Ο Έλληνας που κάνει μνημόσυνα σε παιχνίδια!

Ο Alef δημιούργησε μια ηλεκτρονική κοινότητα στο ίνσταγκραμ, με φανατικούς «οπαδούς», κάνοντας ουσιαστικά μνημόσυνα σε παιχνίδια που έχουν τελειώσει τον κύκλο τους. Αυτή τη στιγμή, με το χάσταγκ #deadtoyssociety ποστάρουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο πεθαμένες μπάρμπι, ΑΜΕΑ κούκλες, ξηλωμένα και άδεια από «ψυχή» λούτρινα ζώα, χαλασμένα πλαστικά παιχνίδια με σπασμένες αισθητικές. Κι αυτή είναι η ιστορία του…

Η σχέση μου με τα παιχνίδια

Γεννήθηκα

στην Αθήνα το 1979. Ανήκω σε μια γενιά που ως παιδιά συνδυάσαμε τόσο το μέσα, όσο και το έξω στο παιχνίδι μας. Είχαμε τα Playmobil της Lyra, που τότε κατασκευάζονταν ακόμα στην Ελλάδα, τα τουβλάκια της Lego και φυσικά την καλύτερη εξομοίωση ποδοσφαίρου, το Subbuteo, ενώ είμαστε και οι πρώτοι που ξεκίνησαν να παίζουν σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές: Spectrum, Amstrad και φυσικά Amiga 500. Παίζαμε όμως και παρά πολύ έξω: κρυφτό, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, μήλα και φυσικά, από το 1987 και μετά, μπάσκετ. Τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της γειτονιάς ήταν σχετικά λίγα, ενώ υπήρχαν ακόμα αλάνες, σπίτια με κήπους και δέντρα από όπου μπορούσες να κλέψεις φρούτα, ακόμα και βρύσες όπου μπορούσες τα καλοκαίρια να πίνεις νερό και να ξεδιψάς (αλήθεια, τι έγιναν όλες αυτές οι βρύσες;). Όταν νύχτωνε, οι μανάδες μας έβγαιναν η μία μετά την άλλη στα μπαλκόνια και μας φώναζαν. Άκουγες από όλα τα μπαλκόνια ονόματα: «Βασίλη», «Θανάση», «Γιώργο» και ήλπιζες να μην ακούσεις το δικό σου που σήμαινε τη λήξη του παιχνιδιού.

Τα παιχνίδια

Πριν από περίπου δύο χρόνια ξεκίνησα να φωτογραφίζω πεταμένα παιχνίδια και από τότε συναντώ σχεδόν καθημερινά στο δρόμο μου αρκουδάκια, ποδήλατα, μπάλες, τουβλάκια, ζώα, φορτηγά, κούκλες, ποδοσφαιράκια, αρμόνια, παζλ, στρατιωτάκια, τέρατα, μπαλόνια, πιπίλες, περίεργα οχήματα. Σαν να τα βάζει κάποιος επίτηδες. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα παιχνίδια ήταν πάντα εκεί, απλώς εγώ δεν τα πρόσεχα. Σαν τους άστεγους, που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε χωρίς να τους βλέπουμε. Το κυρίαρχο συναίσθημα κάθε φορά που φωτογραφίζω ένα πεταμένο παιχνίδι είναι αυτό της νοσταλγίας. Κάποια από αυτά τα παίρνω μαζί μου, ίσως είναι μια μορφή εξιλέωσης για τα παιχνίδια που βασάνιζα όταν ήμουν μικρός. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος τι θα τα κάνω. Ίσως τα εντάξω σε κάποια κατασκευή, ένα μικρό αυτοσχέδιο μουσείο πεταμένων παιχνιδιών.

