Καλές πτήσεις άγγελε…

Το λεξικό του μυαλού δεν έχει κανόνες. Ένα προκλητικά ανεξέλεγκτο και ανυπόφορα όμορφο παιχνίδισμα του νου είναι, που ο κάθε άνθρωπος πλάθει, τιθασεύει όπως θέλει. Κι όπως φαντάζεται κι ονειρεύεται. Με οδηγό και μόνο δάσκαλο τις εμπειρίες και τα βιώματά του, ο καθένας χτίζει το δικό του πνευματικό βασίλειο. Το οποίο είτε το εμπλουτίζει, είτε το παρακμάζει, σίγουρα και αναφαίρετα το διαφεντεύει όπως γουστάρει και ποθεί.

Θα αναρωτιέσαι γιατί τα γράφω όλα αυτά καλή μου. Λοιπόν από τότε που με θυμάμαι να αντιλαμβάνομαι τη διαφορά του υπαρκτού από τα φαντάσματα, μες το ρημάδι το μυαλό μου απεικόνιζες

διαχρονικά τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Άλλοι το λένε κουράγιο, άλλοι φόρτσα, άλλοι άντερα κι άλλοι κοχόνες. Όπως κι αν έχει ο παρονομαστής δεν αλλάζει και είναι πάντοτε ο ίδιος. Στο βοκαμπολάρι του μυαλού μου εσύ ήσουν όλα τούτα μαζί.

Όρθια σε θυμάμαι να παλεύεις μια ζωή με Λαιστρυγόνες και με Κύκλωπες. Με Θεούς και με Διαβόλους. Με απουσίες, ελλείψεις ηχηρές και δύσκολες. Ο άντρας της ζωής σου τα έβαζε επί χρόνια ατελείωτα με ανέμους, ηπείρους και ωκεανούς ο καψερός, για να μην λείψει τίποτα σε σένα και τα παιδιά. Και το κατάφερνε γεμίζοντας ολοένα περισσότερες ρυτίδες το θαλασσοδαρμένο του πρόσωπο. Ύλη δεν στερηθήκατε ποτέ. Άλλο σου έλειπε. Εκείνος. Η φυσική του παρουσία.

Ας είναι. Δεν το έβαλες κάτω ούτε μια στιγμή. Δεν κιότεψες ποτέ. Ήσουν μητέρα και πατέρας μαζί, φίλη και δασκάλα, ασπίδα προστασίας, αγγελική, στοργική αγκαλιά για τα παιδιά σου πρωτίστως, τα οποία και λάτρευες, για τα παιδιά του κόσμου όλου, που σε αγαπούσαμε και μαθαίναμε από εσένα και την ξεχωριστή σου ψυχή. Δεν κοίταγες μόνο κατάματα τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Τους νίκαγες κιόλας. Τους κατατρόπωνες. Κι αν κάποιες φορές μάτωνες ή πληγωνόσουν στην αέναη αξιοπρεπή σου μάχη με τα θηρία, δεν κάκιωνες και δεν έσκυβες το κεφάλι. Αντίθετα έδινες το σύνθημα για τη μεγάλη αντεπίθεση.

Έλεγες όπου κι αν στεκόσουν ότι είναι άδικο να τα βάζουμε με τα τριαντάφυλλα όλου του κόσμου, επειδή κάπου, κάποτε ένα μας είχε κάνει να ματώσουμε. Περίσσεια προσφοράς και καλοσύνης ήσουν καλή μου. Μιας καλοσύνης που όταν μίλαγες δημιουργούσε εμπιστοσύνη, όταν σκεφτόσουν παρήγαγε βάθος κι όταν έδινες γένναγε αγάπη.

Και ξάφνου αυτή η αγνή αγάπη αρρώστησε. Κι αρρώστησε βαριά.

Καρκίνος καταραμένος και αθεράπευτος βάλθηκε να πάρει τόσο πρόωρα ότι αγαπήσαμε. Άνιση μάχη και στημένη. Με αποτέλεσμα εκ προοιμίου σικέ και ξοφλημένο. Αυτό το γαμημένο ανίκητο τέρας διέλυσε όλη μας την κοσμοθεωρία περί μεγαλείου ψυχής και αξιοπρέπειας και σε πήρε εγωιστικά εκείνο το πρωί μακριά, κόντρα στη φύση της αρετής, κόντρα στο ελπιδοφόρο αυτονόητο .

Ο Θεός κι όλοι οι αγγέλοι του ουρανού ζήλεψαν και σε θέλησαν κοντά τους. Συνάδελφο και σύντροφο τους, παρέα στον χρωματιστό κι αιώνιο παράδεισο.

Δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση. Αδυνατώ να δώσω άλλη εξήγηση. Δεν θέλω να δώσω άλλη εξήγηση.

Τα φώτα έσβησαν, οι καρδιές μας σπάραξαν κι ο Χάρος φαινομενικά ανακηρύχτηκε ο μεγάλος νικητής. Λησμόνησε βλέπεις ο κουτός ότι το σώμα σου πλάστηκε θνητό, αλλά η ανάμνηση της γενναίας σου ψυχής θα ζει και θα σημαδεύει αιώνια τα νιάτα και τα όποια γηρατειά μας. Όπως ακριβώς το έλεγε κι ο Βαλαωρίτης: «Του αντρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη»…

Καλές πτήσεις ρε κούκλα.

ΥΓ: Αφιερώστε χρόνο μόνο για εκείνους που θα ευχόσασταν μαζί τους, ο χρόνος να σταματήσει. Να παγώσει. Η ζωή μας είναι στιγμές και τίποτα άλλο. Κουκίδες στον άπειρο καμβά της αιωνιότητας.

Follow on twitter: @AlexisPolitis