Σκέψου ευρωπαϊκά και είσαι ελεύθερος να πεινάς αφρικανικά

Όταν δημοσιευθεί το παρόν κείμενο, η ελληνική Βουλή θα έχει ήδη νομοθετήσει δύο ιδεολογικές θέσεις ως νόμο του ελληνικού κράτους, δηλαδή ως απαίτηση της Πολιτείας προς εμάς, τους πολίτες της, πιστούς τε και απίστους, να τις σεβαστούμε, να τις τηρήσουμε υποχρεωτικά και να δεχθούμε αγόγγυστα την τιμωρία, αν κάποιος λειτουργός της Δικαιοσύνης κρίνει ότι τις έχουμε παραβιάσει.

Η πρώτη έχει σχέση με αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «το τέλος της επιστήμης», αφού η τελική αλήθεια για ορισμένα ιστορικά γεγονότα παράγεται μέσω

της νομοθετικής εξουσίας στη Βουλή, και όχι μέσα στην επιστημονική κοινότητα. Όποιος «κακόβουλα» διαφωνεί με την εκδοχή της Βουλής για την ιστορική αλήθεια, τιμωρείται.

Η δεύτερη αφορά, πάλι με πολιτική απόφαση, τη μετάθεση των ορίων της κανονικότητας στο ερωτικό πεδίο. Ο αρνητικός λόγος για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες του «άλλου» απαγορεύεται, διότι δεν υπάρχουν πλέον ιδιαιτερότητες. Όλα θεωρούνται νορμάλ. Όχι από την κοινωνία των πολιτών, αλλά από την επίσημη Πολιτεία. Αυτή τη φορά η επανάσταση ήρθε από τα πάνω…

Οι περισσότεροι από αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1980 και κοινωνικοποιήθηκαν στα κρίσιμα χρόνια της νεότητάς τους με τις σταθερές του παλιού κόσμου, πρέπει να αισθάνονται με τη νέα νομοθεσία κάπως περίεργα. Τόσο αναφορικά με την απαγόρευση της άρνησης συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων, και ιδιαίτερα της άρνησης να ονομάζουν τα εν λόγω γεγονότα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως επιβάλλει η νέα νομοθεσία, όσο και αναφορικά με την υποχρέωση κάθε πολίτη να αντιλαμβάνεται ορισμένες μέχρι χθες θεωρούμενες ως αποκλίνουσες στάσεις και συμπεριφορές στον ερωτικό τομέα, ως κανονικές, και μάλιστα να φροντίζει να απέχει από δημόσιες κριτικές αναφορές πάνω στις συμπεριφορές αυτές, διότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε άνετα – ιδιαίτερα από φρουρούς της Πολιτείας με τις εν λόγω ιδιαιτερότητες – να ερμηνευθεί ως ομοφοβία και συνακόλουθα ως λόγος που μπορεί να διεγείρει ρατσιστικό μίσος ή βία εναντίον συγκεκριμένου προσώπου ή κοινωνικής ομάδας που διαθέτει το εν λόγω χαρακτηριστικό.

Θα υπάρξει όμως μεγάλη πίεση μέσα στην ίδια την Εκκλησία από μέλη της (πιστούς αλλά και κληρικούς) που σύντομα θα απαιτήσουν αναθεώρηση της ίδιας της χριστιανικής πίστης και πολύ περισσότερο της παράδοσης, η οποία ύστερα από όσα περιλαμβάνει ο νέος νόμος πρέπει σε ορισμένα κεφάλαια τουλάχιστον να παγώσει.

Όπως και να τα στρίψει η ηγεσία της Εκκλησίας και όπως και να τα παρουσιάσει ώστε να προσαρμόζεται η χριστιανική πίστη και παράδοση με τη διαφαινόμενη Νέα Ηθική του δυτικού κόσμου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεν θα μπορέσει να αποφύγει τις αντιθέσεις και τις αντινομίες μεταξύ των δύο συστημάτων σκέψης.

