Η Κεντροαριστερά χτυπάει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτίζεται με τη Δεξιά

Οι αλλαγές που επιχειρεί να περάσει το υπουργείο Δικαιοσύνης στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, αλλαγές που είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των τραπεζών, και η απουσία αρθρογραφίας γύρω απο αυτό το θέμα, μού έδωσε την αφορμή να κάνω μερικές παρατηρήσεις.

Καίτοι δεν θα ήθελα να μακρηγορήσω, για λόγους που έχουν να κάνουν με την κατανόηση όσων θα πω παρακάτω, οφείλω

1. Την προτεραιότητα των τραπεζών, σε περιπτώσεις είσπραξεις χρημάτων που προκύπτουν απο πλειστηριασμό. Σήμερα, αν βγει σε πλειστηριασμό το ακίνητο ενος οφειλέτη, πληρώνονται πρώτοι οι εργαζόμενοι και τα Ασφαλιστικά Ταμεία (μαζί) και στο τέλος ο ενυπόθηκος δανειστής, δηλαδή οι τράπεζες.
Αυτό, πλέον, πάει να αλλάξει και οι τράπεζες θα παίρνουν πρώτες τα χρήματά τους, μετά το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία και στο τέλος, αν περισσέψει κάτι, οι εργαζόμενοι -οι οποίοι πιθανότατα είναι και άνεργοι.

Στο θέμα παρενέβη το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το οποίο με έγγραφό του επισημαίνει ότι «από τις προτεινόμενες διατάξεις ενδέχεται να προκληθεί απώλεια εσόδων του Δημοσίου και των φορέων κοινωνικής ασφάλισης λόγω της αποδυνάμωσης των ισχυόντων σήμερα προνομίων τους στις διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης».

Και ιδού πως απαντά το υπουργείο Δικαιοσύνης και το υπουργείο Οικονομικών, αφού παραδέχεται ότι όντως θα υπάρχει απώλεια εσόδων: «Η εν λόγω απώλεια εσόδων θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού και των ανωτέρω φορέων κατά περίπτωση». Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει «αναπλήρωση απο άλλες πηγές».

2. Ο πρώτος πλειστηριασμός θα γίνεται στο 1/3 της αντικειμενικής αξίας.
Αν καταστεί άγονος, ο επόμενος θα γίνεται στο 1/2 της εμπορικής. Επίσης, όλοι, ξέρουμε πως γίνονται οι πλειστηριασμοί και ποιες είναι σήμερα οι εμπορικές τιμές. Και όλοι καταλαβαίνουμε σε ποιες τιμές θα εκπλειστηριαστούν τα ακίνητα.
Αυτά για την κατανόηση του περιεχομένου των αλλαγών στον ΚΠΔ.

Για το τεράστιο, λοιπόν, αυτό θέμα, σχεδόν σύμπας ο κόσμος των αρθρογράφων της Κεντροαριστεράς, οι οποίοι αρθρογραφούν επί παντός του επιστητού, δεν έγραψε λέξη! Την κεντροαριστερή αρθρογραφία των ημερών απασχολούσε, η πυρκαγιά στην Athens Voice (που είχε γίνει 10-15 μερες πριν), η κατάσταση στα Πανεπιστήμια, ο Πούτιν (!), η μία και μοναδική δημοσκόπηση των τελευταίων μηνών που έδειχνε το ΠΑΣΟΚ να περνά τρίτο στις δημοσκοπήσεις και οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως ο κόσμος δεν θέλει εκλογές.
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί!

Δυο τρεις αρθρογράφοι, στους οποίους αναφέρθηκα επωνύμως, σχολιάζοντας μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, μού απάντησαν πως δεν θεωρούν εαυτόν αρμόδιον.
Μου φάνηκε απίστευτο!
Γιατί οι ίδιοι, πολλές φορές, έχουν εκφράσει απόψεις για τα πάντα.

Μου φάνηκε, επίσης, απίστευτο γιατί είναι αδύνατον για το επιστημονικό κύρος και το γνωστικό εύρος τους να μην μπορούν να διακρίνουν τι ακριβώς συμβαίνει. Σε τελική ανάλυση, η αρθρογραφία περί τις ανατροπές αυτές ήταν και παραμένει πλουσιότατη κι όποιος ήθελε μπορούσε να βρει όλες τις πληροφορίες.

Πολύ φοβούμαι, όμως, πως με την κεντροαριστερή αρθρογραφία, σε μερικά θέματα, ισχύει το «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».
Παρακολουθώ επισταμένως όσα γράφονται. Αυτό που παρατηρώ και με προβληματίζει είναι ότι διαπιστώνω από την κεντροαριστερή αρθρογραφία την απουσία κριτικής για ορισμένα θέματα, την ώρα που υπάρχει κριτική μονομέρεια υψηλής έντασης, σχεδόν αποκλειστικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η κριτική μονομέρεια έχει, κατά τη γνώμη μου, δύο βασικά προβλήματα.
Πρώτον, είναι άδικη. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ κυβερνά.
ΘΑ κυβερνήσει (αν κυβερνήσει).
Μπορεί οι απόψεις του να μην μας αρέσουν, μπορεί να έρχονται απο ένα παρελθόν που θέλουμε ή πρέπει να αφήσουμε πίσω μας, αλλά είναι απόψεις που δεν τις έχουμε δει στην πράξη.
Η κριτική αυτή είναι, επίσης, άδικη, γιατί δεν δίνει κανένα ελαφρυντικό σε ένα κόμμα που πριν 2-3 χρόνια ήταν μια παρέα φίλων, οι οποίοι πάλευαν να διατηρήσουν το προνόμιο να μπουν στην Βουλή.
Και σήμερα, με όλα του τα προβλήματα, μέσα στη δυσκολότερη περίοδο της μεταπολεμικής μας ιστορίας, επιχειρεί με βίαιο τρόπο να ωριμάσει, τόσο ο ίδιος ως πολιτικός οργανισμός όσο και τα στελέχη του.

