Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την επόμενη κίνηση του Φαν Μπάστεν…

Ποιος είναι ο προσδιορισμός ενός σπουδαίου παίκτη; Αυτός που δεν μπορεί ποτέ κανείς  να προβλέψει τι θα κάνει στην επόμενη κίνηση! To έλεγε κάποτε ο Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι και το σκεφτόμουνα την Κυριακή το βράδυ, διαβάζοντας ότι συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το τελευταίο γκολ του Μάρκο φαν Μπάστεν.

Ο χρόνος τρέχει και παραμένει ο μόνος αήττητος  αντίπαλός μας, και αυτές τις δύο δεκαετίες που κύλησαν από το βράδυ που ο Μάρκο πανηγύριζε το τελευταίο του γκολ, μπορεί να έγιναν

πολλά, ωστόσο κανείς δεν μπόρεσε να τον αντικαταστήσει στις καρδιές μας. Ένα κορμί αγέρωχο, μία ποιητική σχεδόν ικανότητα ισορροπίας, μία άνεση χειρισμού της μπάλας και με τα δύο πόδια, ένα κεφάλι που είχε την ικανότητα να στέλνει την μπάλα όπου ήθελε,  και πάνω από όλα ένα κοφτερό μυαλό.

Οι μέτριοι απλά σκοτώνουν τον χρόνο και οι ευφυείς εκμεταλεύονται ακόμη και ένα  δευτερόλεπτο, έλεγε πριν από σχεδόν δύο αιώνες ο Σοπενχάουερ, και ο Φαν Μπάστεν ήταν η ζωντανή επιβεβαίωσή του. Αρκούσε να του δώσεις μισό μέτρο ή να ξέφευγε στιγμιαία της προσοχής σου για να κάνει τη ζημιά.

Εκείνο το τελευταίο  βράδυ δόξας, στις 25 Νοεμβρίου του 1992, στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων του νεοσύστατου Τσάμπιονς Λιγκ, θα έγραφε ιστορία ως ο πρώτος που θα έβαζε τέσσερα γκολ σε ένα ματς. Θύμα του η Γκέτεμποργκ, το τελικό σκορ 4-0, και ένα από τα γκολ ήταν με ανάποδο ψαλίδι.

Ο σέντερ φορ της (αήττητης σε Ιταλία και Ευρώπη) Μίλαν θα έπαιρνε σε λίγες μέρες -ακόμη μία φορά- τη Χρυσή Μπάλα, τρίτη συνολικά στην καριέρα του.

Είναι πολύ απλοϊκό να πούμε πως ήταν ο κορυφαίος παίκτης στον πλανήτη. Δεν το αποδείκνυαν  οι αριθμοί και οι επιτυχίες του, το έλεγαν κυρίως οι αντίπαλοί του. Το καλύτερο ήταν πως, συμπληρώνοντας τα 28 του χρόνια, είχε μόλις φτάσει στο peak  της καριέρας του και είχε, ίσως, άλλες τέσσερις γεμάτες σεζόν μπροστά του.

Μόνο που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, κάποιος εκεί ψηλά γελάει. Λίγες εβδομάδες μετά, σε μία ανύποπτη φάση σε ματς Κυπέλλου με την Ανκόνα, ένα μαρκάρισμα από πίσω θα τελειώσει πρόωρα την παρουσία του σε αυτό το επίπεδο. Θα το παλέψει, θα επιστρέψει (ίσως, μάλιστα, αρκετά βιαστικά) στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Μάη του 1993 με τη Μίλαν κόντρα στη Μαρσέιγ, αλλά αυτό θα είναι το κύκνειο άσμα του.

Θα εγχειριστεί, ξανά και ξανά, θα παλέψει σκληρά να νικήσει τη μοίρα αλλά θα χάσει. Τελικά,  θα πετάξει λευκή πετσέτα τον Αυγουστο  του 1995. Το ποδόσφαιρο θα χάσει τον μεγαλύτερο και πληρέστερο σέντερ φορ που γεννήθηκε ποτέ και όποιοι τυχεροί τον είδαμε μέσα στα γήπεδα θα μπορούμε να λέμε πως απολαύσαμε μία ιδιοφυία «εν ώρα εργασίας».

Σαν και τώρα θυμάμαι να μένω με στο στόμα ανοιχτό στα δημοσιογραφικά του Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου τη στιγμή που το άπιαστο βολέ του έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του εμβρόντητου Ντασάεφ. Η Ολλανδία στο ίδιο γήπεδο, που είχε γίνει τόπος μαρτυρίου με την ήττα του 1974 στο Μουντιάλ, θα έπαιρνε το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα τρόπαιό της , υποτάσσοντας τη Σοβιετική Ενωση, σε μία μονομαχία ανάμεσα στ