Οι ομοφοβικοί έχουν απαλλαγεί απ’ το σύνδρομο που πολεμούν στους άλλους;

Ακόμη και να θέλαμε να απέχουμε από τη λήψη ορθόδοξης και θύραθεν σοφίας γύρω από το φλέγον θέμα των ημερών – τις ερωτικές προτιμήσεις ή, όπως το θέτει η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στην αξιοζήλευτη για πολιτικούς ανακοίνωσή της, τις «γενεαλογικές καταβολές» – δεν μπορούμε. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και το διαδίκτυο μας πολιορκούν στενά.

Υποχρεωτικά παρακολουθούμε την αντιπαράθεση μεταξύ των οπαδών του επικείμενου αντιρατσιστικού νόμου και των πολεμίων του. Όχι τόσο για τις γενοκτονίες και την απαγόρευση της άρνησής τους, όσο για τα σεξουαλικά. Τα οποία στην αρχική απόφαση-πλαίσιο λέγονται

με το όνομά τους («sexual orientation”), αλλά στις μεταφραστικές αλχημείες των «προοδευτικών» μας ηγητόρων μεταγλωττίζονται σε «γενετήσιες» (και εσχάτως «γενεαλογικές») καταβολές, αποδεικνύοντας ότι οι ίδιοι οι πολέμιοι του ομοφοβικού συνδρόμου δεν έχουν απαλλαγεί εντελώς από αυτό που θέλουν να καταπολεμήσουν στους άλλους. Εκτός αν με τη μετάφραση προσπαθούν να διευκολύνουν την ευνοϊκή τοποθέτηση της επίσημης Eκκλησίας επί του θέματος…

Στην αρχή ο σαματάς σε εκνευρίζει, κυρίως λόγω της επαναληπτικότητας των επιχειρημάτων και από τις δύο πλευρές. Μετά, όμως, αρχίζεις και το βλέπεις σαν ευχάριστη άσκηση: έχεις μπροστά σου ζωντανό ένα κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή πώς γίνεται στην σημερινή Ελλάδα η αντιπαράθεση μεταξύ των «προοδευτικών» – στην περίπτωσή μας, των ζηλωτών της ηθικής που πασχίζει να επιβάλει η παγκόσμια κουλτούρα στην «επαρχία» των Βαλκανίων – και των «συντηρητικών», στην περίπτωσή μας, των υποστηρικτών των παραδοσιακών στην ελληνική κοινωνία αξιών, πριν ενσκήψει η νέα Μεγάλη Ηθική που στη σκληρή της εκδοχή παίρνει τη μορφή νόμου, δηλαδή κρατικής ηθικής.

Επί της ουσίας, δεν έχω δει κάποιο επιχείρημα της μίας ή της άλλης πλευράς που προβάλλεται και που να μην έχει ακουστεί σε όλες τις χώρες (κοινωνίες) της Δύσης όταν το ίδιο θέμα απασχόλησε (και συνεχίζει να απασχολεί) εκεί το κοινό. Η κουλτούρα του διαλόγου, όμως, διαφέρει.

Η αντιπαράθεση έχει προκαλέσει ιδεολογική πόλωση, και οι διαχωριστικές γραμμές των αντιπάλων διαπερνούν όλα σχεδόν τα κόμματα, με εξαίρεση δυο-τρία μικρά με συμπαγείς θέσεις είτε υπέρ, είτε κατά. Στον κανόνα αυτό υπάρχει και μια έκπληξη, ευχάριστη ή δυσάρεστη, ανάλογα με το στρατόπεδο στο οποίο τοποθετείται ο ακροατής: εκεί που πολλοί περίμεναν ο βασικός θεσμός της συντήρησης της παράδοσης στη χώρα, η Εκκλησία, να έχει ενιαία θέση επί του ζητήματος, και μάλιστα συντηρητική, βλέπουμε διχασμό απόψεων και διαμάχες μεταξύ των κληρικών. Αν οι δύο φωνές της Ιεραρχίας παραπέμπουν σε πραγματικές διαφορές στους προσανατολισμούς των φορέων τους ή αν πρόκειται για τη γνωστή στρατηγική του εκκλησιαστικού οργανισμού να μιλά πάντοτε με δύο «γραμμές», για ευνόητους λόγους, μένει να το διαπιστώσουμε αργότερα.