Προσπαθεί να διαχειριστεί τη δυναμική της επερχόμενης εξουσίας. Την πίεση ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Το βάρος ότι αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς και διάφορους, όπως συμβαίνει πάντα με όσους θέλουν να επιβιβαστούν στο τρένο της εξουσίας.
Άλλοι είναι αυτοί που κυβερνούν σήμερα. Άλλοι είναι αυτοί που δεν κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κριθεί όταν θα έρθει στα πράγματα. Εν τούτοις, απολαμβάνει μιας τρομερής προκαταβολικής κριτικής, αναντίστοιχης με αυτήν προς τον Σαμαρά της αντιμνημονιακής του περιόδου.
Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ μας οδήγησε εδώ. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι έχει και η Αριστερά τις ευθύνες της για την κρίση (που έχει), αυτές είναι εξαιρετικά αναντίστοιχες.

Την ίδια ώρα, λοιπόν, που η Αριστερά σφυροκοπείται, η Κεντροαριστερά τι κάνει; Επιδιώκει να συνεργαστεί και προκρίνει ως αρίστους, αυτούς που είχαν το συντριπτικό βάρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση! Και οι οποίοι, ακόμα και τώρα, μέσα στην κρίση, εξακολουθούν να λειτουργούν με παλαιοκομματικές μεθόδους, όπως έχει αποδείξει μια σειρά από πολιτικές και δράσεις που έχουμε δει.

Αναφέρω ως δύο απο τα πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα: Την -δια της πλαγίας οδού- απόπειρα κατάργησης της Διαύγειας και τον διορισμό του Χρήστου Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να σημειώσω τον τρόπο άσκησης της λειτουργίας του Κοινοβουλίου και το εντεινόμενο έλλειμα δημοκρατίας (ΠΝΠ κ.λπ).
Το δεύτερο είναι και το σοβαρότερο πρόβλημα.

Με τον τρόπο που διαχειρίζεται η Κεντροαριστερά τις σχέσεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ, ωθεί και τον ίδιο και τους ψηφοφόρους του να λειτουργήσουν ανακλαστικά και εχθρικά απέναντί του. Γιατί, όταν βλέπουν πως ταυτίζεται με τους συγκυβερνώντες στη μονόπλευρη (ή δυσανάλογη) κριτική, τότε και αυτοί την ταυτίζουν με την συγκυβέρνηση.

Έτσι, μοιραία, αληθώς ή όχι, καλώς ή κακώς, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως η μοναδική εναλλακτική διέξοδος για όσους θέλουν να δουν να εφαρμόζεται μία άλλη πολιτική (και δεν είναι του παρόντος σημειώματος να δουμε αν αυτή είναι εφικτή ή όχι).

Έτσι, η Κεντροαριστερά δεν αποτελεί προοπτική για τον ψηφοφόρο. Έτσι, στερείται απο τον πολίτη, που είναι δύσπιστος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τις τάσεις του, μία εναλλακτική. Έτσι, στερείται και απο τον ίδιο τον Τσίπρα, αν θελήσει να μετακινηθεί σε πιο ρεαλιστικές θέσεις (κάτι που όλοι νομίζω συμφωνούμε) η δυνατότητα να αναζητήσει κάποιου τύπου συμμαχίες.

Μετά, βέβαια, ενοχλεί που συνομιλεί ο Τσίπρας με τον. Καμμένο. Αμ, του έχουν αφήσει εναλλακτικές;
Αυτή ακριβώς η αδυναμία να πείσει η Κεντροαριστερά ότι αποτελεί εναλλακτική απέναντι είτε στην ριζοσπαστική Αριστερά, είτε στην φιλελελεύθερη, λαϊκή Δεξιά αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.
Και -πραγματικά- μου κάνει εντύπωση που δεν γίνεται αντιληπτή από όσους διατυπώνουν δημόσιο λόγο για λογαριασμό της.
Ο πολίτης δεν είναι ούτε ανώριμος, ούτε ανόητος. Βλέπει και καταλαβαίνει πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ πείθει. Αλλά τον προτιμά.
Γιατί είναι ο μόνος που διαφοροποιείται. Που λέει κάτι διαφορετικό. Η Κεντροαριστερά δεν λέει τίποτα διαφορετικό, από όσα λένε οι φιλελεύθεροι.
Ίσως, πάλι, η εξηγηση είναι σε αυτό που γράφτηκε στους Financial Times πριν λίγες μέρες. «Μπορεί να μην θεωρείτε τον εαυτό σας υποστηρικτή της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Εάν, όμως, ζείτε στην Ευρωζώνη και ενστερνίζεστε τις παραπάνω πολιτικές (αύξηση δημοσίων επενδύσεων και διαγραφή του χρέους), αυτή είναι η μόνη σας επιλογή.

Τι γίνεται με τα κεντρο-αριστερά κόμματα της Ευρώπης, τους σοσιαλδημοκράτες και τους σοσιαλιστές; Δεν υποστηρίζουν αυτοί την ίδια ατζέντα;
Πιθανόν, όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Όταν βρεθούν όμως στην κυβέρνηση, θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν πιο σεβαστοί, και εκεί ανακαλύπτουν τα γονίδιά τους που τάσσονται υπέρ της προσφοράς.

Μην ξεχνάτε ότι ο Γάλλος πρόεδρος François Hollande, εξήγησε την στροφή της κυβέρνησή του, λέγοντας ότι «η προσφορά δημιουργεί ζήτηση»».