Σοβαρότητα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

Η δήλωση του αρχηγού των χρυσαυγιτών περί του υποψήφιου δημάρχου του κόμματός του ανοίγει το ζήτημα των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης εννέα μήνες πριν από τη διεξαγωγή τους. Ισως νωρίτερα από ό,τι έπρεπε αλλά από την άλλη πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα με τη μεγαλύτερη δυνατή σοβαρότητα καθότι είναι καίριο για τους Πολίτες. Η προηγούμενη ετυμηγορία των Πολιτών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη απέτυχε παταγωδώς. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο κυριότερος: Επικράτησε στην αναμέτρηση ένα πνεύμα δήθεν απολιτικοποίησης των εκλογών το οποίο ανέδειξε δημάρχους όχι απλώς κατώτερους των περιστάσεων αλλά ανίκανους να χειριστούν τα μείζονα προβλήματα των δυο μεγάλων πόλεων. Για τον Γ. Καμίνη η Ιστορία της Αθήνας είναι ζήτημα αν μπορέσει να βρει δυο σειρές να τον καταγράψει. Για τον Γιάννη Μπουτάρη η Ιστορία της Θεσσαλονίκης θα αναφερθεί στον πολλά υποσχόμενο δήμαρχο που κατάφερε να μην κάνει τίποτε από τα υπεσχημένα.
Οι δήθεν απολιτικοποιημένες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αποτελούν ένα είδος προστασίας των κομμάτων για να μην αναλάβουν το πολιτικό κόστος από μία αρνητική ψήφο των Πολιτών, η οποία θα αποτελεί μήνυμα δυσαρέσκειας προς την κεντρική εξουσία. Ομως, η ζωή αποδεικνύει πόσο λαθεμένη είναι αυτή η προσέγγιση τόσο για τα κόμματ, όσο και -κυρίως!- για τους Πολίτες. Γιατί μόνο στην Ελλάδα γίνεται πολιτικό θέμα όταν υπάρχει διαφορά στα ποσοστά που επιτυγχάνει ένα κόμμα στις εθνικές εκλογές από εκείνες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ο μύθος «της δεδηλωμένης» κατατρώγει την όποια προσπάθεια να αναδειχθούν δήμαρχοι με πολιτική εμπειρία, με κύρος, με αποτελεσματικότητα, με όραμα για την πόλη τους. Ετσι, επιλέγονται άοσμοι, λίγο κουλτουριάρηδες, κάπως εναλλακτικοί υποψήφιοι, τους οποίους στηρίζουν... τα κόμματα.
Μα, τι επιλογή-φερετζές είναι αυτή, που στερεί από τον Πολίτη υποψηφιότητες ικανές, δυνατές, φιλόδοξες που μπορούν να διεκδικήσουν αργότερα μια θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή; Δηλαδή, τόσο άπραγοι είναι οι Γάλλοι που πριν διεκδικήσουν κεντρικά αξιώματα, δοκιμάζονται πρώτα σε περιφερειακό επίπεδο; Ο Ολάντ και πριν ο Σαρκοζί και πριν ο Ντ΄ Εστέν και αμέτρητοι άλλοι που ξεκίνησαν από τα δημαρχεία της Γαλλίας για να καταλήξουν στο Μέγαρο της Προεδρίας. Και κανείς από αυτούς δεν έκρυψε ούτε το κομματικό παρελθόν του ούτε και τις απώτερες φιλοδοξίες του.
Εμείς εδώ τα κάνουμε όλα ανάποδα. Δεν φτάνει που ψηφίζουμε δήμαρχο έχοντας στο νου μας πώς να «τιμωρήσουμε» την εκάστοτε κυβέρνηση, επιλέγουμε και ως δήμαρχο τον πιο γραφικό, τον πιο άχρηστο, τον πιο ανίδεο. Και ιδού τα αποτελέσματα: Και την εξουσία δεν τιμωρούμε και δήμαρχο δεν έχουμε. Ομως σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα πρέπει οι αρχηγοί των κομμάτων να καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν οι προηγούμενες πολυτέλειες του Πόντιου Πιλάτου. Ο λόγος πολύ απλός: Μπήκε «λύκος στο μαντρί» και αν δεν αποφασίσουν να δώσουν τη μάχη σε πολιτικό επίπεδο, τότε θα κάνει το «λάγιο αρνί σουβλάκια»... Αν με εννοείτε.