Τα παιδιά των προσφύγων, είναι παιδιά- Βιώνουν τον πόλεμο, αλλά ξέρουν να ελπίζουν και να χαμογελούν

Τα παιδιά των προσφύγων πονούν πολύ, υποφέρουν, αλλά ξέρουν να χαμογελούν και να ελπίζουν. Πιστέψτε μας έχουν επίγνωση των γεγονότων που βιώνουν, αλλά η ελπίδα δεν φεύγει από το βλέμμα τους και το χαμόγελο μπορεί να χαθεί για λίγο, αλλά δε σβήνει από τα χείλη τους. Τα παιδιά των προσφυγών ζουν εγκλωβισμένα μαζί με τους γονείς τους σε μια χώρα την οποία δεν επέλεξαν. Αμέτρητα παιδιά, ημερών, μηνών, ετών τα οποία απλά θέλουν να ζήσουν σε μια ειρηνική χώρα. Τους ενδιαφέρουν οι συνθήκες -οι οποίες είναι άθλιες- αλλά η χαρά τους μπορεί να εστιαστεί σ΄ένα ποτήρι νερό, σε μια μπουκιά φαγητό, σ΄ένα

Το βλέπεις στα μάτια τους! Τα παιδιά αυτά υποφέρουν, έχασαν τα σπίτια τους, άφησαν τη ζωή τους, πολλά δεν φορούν παπούτσια, δεν έχουν ρούχα, είναι λερωμένα, αδύνατα από την έλλειψη σίτισης.

Στη χώρα μας και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα ζουν τα παιδιά τα οποία βίωσαν τον πόλεμο κοιτούν τον ουρανό και μπορούν πια να διακρίνουν τον ήλιο και όχι τις βόμβες που πέφτουν βροχή.

Μπορεί να μένουν σε σκηνές ή στο δρόμο, αλλά χαίρονται πια που το βράδυ μετρούν αστέρια και όχι λάμψεις στον ουρανό από βόμβες.

Τα παιδιά των προσφύγων θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας παιδιά και όλα μαζί είναι το μέλλον του κόσμου. Τα παιδιά τα οποία δυστυχώς η ζωή δεν τους χάρισε φωτεινά δωμάτια ή τους τα πήρε βίαια πίσω και τους εγκλώβιζε τη ζωή, αλλά όχι τα όνειρα, πίσω από συρμάτινους φράχτες.

Όσο, όμως, έχουν μέσα τους τη ζωντάνια, όσο πιάνουν λίγο ειρηνικό χώμα και όσο μπορούν να κρατούν το χέρι των γονιών τους ξέρουν, πως στο τέλος θα τα καταφέρουν.

Εμείς, βέβαια σου λέμε όσα απλά παρατηρούμε για λίγα λεπτά ή όσα βλέπουμε στις φωτογραφίες. Άνθρωποι οι οποίοι έζησαν, ζουν και βοηθούν αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους μίλησαν στο iPop.gr και παρουσίασαν τις καταστάσεις, τονίζοντας μας πως:

Τα παιδιά είναι παιδιά

Ο φωτορεπόρτερ Γιάννης Κέμμος, ο οποίος είναι καθημερινά δίπλα στους πρόσφυγες και αποθανατίζει στιγμές της ζωής τους και της καθημερινότητας τους, μας δήλωσε:

«Και στη Βικτώρια και στο λιμάνι του Πειραιά και στην Ειδομένη, είδα ενήλικους και παιδιά να χαμογελάνε ή να δακρύζουν. Και ενώ για τους ενήλικες το χαμόγελο και το δάκρυ προέρχεται μαζί με μια βαθιά επίγνωση της κατάστασης τους και όταν δακρύζουν είναι γιατί νιώθουν όλη αυτή την πίεση και την απογοήτευση, για τα παιδιά η κατάσταση είναι διαφορετική».

Για τα παιδιά η χαρά μπορεί να έρθει με την παρέα που κάνουν μ’ άλλα προσφυγόπουλα στους καταυλισμούς, μ΄ ένα παιχνίδι που θα παίξουν, μ’ ένα χαμόγελο από περαστικούς. Κι όταν θα τα δεις να δακρύζουν τις περισσότερες φορές θα είναι γιατί μάλωσαν με την παρέα τους ή γιατί τους χάλασε ένα παιχνίδι

«Ευτυχώς μέχρι σήμερα δεν έχω δει παιδιά να κλαίνε από τη δίψα ή από την πείνα. Και ελπίζω να μην φτάσουμε ως εκεί» προσθέτει ο Γιάννης Κέμμος και συμπληρώνει: «Τα παιδιά ευτυχώς παραμένουν παιδιά και κουβαλούν τη χαρά, το κέφι και την ελπίδα μαζί τους όπου και αν βρίσκονται. Οι κακές στιγμές διαρκούν λίγο στο μυαλό τους και μετά μοιάζουν να χάνονται βαθιά και να σκεπάζονται από την επόμενη στιγμή χαράς και γέλιου. Τους χαμογελάς και με μιας αλλάζουν όλα στο πρόσωπό τους. Χαμογελούν πιο γνήσια από τον καθένα»

Η εκπαιδεύτρια, νοσηλεύτρια του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Αμαλία Λεντζή, η οποία βρέθηκε για μεγάλο χρονικά διάστημα στο νησί της Λέσβου αναφέρει:

«Τα παιδιά είναι οι πιο αθώοι στην όλη υπόθεση. Αρκεί που είναι με τους γονείς τους και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο Το νιώθουν σαν παιχνίδι, σαν περιπέτεια».

