Θα βάλει κάποιος τέλος στο αίσχος των μαθητικών παρελάσεων;

Ένα σοβαρό ερώτημα βασανίζει όλο και περισσότερους δημοκρατικούς πολίτες στη χώρα μας.
Πότε, επιτέλους, θα βρεθεί ένας σοβαρός πρωθυπουργός να βάλει τέλος στο αίσχος των μαθητικών παρελάσεων;
Πότε θα σταματήσει αυτός ο αναχρονιστικός «στρατιωτικός» θεσμός που προσβάλει βάναυσα την προσωπικότητα και την ελευθερία των μαθητών;

Από την 25η Μαρτίου 1936 η μαθητική παρέλαση θεσπίζεται επίσημα από τον Μεταξά, ο οποίος σε λίγους μήνες κήρυξε δικτατορία. Τα ιστορικά αρχεία των εφημερίδων

της εποχής αναφέρουν πως »πρώτα παρήλασαν τα σχολεία, αι οργανώσεις, οι τροχιοδρομικοί, αντιπροσωπεία χωρικών Μακεδόνων με τας εθνικάς των ενδυμασίας, οι παλαιοί πολεμισταί και ακολούθησε το στράτευμα».

Η δικτατορία έδωσε έμφαση στη ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο που θαύμαζε ο δικτάτορας πρόβλεπε στρατιωτική οργάνωση της νεολαίας και έδινε ιδιαίτερο βάρος στις «γυμναστικές επιδείξεις», στις «παρατάξεις», στις «παρελάσεις» και στις «λαμπαδηφορίες».

Η χούντα του Παπαδόπουλου, τριάντα χρόνια αργότερα, στην πρώτη παρέλαση της επταετίας δήλωνε διά στόματος του , «αντιπροέδρου» Σπαντιδάκη: «Είμαι απολύτως ικανοποιημένος από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης.
Κατεδείχθη, ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ενστερνισθέντες τας αρχάς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, δίδουν ιδιαιτέραν προσοχήν εις την εκπαίδευσιν και μόρφωσιν της μαθητιώσης νεολαίας, της οποία το φρόνημα και το ήθος είναι λίαν υψηλά σήμερα.»

Καμία κυβέρνηση, όμως, και στη Μεταπολίτευση και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας δεν διανοήθηκε να καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις.
Το τρομακτικότερο ήταν πως και η Αριστερά εκείνη την εποχή δεν ζήτησε ποτέ να καταργηθούν. Απαίτησε μόνο να συμπεριληφθούν στους παρελαύνοντες και τα σωματεία των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης!

Για μόνο μία φορά φαίνεται πως τέθηκε θέμα κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων ως αναχρονιστικού θεσμού. Τον Φεβρουάριο του 1984 -επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ- διέρρευσε η είδηση ότι το υπουργείο Παιδείας εξετάζει το ενδεχόμενο κατάργησης αυτού του ολοκληρωτικής νοοτροπίας «εθίμου» της στρατιωτικοποίησης των παιδιών με τη «ζύγιση» και τη «στοίχιση», με την «κεφαλή δεξιά», με την απόδοση τιμών στον υπουργό, στο δήμαρχο, στον περιφερειάρχη, τον βουλευτή του χωριού ή στο δεσπότη.

Λίγη ώρα μετά τη διαρροή ο τότε υπουργός Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης και βουλευτής έως… σήμερα, (ενώ πιθανότατα θα είναι και πάλι υποψήφιος βουλευτής στις επόμενες εθνικές εκλογές σε ηλικία 80 ετών), διέψευσε την πληροφορία τονίζοντας κατηγορηματικά ότι ούτε απόφαση ούτε καν παρόμοια σκέψη υπήρξε.
Από τότε, κανένας από τους δεκάδες υπουργούς Παιδείας που πέρασαν- ούτε και ο πολύς Γιώργος Παπανδρέου- δεν διανοήθηκε να υπογράψει το τέλος αυτής της αθλιότητας που δεν συμβαίνει σε καμία κοινοβουλευτική Δημοκρατία της Ευρώπης και του σύγχρονου κόσμου.

Γιατί, φυσικά, και δεν αποδεικνύεις ως μαθητής την αγάπη σου στην πατρίδα και την προσήλωση και σεβασμό στη Δημοκρατία με το να παρελαύνεις ντυμένος ομοιόμορφα σαν στρατιώτης.
Κι επειδή το αδίκημα της σκανδαλιάς έχει παραγραφεί λόγω παρέλευσης σχεδόν 35ετίας, μπορώ να αποκαλύψω -χωρίς να κινδυνεύω να συλληφθώ- ότι εκτός του απίστευτου χαβαλέ με την παλιοπαρέα του σχολείου, εκείνο το πρωινό στην πλατεία Συντάγματος, στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 1981 του 24ου Λυκείου Αθηνών, πάτησα επίτηδες κι έβγαλα του παπούτσι του μπροστινού συμμαθητή μου την ώρα που έστριβε δεξιά την κεφαλή για να «τιμήσει» τους επισήμους της εξέδρας.
Η στοίχιση εννοείται πως χάλασε κι εγώ ο 16χρονος μπόμπιρας με ένα μειδίαμα ευτυχίας είχα κάνει την πρώτη «επαναστατική¨μου πράξη απέναντι στον παραλογισμό της εξουσίας.

Και, τελικά, πολύ φοβάμαι δυστυχώς πως δεν θα ζήσω ποτέ στην Ελλάδα τη μέρα που κάποιος υπουργός Παιδείας θα υπογράφει την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων.
Ίσως κάποιο παιδί του μακρινού μέλλοντος, όταν θα έχει αλλάξει ο αιώνας, να είναι πιο τυχερό…