Οι κεντρικές μορφές της χριστιανικής πίστης και παράδοσης ήταν περισσότερο σαφείς στις απόψεις τους, από ό,τι θα ταίριαζε σε μια συμβιβαστική εκκλησιαστική ηγεσία για να μπορεί να τα «μπαλώσει». Απλά, δεν μπαλώνονται.

Άρα, αυτό που μένει είναι είτε η σιωπή, είτε ο εκσυγχρονισμός της πίστης και της παράδοσης. Πόσο έτοιμο όμως είναι το ποίμνιο, αλλά και ο κλήρος ως σώμα, για το τελευταίο;

Ξεφλουδίζεται τόσο εύκολα, άραγε, μια παράδοση χιλιετιών; Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα στην οποία η Εκκλησία μέχρι στιγμής να έχει ξεπεράσει αυτές τις αντινομίες, διορθώνοντας επίσημα τα «ομοφοβικά» στοιχεία της πίστης, ή ερμηνεύοντάς τα κατά το δοκούν, έτσι ώστε να θεωρούνται συμβατά με τη Νέα Ηθική, ή απλά αρνούμενη την ύπαρξή τους.

Θα υπάρξει, επίσης, πίεση και αντίστοιχες συγκρούσεις μέσα στην Εκπαίδευση – ιδιαίτερα στην Προσχολική, Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια – αμέσως όταν νομιμοποιούμενη από τη νέα ρύθμιση, η ηγετική ομάδα των παραγωγών αναλυτικών προγραμμάτων, σχολικών εγχειριδίων και προγραμμάτων επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών αρχίσει να προβάλλει επίσημα την κανονικότητα όλων των σεξουαλικών προσανατολισμών – το κείμενο του νόμου δεν κάνει διάκριση μεταξύ θεμιτών και αθέμιτων προσανατολισμών – και την απαίτηση τόσο οι μαθητές, όσο και οι εκπαιδευτικοί, να ασπασθούν υποχρεωτικά το εν λόγω δόγμα.

Διότι, κάθε άλλη τοποθέτηση και γνώμη, θα εμπίπτει στο πεδίο της αρνητικής διάκρισης εναντίον συγκεκριμένων «ευάλωτων» κοινωνικών ομάδων που προστατεύονται από το κράτος. Θα δεχθούν εύκολα όλοι οι γονείς τα νέα παιδαγωγικά ήθη; Ποιος θα αναλάβει να τους πείσει;

Χωρίς να υπάρχει λόγος που να πηγάζει από την ελληνική πραγματικότητα, κοινωνική και νομική, μόνο εξ αιτίας της πίεσης που ασκείται στην εγχώρια πολιτική τάξη να συντονιστεί ιδεολογικά μέσω της εξομοίωσης της ελληνικής νομοθεσίας με τις τρέχουσες ιδεολογικές επιταγές της Δύσης, η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησε τις προϋποθέσεις για επικείμενες πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συγκρούσεις μέσα στην ίδια την ελληνική κοινωνία, σαν να μην ήταν ήδη αρκετές αυτές που υπήρχαν.

Διότι, όταν οι πεφωτισμένοι των Βρυξελλών πιέζουν για «ενιαίες» στάσεις του κράτους και ενιαίους νομικούς κανόνες στην Ευρώπη, την ίδια στιγμή δεν δίνουν πεντάρα αν τα υπόλοιπα, και πολύ βασικά αγαθά της ζωής (όπως η εργασία, η αγοραστική δύναμη του πολίτη, η ασφάλεια, η παιδεία και η υγεία), προσφέρονται στους Ευρωπαίους πολίτες κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Οι διαφορές αυτές, λένε, υπάρχουν όπως τα καιρικά φαινόμενα, η σύγκλιση θα αφορά την ιδεολογία, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, όχι τα υπόλοιπα. Πρέπει να σκέφτεσαι ευρωπαϊκά, σου λέει, θα είσαι όμως ελεύθερος να πεινάς αφρικανικά.

