«Τζάμπα πράμα… : Η αναξιοκρατία στα χρόνια της ευημερίας» | Θεά#4

Υπάρχει μια βαθμίδα απ’ όπου ξεκινάμε όλοι. Κοινωνικά, πνευματικά, μορφωτικά, οικονομικά, συναισθηματικά ακόμη και χιλιομετρικά. Όλοι μας θα διανύσουμε το δικό μας δρόμο με τις αποσκευές που μας εξόπλισαν. Στο χέρι μας είναι, βέβαια, ο τρόπος που θα τις χρησιμοποιήσουμε, με τί και πόσο θα τις εμπλουτίσουμε ταξιδεύοντας.

Ξεκινώντας το ταξίδι μου, λοιπόν, προς έναν χώρο που οι αποσκευές μου δε θα με βοηθούσαν και πολύ, έπρεπε να τις δημιουργήσω εγώ η ίδια από την αρχή. Κι έτσι μηδένισα και προσπάθησα ν’ αρχίσω, παλεύοντας ταυτόχρονα να ανακαλύψω νέους τρόπους χρήσης των ήδη υπαρχόντων αποσκευών

Προσπαθώ να γίνω αριβίστρια μα δεν τα καταφέρνω. Είναι ένα ταλέντο που, τελικά, δε διαθέτω. Και προσέφερα πολύ τζάμπα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου λόγω της έλλειψης αυτού του ταλέντου. Σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις του.

Και ναι. Αρκετές τζάμπα επιλογές δεν τις μετάνιωσα ποτέ. Κι ούτε πρόκειται. Μου έδωσε το τζάμπα, δεν μπορώ να πω. Σε βάθος χρόνου απέδωσε η επένδυση. Αλλά μικρό το κέρδος μπροστά στην εν δυνάμει παραγωγή. Γιατί δε θα βαρυγκομήσω για το τζάμπα που επέλεξα αλλά γι αυτό το τζάμπα που αναγκάστηκα να προσφέρω ώστε να αποκτήσω την πείρα, την προϋπηρεσία, την είσοδο στο χώρο όπου ήθελα να πορευτώ, ελπίζοντας πάντα σ’ ένα μέλλον που θα σε αποζημιώνει για τον κόπο σου. Κι αυτή η ελπίδα μένει προσωρινά να τρέφει την ηθική σου ικανοποίηση και ο εγκέφαλός σου να τη μεταφράζει σε κέρδος μόνο και μόνο για να μην τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα.

Πάει το τζάμπα, όμως, φίλε… Πέθανε. Μαζί με την πανταχού παρούσα και απόλυτα διαθέσιμη νεράιδα. Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε. Αμήν. Γιατί ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το τζάμπα αλλά με την αντίληψη του τζάμπα. Και όχι τόσο για εκείνον που το προσφέρει όσο για εκείνον που καρπώνεται την προσφορά.

Γιατί και η προσφορά ήταν ανάλογη εκείνης της ζήτησης ώστε να καταφέρει να κερδίσει τον ανταγωνισμό. Μεγάλη η ζήτηση για τον τίτλο που φιλοδοξείς. Τον φιλοδοξούν πολλοί. Μεγάλη και η όρεξη του κάθε επιχειρηματία, ο οποίος με τα μέσα του σου δήλωνε ξεκάθαρα πως θα κερδίσει, όχι εκείνος που πραγματικά αξίζει, αλλά εκείνος που θα κάνει τη μεγαλύτερη φιλανθρωπία για χάρη του… ‘Για τη δική σου χάρη’ ήταν η ενοχική τσίχλα την οποία ήξερε πολύ καλά να σε κάνει να τη μασήσεις. Μετά να τη φτύσεις και να την κολλήσεις στον εγκέφαλό σου. Η αναξιοκρατία στα χρόνια της ευημερίας άνθισε μέσα στην καταπάτηση των αξιών και στην εκμετάλλευση των ονείρων.

Και τώρα; Μήπως παίξαμε με λάθους κανόνες τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης; Γιατί και τώρα υπάρχει πληθώρα προσφοράς και ο ανταγωνισμός είναι υψηλός. Αλλά σε αυτό το παιχνίδι εισέρχεται ένας άλλος παράγοντας. Η ανάγκη. Και η ανάγκη κάνει την προσφορά διαπραγματεύσιμη υπό αυστηρούς όρους. Κι ενώ μέσα σε μια περίοδο κρίσης, όπου νομιμοποιείται το «τζάμπα» με τη μορφή εξευτελιστικών μισθών, θα περίμενε κανείς ελαστικότητα, τελικά ήρθε για να μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε την αξία μας και να την κοστο