Ποιο είναι το αντικείμενο της διαφωνίας στον τομέα των «γενεαλογικών καταβολών»; Δεν πρόκειται για μια διαφωνία πλέον, αν η ομοφυλοφιλία πρέπει να είναι καταδικαστέα από την Εκκλησία ή την Πολιτεία, ούτε για το αν οι ενώσεις (αρραβώνες, γάμοι) των ομοφυλοφίλων είναι πρακτικές απέναντι στις οποίες πρέπει η Πολιτεία ή η Εκκλησία να δείχνει ανοχή, αποφεύγοντας τον δημόσιο στιγματισμό. Η σύγκρουση προκύπτει από την πρωτοβουλία της κυβέρνησης, με τη σύμφωνη γνώμη κομμάτων της αντιπολίτευσης, να καθιερώσει δια νόμου την κανονικότητα (σχεδόν, την ιερότητα) της ομοφυλοφιλίας και των ενώσεων των ομοφυλοφίλων, αναγορεύοντας ως «ρατσιστική συμπεριφορά» την παραγωγή λόγου (προφορικού ή γραπτού) που περιγράφει και αξιολογεί αρνητικά τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές.

Λέξεις όπως «κίναιδος» και «αρσενοκοίτης», πολύ περισσότερο το λαϊκό συνώνυμο που χρησιμοποίησε κάποιος αθυρόστομος Έλληνας πολιτικός δημοσίως (τώρα υπάρχουν και τα τιτιβίσματα, σαν να μην έφταναν τα συνήθη χάλια μας) για να χλευάσει τη «γενεαλογική καταβολή» ευρωπαίου πρωθυπουργού, θα είναι απαγορευμένες και η χρήση τους ποινικά κολάσιμη, όπως παλιά η «βλασφημία». Έτσι το ιδεολογικό εκκρεμές έφτασε ακριβώς στο άλλο άκρο. Όπως στο παρελθόν ορισμένες εκφράσεις θεωρούνταν όχι μόνο από την Εκκλησία, αλλά και από την Πολιτεία «βλάσφημες» και τιμωρούνταν με βάση το ποινικό δίκαιο, έτσι και τώρα κάποιες άλλες θα τιμωρούνται διότι προσβάλλουν τα σύγχρονα «θεία».

Με αυτή την έννοια, η δομή της σκέψης των παρωχημένων ζηλωτών, κυρίως από το χώρο της Εκκλησίας, που στήριζαν την επιβολή κυρώσεων κατά των «βλασφήμων», και εκείνης των μεταμοντέρνων που επίσης απαιτούν να τιμωρούνται όχι όλοι, αλλά συγκεκριμένοι αθυρόστομοι, είναι η ίδια ακριβώς. Αν βγει στο μέλλον κάποιος φετφάς για να επιβάλει σκληρή τιμωρία σε πιθανό μεταμοντέρνο Salman Rushdy που θα είχε την αφέλεια να σατιρίσει το ιερατείο των ομοφυλοφίλων, μένει να το δούμε. Ίσως το προλάβουμε και αυτό, οι εξελίξεις είναι ταχύτατες και οι ιδεολογικές μάσκες ανεβοκατεβαίνουν αστραπιαία.

Αυτό, λοιπόν, που έχει ιδιαίτερη σημασία και χαρακτηρίζει την κουλτούρα της συγκεκριμένης πολιτισμικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, διαφοροποιώντας την από τις αντίστοιχες άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών, είναι η επιθετικότητα ορισμένων υποστηρικτών της αξιακής εξίσωσης των «γενεαλογικών καταβολών» απέναντι στις υποτιθέμενες πολιτικές ταυτότητες των αντιπάλων τους. Το λεξιλόγιο από το οποίο αντλούνται οι όχι και τόσο αντιρατσιστικοί χαρακτηρισμοί εναντίον των παραδοσιακά σκεπτόμενων «συνομιλητών» τους φέρει ανεξίτηλη την ιδεολογική σφραγίδα της Μεταπολίτευσης. Όποιος αρνείται να δεχθεί την κανονικότητα των ομοφυλοφιλικών πρακτικών και των αντίστοιχων ενώσεων δεν είναι απλώς κάποιος με άλλη άποψη, αλλά είναι «φασίστας», «ακροδεξιός», «σκοταδιστής» και «χουντικός».

