλιδα. Φτάσαμε στο επίπεδο προπονητές να κρίνονται πριν καν κάνουν την πρώτη τους προπόνηση με τη νέα τους ομάδα!

Αυτά που γίνονται στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια μπορούν κάλλιστα, αν πέσουν στα χέρια ικανού σεναριογράφου ή σκηνοθέτη, να γίνουν πετυχημένη σειρά επιστημονικής φαντασίας.

Λογικά δεν υπάρχει προηγούμενο προπονητή που να δέχεται μαζικά πυρά από τον Τύπο πριν καν προπονήσει τη νέα του ομάδα για πρώτη φορά!

Νομίζαμε πως το ξέσκισμα του Χενκ Τεν Κάτε από δημοσιογράφους μέσω αθλητικών και πολιτικών εφημερίδων, μέσω του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης ήταν απλώς ένα ξέσπασμα που δε θα συναντούσαμε παρόμοιό του ποτέ ξανά.

Δεν δικαιωθήκαμε.

Ο εφετινός πόλεμος εναντίον του Ζεσουάλδο Φερέιρα -τον οποίο είχαμε μέσω του GreenZone προβλέψει ΠΡΙΝ καν γίνει το πρώτο επίσημο ματς της χρονιάς- έσπασε μέχρι και τα φράγματα ηθικής και δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Φτάσαμε στο σημείο εφημερίδα να τοποθετεί έναν 65χρονο τεχνικό σε κρεμάλα και να τον ξεφτιλίζει στο πανελλήνιο μέσω πρωτοσέλιδου και ακολούθως, αντί να ζητήσει συγνώμη, να επικαλείται τα όρια της… σάτιρας.

Επειδή ο ΠΣΑΤ εκφράζει (και πολύ καλά κάνει) την ανησυχία του για το κατά πόσο τηρείται ο κώδικας δεοντολογίας των δημοσιογράφων, καλό είναι να θυμίσουμε το άρθρο 7, παράγραφο β. του κώδικα της ΕΣΗΕΑ, το οποίο λογικά o Σύνδεσμος έχει ξεχάσει αφού ποτέ δεν κατέκρινε το «εμετικό» πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Goal.

Ο δημοσιογράφος οφείλει:

Να αποφεύγει τη χυδαιογραφία, τη χυδαιολογία και τη γλωσσική βαρβαρότητα, τηρώντας, ακόμη και στη σάτιρα και τη γελοιογραφία, τους κανόνες της επαγγελματικής ηθικής και της κοινωνικής ευθύνης.
Πολλοί ισχυρίζονται πως όταν κάποιος κλάδος πιάσει πάτο τότε το επόμενο βήμα είναι η σταδιακή άνοδος. Στην περίπτωση της αθλητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το αντίθετο. Κάθε φορά που νομίζουμε πως αγγίξαμε τον πάτο του βαρελιού, πάντα βρίσκεται η αφορμή και διαψευδόμαστε πανηγυρικά.

Το ανησυχητικό πλέον δεν είναι που ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού μπαίνει στο στόχαστρο των «γνωστών-αγνώστων» πριν καν παρουσιάσει τις ικανότητές του από τον πάγκο της ομάδας. Το ανησυχητικό είναι που φτάσαμε στο σημείο, αυτό να μην μας προκαλεί καμία απολύτως εντύπωση.

Πήρε φτηνό προπονητή ο Παναθηναϊκός, είναι το νόημα των ρεπορτάζ στα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης. Δεν ασχολείται κανείς με τους λόγους που έφτασε ο Σύλλογος στο σημείο να πάρει φτηνό προπονητή.

Τονίζουν επανειλημμένα ό,τι αρνητικό μπορεί να κουβαλάει στο βιογραφικό του ο Φάμπρι. Χωρίς να έχουν προλάβει ΚΑΝ να δουν μία και μόνο προπόνηση. Τόση πρεμούρα!

Ασχολούνται με τους τίτλους που (δεν) έχει κατακτήσει στην καριέρα του. Ποιοι; Αυτοί που χαρακτήριζαν βοηθό τον Τεν Κάτε και ξεχνούσαν την καριέρα που είχε χτίσει ως βοηθός ο Πεσέιρο(ς).

Ποιοι; Οι ίδιοι που πάντα προέβαλαν όσα θετικά στοιχεία μπορούσαν να βρουν σε προπονητές που αποκτήθηκαν κατά το παρελθόν όπως οι Σκάζνι, Βέλιτς, Ζάετς, Σουμ, Μπάκε και που σήμερα τα κριτήριά τους... άλλαξαν. Και προσοχή! Μιλάμε για προπονητές που ήρθαν όσο ο σύλλογος είχε... απεριόριστο μπάτζετ και που δεν επικρατούσαν οι τραγικές οικονομικές συνθήκες του σήμερα!

Πράσινος Ασθενής