Δείχνοντας μας μια ζωγραφιά την οποία της έδωσε ένα 5χρονο προσφυγόπουλο σημειώνει:

«Τη ζωγραφιά αυτή μου τη χάρισε ένα κοριτσάκι 5 ετών που μπροστά στα έκπληκτα ματάκια της έσωσα τη μαμά της! Με έβλεπε να δίνω την καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση στην μαμά της που τελικά συνήλθε. Όταν μετά από 2 μέρες με είδε στον καταυλισμό που έμεναν με αναγνώρισε. Έτρεξε στην αγκαλιά μου και επειδή εγώ δε το θυμόμουν δεν κατάλαβα τι γινόταν. Μέτα μου εξήγησε ο μεταφραστής και εντυπωσιάστηκα από τη μνήμη αυτού του παιδιού. Είχε αγκαλιάσει το ένα μου πόδι και δεν έλεγε να το αφήσει. Μείναμε έτσι αγκαλιά για μισή ώρα. Κάποια στιγμή μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα, με αιφνιδίασε, όπως έδινα κι εγώ στη μαμά της».

Και συμπλήρωσε: «Έβλεπα τα παιδάκια να βγαίνουν από τις βάρκες στις αγκαλιές των γονιών τους φοβισμένα. Μόλις οι εθελοντές τους έδιναν μία καραμέλα αμέσως άλλαζε η έκφραση του προσώπου τους. Το δύσκολο ήταν με τα ασυνόδευτα παιδιά. Η θλίψη υπήρχε στα μάτια τους, αναζητούσαν συνέχεια μια αγκαλιά.

Το κοριτσάκι που έσωσα τη μαμά της είχε μια κούκλα. Ήθελε να μου την χαρίσει και στην δίκη μου άρνηση μου είπε: »Οκ, τότε θα της δώσω το όνομα σου θα τη φωνάζω ΑΜΑ. Η κούκλα μου είναι τόσο όμορφη όσο και εσύ! Θα βλέπω την κούκλα μου και θα θυμάμαι εσένα που φίλαγες τη μαμά μου»».

Ο φωτορεπόρτερ, Μάριος Λώλος, ο οποίος με κάθε τρόπο δείχνει τη στήριξη του στους πρόσφυγες μιλώντας για όλα όσα είχε δει στην Ειδομένη όπου βρίσκονται χιλιάδες εγκλωβισμένοι άνθρωποι πίσω από τον μεγάλο συρμάτινο φράχτη τόνισε στο iPop.gr:

«Τα παιδιά σαφώς και έχουν επίγνωση της κατάστασης και από τη χώρα που φεύγουν αλλά και κατανοούν ότι υπάρχει θέμα επιβίωσης και κινδύνου».

«Απλά οι συνθήκες στη χώρα μας είναι καλύτερες απ΄ότι στη χώρα τους. Εδώ, δεν σκάνε δίπλα τους βόμβες. Εδώ, κρυώνουν και φυσικά υποφέρουν».

Είναι, όμως, παιδιά και πρέπει κάποια στιγμή να παίξουν. Κατανοούν την κατάσταση και αναγκάζονται να περπατήσουν χιλιόμετρα για να φτάσουν στην Ειδομένη, δεν το βλέπουν ως περίπατο

Από ψυχολογικής άποψης ένας πόλεμος σαφώς και δεν αφήνει ανεπηρέαστα τα παιδιά.

Μπορεί να τους δημιουργήσει μετατραυματικό στρες το οποίο είναι επίσης πολύ πιθανό να εξελιχθεί σε κατάθλιψη. Υπάρχει ακόμα και η πιθανότητα να φοβούνται πολύ χωρίς, όμως, να θυμούνται το γιατί, ενώ παράλληλα είναι πιθανό να διαπράττουν και τα ίδια βία στο μέλλον, εξηγεί ψυχολόγος στο iPop.gr και συμπληρώνει ότι το θετικό είναι πως ο εγκέφαλος προσπαθεί να απωθήσει όλα όσα δημιουργούν έντονα αρνητικά συναισθήματα. Μπορεί δηλαδή να μην έχουν συγκρατήσει όλες αυτές τις αναμνήσεις.

Σύμφωνα με την ίδια ψυχολόγο, το παιχνίδι μπορεί να αποτελεί έναν τρόπο άμυνας του οργανισμού, έναν τρόπο επιβίωσης, ενώ παράλληλα, θα μπορούσε να είναι και ένας τρόπος θεραπείας έτσι ώστε να μην έχουν άγχος.

Τα παιδιά όχι μόνο των προσφύγων, αλλά γενικότερα τα παιδιά όλου του κόσμου, θα πρέπει να θυμάσαι πως ζητούν να υπάρχει ειρήνη… Ζητούν να χαμογελούν και να νιώθουν πως έχουν ένα σπίτι και φυσικά την οικογένεια τους.

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,είναι η ειρήνη. Γ. Ρίτσος

The post Τα παιδιά των προσφύγων, είναι παιδιά- Βιώνουν τον πόλεμο, αλλά ξέρουν να ελπίζουν και να χαμογελούν appeared first on iPop.