Ίσως, όμως, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της επιθετικής ρητορικής δεν είναι οι ίδιοι οι χαρακτηρισμοί, όσο το γεγονός ότι ορισμένοι από τους πιο ανένδοτους χρήστες τους είναι περασμένης ηλικίας, δηλαδή έχουν γαλουχηθεί και ενστερνιστεί την παλαιότερη ηθική. Διότι είναι διαφορετικό πράγμα να εξαπολύει κάποιος νεαρός παραγωγός ομοφιλικού κειμένου εναντίον κάποιου ηλικιωμένου ομοφοβικού υποστηρικτή της παραδοσιακής ηθικής μύδρους για «φασιστική νοοτροπία», και άλλο να το κάνει κάποιος που μεγάλωσε με τον «φασίστα» στην ίδια γειτονιά, την ίδια εποχή.

Θα μου πείτε, υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο της ανάνηψης, της αλλαγής αξιακού κώδικα και προσανατολισμού, όταν οι εποχές το επιτάσσουν. Αλλά τέτοια ευρεία αναμόρφωση της προσωπικότητας σε τέτοιες ηλικίες δεν είχε καταφέρει να πετύχει ούτε ο… αναμορφωτής Μάο. Βγάζω, λοιπόν, το καπέλο στους συνομηλίκους μου που ξεπερνούν σε αντιρατσιστικό ζήλο στο πεδίο των «γενεαλογικών καταβολών» ακόμη και τους νεαρούς ομοϊδεάτες τους, ανατρέποντας άρδην τον σπαρτιατικό κανόνα. Αρχίζω να σκέφτομαι, τότε, μήπως αρκετοί από μας τους Έλληνες είμαστε απλώς αμίμητοι στη μίμηση της ξένης πολιτισμικής μόδας και στην ενσωμάτωσή της στα ελληνική ήθη. Εννοείται, όχι κάθε μόδας, αλλά της μόδας που έρχεται από τα «πολιτισμένα» κράτη. Από αυτά που έχουν λύσει εδώ και καιρό το πρόβλημα του ρατσισμού. Ενίοτε, με τη φυσική εξόντωση των ομάδων που βρίσκονται στο στόχαστρό του.

Θα ήθελα, τέλος, να σταθώ ως δάσκαλος σε ένα από τα επιχειρήματα της παράταξης των «προοδευτικών» με το οποίο φροντίζουν να θεμελιώσουν τη θέση ότι η αναγνώριση της κανονικότητας της ομοφυλοφιλικής πρακτικής συνιστά πρόοδο. Το επιχείρημα ορίζει την κοινωνική εξέλιξη (και την εξέλιξη των ιδεών και των στάσεων) ως μια διαρκή ανατροπή, παραπέμποντας στα δικαιώματα των γυναικών, που παλαιότερα δεν υπήρχαν, των μαύρων, που από σκλάβοι έγιναν πολίτες κλπ.

Εννοείται ότι η ανατροπή σταματά, όταν έρθει η μεγάλη «Πρόοδος», ο παράδεισος στη γη, γιατί τότε θα υπάρχει κίνδυνος μια νέα ανατροπή να μας φέρει προς τα πίσω, προς τη «συντήρηση». Η θεμελίωση της αέναης εξέλιξης μέχρι την τελική «Πρόοδο» περνά, πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, μέσα από τους Αρχαίους, και πρώτον τον Ηράκλειτο. Λιγότερο από τον Πρωταγόρα. Το νερό που τρέχει, το ποτάμι που κυλά, είναι καλύτερες εικόνες για τον πίνακα της προόδου ad infinitum.

Καλός, βεβαίως, ο Ηράκλειτος, ακόμη και αν συχνά άλλα έλεγε εκείνος και άλλα εμείς καταλαβαίνουμε. Αλλά καλού κακού, ας κοιτάξουμε και λίγο τη…Χαλκίδα. Γιατί τα νερά δεν κυλούν πάντοτε προς στην ίδια κατεύθυνση. Ας αφήσουμε όρθιο και κανένα καλό ταμπού – όπως λ.χ. την ηθική καταδίκη της «γενεαλογικής καταβολής» των παιδοφίλων.