Ο εφαρμοσμένος πολυπολιτισμός αφορά τις συνθήκες διαβίωσης των Ευρωπαίων, ορισμένοι από τους οποίους θα απολαμβάνουν λόγω «εύρωστης οικονομίας» της χώρας τους μια υποφερτή καθημερινότητα, ενώ άλλοι θα πρέπει να εθιστούν στη συνθήκη της φτώχειας και της αθλιότητας. Η πολλαπλότητα δεν αφορά την ιδεολογία, που πρέπει να είναι μία, κοινή και ενιαία: η ορθή ιδεολογία.

Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι για τον εμπλουτισμό της ελληνικής νομοθεσίας με τις ευρωπαϊκές καινοτομίες – σχεδόν όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν προσαρμοστεί στο πνεύμα της απόφασης 913/ΔΕ του Νοεμβρίου του 2008 του Συμβουλίου της ΕΕ – τη σκυτάλη στη χώρα μας πήρε από ένα υποτιθέμενο «προοδευτικό» κόμμα που είχε την αρχική πρωτοβουλία, ένα υποτιθέμενο «συντηρητικό», που τώρα συγκυβερνά με τον πρώην αντίπαλό του στο πλαίσιο ενός ασυνήθιστου για ελληνικά δεδομένα, σχεδόν πετυχημένου, πολιτικού γάμου, που ακριβώς επειδή ήταν απροσδόκητος και απότομος έχει και μερικές παράπλευρες απώλειες.

Έτσι επαληθεύεται η ρήση ότι τις πιο τολμηρές πολιτισμικές «μεταρρυθμίσεις» μπορούν να τις προωθήσουν μόνο τα «συντηρητικά» κόμματα όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση. Και, φυσικά, τα κόμματα αυτά δεν είναι χωρίς τακτ. Γνωρίζοντας ότι κάτι πρέπει να αφήσουν και για την αντιπολίτευση, ώστε να μη νιώθει τελείως μόνη, άφησαν ως μελλοντική παρακαταθήκη για την Αριστερά τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων ή των προσώπων με άλλες σεξουαλικές ταυτότητες, όταν εκείνη έρθει στα πράγματα με άλλους ή τους σημερινούς εταίρους – πάντοτε για εθνικούς λόγους. Αν, μάλιστα, είχαν φροντίσει να απαλειφθεί από το κείμενο του νόμου το σημείο που απαγορεύει την άρνηση ορισμένων γενοκτονιών, τις οποίες η αντιπολίτευση θεωρεί απλώς εθνοκαθάρσεις, η Αριστερά θα μπορούσε να τους ευγνωμονεί γιατί νομοθέτησαν με σχετική ευκολία κάτι που η ίδια δεν θα μπορούσε ποτέ να νομοθετήσει – για προφανείς λόγους.

Λέμε, λοιπόν, από τώρα αντίο στον παραδοσιακό ελληνικό πολιτισμικό «Μεσαίωνα» μέσα στον οποίο μεγαλώσαμε και από τον οποίο δεν περιμέναμε να βγούμε αλώβητοι με τέτοια ταχύτητα, και καλωσορίζουμε με ανακούφιση τη μεταμοντέρνα Αναγέννηση με τη νέα της Πολιτισμική Ηθική.

Ας κάνουμε χώρο στο λόγο της τρέχουσας πολιτικής ορθότητας και τους εκφραστές του και ας υποδείξουμε στους υποστηρικτές της πολιτισμικής παράδοσης ή να προσαρμοστούν ή να σιωπήσουν – για το καλό τους. Επί τέλους, η χώρα απόκτησε ευρωπαϊκή διάσταση μέσω της μετακένωσης ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Τώρα, όντως, ανήκουμε στη Δύση – όχι μόνο στα γενικά, αλλά και στις λεπτομέρειες…