Οι φωτογραφίες

Φωτογραφίζω πεταμένα παιχνίδια κυρίως για τρεις λόγους:

Ψυχαναλυτικούς. Παρά το γεγονός ότι η αρχική ιδέα ήταν μάλλον αυθόρμητη, λίγο καιρό αργότερα ανακάλυψα ότι η πρώτη φωτογραφική δουλειά του πατέρα μου πριν από τριάντα περίπου χρόνια, ήταν πεταμένες κούκλες. Αν και δεν θυμόμουν τις φωτογραφίες του όταν ξεκίνησα, ως εικόνες πρέπει σίγουρα να είχαν εντυπωθεί στο υποσυνείδητό μου. Θα έχει ενδιαφέρον αν στην συνέχεια επαναλάβω όλες τις φωτογραφικές δουλειές του, την μία μετά την άλλη. Σαν τον Πιερ Μενάρ, τον ήρωα του Μπόρχες, που γράφει από την αρχή, λέξη προς λέξη, τον Δον Κιχώτη.Επαγγελματικούς. Η λογική της φωτογράφισης, όταν βρίσκω ένα πεταμένο παιχνίδι, είναι αυτή της τεκμηρίωσης και της αποτύπωσης. Οι φωτογραφίες μου καταγράφουν το τελευταίο κεφάλαιο στη σύντομη ζωή ενός παιχνιδιού. Για αυτό το λόγο δεν τις σκηνοθετώ ποτέ. Δεν τοποθετώ ο ίδιος τα παιχνίδια, ούτε τα μετακινώ. Η διαδικασία του εντοπισμού και της φωτογράφισης είναι άμεσα επηρεασμένη από το επάγγελμά μου, αυτό του αρχαιολόγου. Θα μπορούσα να πω ότι το όλο εγχείρημα είναι περισσότερο αρχαιολογικό παρά φωτογραφικό.Συμβολικούς. Ο συμβολικός χαρακτήρας των πεταμένων παιχνιδιών είναι ιδιαίτερα έντονος και οι συνειρμοί του θεατή παραπλήσιοι: παιδική ηλικία, αναμνήσεις, παρελθόν, χαμένη αθωότητα. Όλα στα σκουπίδια. Αλλά, και νεανικοί έρωτες, που τέλειωσαν άδοξα και τα αναμνηστικά τους αρκουδάκια κατέληξαν σε κάδους. Πάνω απ” όλα όμως, τα παρατημένα παιχνίδια νομίζω ότι σηματοδοτούν στην Αθήνα της κρίσης το τέλος μιας εποχής ανώφελης σπατάλης και πλασματικής αφθονίας.
Από εδώ και πέρα…

Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα συνεχίσω να φωτογραφίζω ακόμα παιχνίδια. Σίγουρα, πάντως, η όλη διαδικασία της φωτογράφισης εξακολουθεί να με εκπλήσσει. Έχει τύχει να βρω κομμένο κεφάλι κούκλας κάτω ακριβώς από το σπίτι μου. Επίσης μερικά παιχνίδια επαναλαμβάνονται. Έχω φωτογραφίσει το ίδιο αρμόνιο σε διαφορετικό σημείο της ίδιας γειτονιάς. Το ένα ήταν λίγο πιο χτυπημένο από το άλλο. Πολλές φορές οι περαστικοί με κοιτάνε περίεργα όταν φωτογραφίζω κάποιο παιχνίδι. Προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς κάνω και για ποιο λόγο το φωτογραφίζω. Τις προάλλες μία γιαγιά μπήκε κυριολεκτικά μέσα στο κάδρο μου και πήρε ένα παιχνίδι την ώρα που το φωτογράφιζα. Ίσως πίστεψε ότι, για να το φωτογραφίζω, θα έχει κάποια αξία. Ίσως, απλά, να της άρεσε. Φεύγοντας, απευθυνόμενη περισσότερο σε κάποιον αόρατο ακροατή, παρά σε εμένα, είπε: «είναι καλό».

Το ωραιότερο πράγμα που μου έχουν πει για τις φωτογραφίες μου;

Ότι είναι ταπεινά μνημόσυνα.

Info

Ξεκίνησα το #deadtoyssociety πριν από περίπου ένα χρόνο στο instagram. Αυτήν τη στιγμή, το hashtag φιλοξενεί περισσότερες από 1500 φωτογραφίες παρατημένων παιχνιδιών από όλο τον κόσμο και από αυτές, όσες μου αρέσουν, τις ανεβάζω στο tumblr (http://deadtoyssociety.tumblr.com/).

Το project το έχει φιλοξενήσει στην σελίδα του και το ίδιο το instagram

(http://blog.instagram.com/post/69703501113/deadtoyssociety)

Φωτογραφίες μου μπορείτε να δείτε

εδώ: http://instagram.com/alef79#

και εδώ: http://alef79.tumblr.com/

The post Ο Έλληνας που κάνει μνημόσυνα σε παιχνίδια! appeared first on iPop.