«Σεισμός» στην αγορά εργασίας: Μετά την εστίαση, τέλος και από τα σούπερ μάρκετ οι Έλληνες εργαζόμενοι

Η πανδημία και η έξαρση της Covid-19 επηρέασε τις ζωές μας σε μία σειρά από τομείς τα τελευταία χρόνια. Και μπορεί πλέον -στη θεωρία- να έχουμε πάρει τις ζωές μας πίσω, μερικές αλλαγές όμως, όπως φαίνεται, έχουν έρθει για να μείνουν.

Ο χαρακτηριστικότερος τομέας που επιβεβαιώνεται η συγκεκριμένη διαπίστωση είναι αυτός της εργασίας, αφού, όπως φαίνεται, τίποτα δεν -πρόκειται να- είναι όπως παλιά. Οι εργαζόμενοι έχουν θέσει νέες προτεραιότητες στη ζωή τους, με επίκεντρο την ισορροπία μεταξύ προσωπικού χρόνου και χρόνου εργασίας, και σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την

Αυτή η αλλαγή στάσης, όπως είναι λογικό, έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την αγορά εργασίας, αφού ακόμα και κλάδοι που μέχρι πρότινος είχαν καθιερωθεί στην αντίληψη των εργαζομένων ως προνομιακοί διαμαρτύρονται πλέον για την δυσκολία εύρεσης προσωπικού.

Κάπως έτσι, πληθαίνουν οι φωνές από μεγάλους παίκτες της αγοράς που παραδέχονται ότι θεωρούν τους Έλληνες εργαζόμενους, λίγο πολύ, χαμένη υπόθεση, και πιέζουν για την έλευση εργατικών χεριών από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Α. Παντελιάδης: «Έχουμε έλλειμμα 1.147 θέσεων εργασίας»

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αριστοτέλης Παντελιάδης, της ΜΕΤΡΟ ΑΕΒΕ, ο οποίος αποκάλυψε ότι αυτήν την στιγμή υπάρχει ένα έλλειμμα 1.147 θέσεων εργασίας στον Όμιλό του, το οποίο είναι δύσκολο να καλυφθεί από το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό. Μάλιστα, όπως τόνισε, το φαινόμενο αυτό παρατηρείται παρά το γεγονός ότι στους εργαζόμενους προσφέρεται εισαγωγικός μισθός μεγαλύτερος του βασικού, ο οποίος, σε πολλές περιπτώσεις, συνοδεύεται από μπόνους παραγωγικότητας.

Μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο όμιλος στις τουριστικές περιοχές, στις οποίες, όπως λέχθηκε χαρακτηριστικά «αναγκαζόμαστε εμείς να προσεγγίσουμε τους ανέργους γιατί δεν λαμβάνουμε βιογραφικά».

Ποια είναι όμως η λύση που προκρίνεται για την αντιμετώπιση του προβλήματος; Όπως φαίνεται, όχι η αύξηση των μισθών, ελπίδα που κυριαρχεί σε μερίδα του -εν δυνάμει- εργατικού δυναμικού. Σύμφωνα -και- με τον κύριο Παντελιάδη, η λύση βρίσκεται εκτός -ευρωπαϊκών- συνόρων. «Υπάρχουν 1 με 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζητάνε να έρθουν στην Ευρώπη», ήταν η χαρακτηριστική ατάκα που ακούστηκε.

Στην ίδια γραμμή πλεύσης και ο Μονεμβασιώτης (Όμιλος Βενέτη)

Υπενθυμίζεται ότι, πριν μερικές εβδομάδες, κάτι παρόμοιο είχε δηλώσει ο Παναγιώτης Μονεμβασιώτης, του Ομίλου Βενέτη. Περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί στην περίπτωση των εταιρειών του, έκανε γνωστό ότι όχι μόνο δεν βρίσκει προσωπικό σε πολλές περιπτώσεις -«τους φοράμε μια μπλούζα και τους βάζουμε να εξυπηρετούν τους πελάτες, ενώ ακόμα τους εκπαιδεύουμε», είχε πει χαρακτηριστικά, αλλά διαμαρτυρήθηκε και για -έμμεση- αύξηση του μισθολογικού κόστους. Αυτό γιατί, όπως υποστήριξε ο ίδιος, οι άνθρωποι, και ειδικά οι νέοι, δεν εργάζονται με την ίδια προθυμία μετά την πανδημία. «Εκεί που χρειαζόμασταν 10 ανθρώπους για 1000 κιλά ψωμί, χρειαζόμαστε 13», δήλωσε χαρακτηριστικά. Ποια είναι η λύση που πρότεινε; Επειδή, όπως είπε, οι εργαζόμενοι από την Ασια δεν ταιριάζουν με τις γεύσεις που θέλει να προσφέρει ο όμιλος στους καταναλωτές, το δικό του ενδιαφέρον στρέφεται σε εργατικό δυναμικό από την Λατινική Αμερική.

Κοινή γραμμή και των δύο επιχειρηματιών ήταν η «παραίνεση» προς το κράτος να προσφέρει επιδόματα για την εργασία και όχι για την ανεργία. Φυσικά, υπάρχει πάντα ο αντίλογος ότι με τον τρόπο αυτό μπορούν να εξαναγκαστούν άνθρωποι να εργαστούν σε θέσεις που δε θέλουν, και με όρους που δεν συμφωνούν. Εξάλλου, το επίδομα ανεργίας δεν είναι ένα «δώρο» προς τον άνεργο αλλά το λαμβάνει υπο συγκεκριμένες προϋποθέσεις, για διάστημα όχι μεγαλύτερο του ενός χρόνου, και αφού έχει συμπληρώσει των απαιτούμενο αριθμό ενσήμων.

Τι να περιμένουμε στο μέλλον

Σε κάθε περίπτωση είναι φανερό ότι πλέον μπαίνουμε σε ένα νέο μοντέλο για την αγορά εργασίας. Κι ενώ οι εργαζόμενοι αναζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, όπως φαίνεται, το μέλλον επιφυλάσσει ακόμα πιο ασφυκτικές πιέσεις και έλευση ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να συμβιβαστούν με όσα τους προσφέρουν οι εργοδότες.