Για φαγητό μια φέτα ψωμί! "Κραυγή" αγωνίας από δασκάλους δημοτικού σχολείου

Tweet Κατηγορία: Ανακοινώσεις

Τα πράγματα έχουν αλλάξει και μαζί τους τα δεδομένα και η καθημερινότητα των παιδιών και η οποία αντανακλάται και στο σχολείο.Ανέχεια, ανεργία, απόλυση, προβλήματα που από νωρίς μπαίνουν στις ζωές των μικρών μαθητών. Στα διαλείμματα τα παιδιά δεν έχουν μαζί τους ένα κουλούρι, ενώ το μεσημεριανό φαγητό στο ολοήμερο για κάποια είναι μονάχα μια φέτα ψωμί...

Αυτή την εικόνα περιγράφουν ,μέσω του υπομνήματος που κατέθεσαν στη Βουλή

, οι 13 δάσκαλοι του 62ου Δημοτικού Σχολείου της Πάτρας, στην πρόσφατη επίσκεψη που πραγματοποίησαν στο Κοινοβούλιο μαζί με τους μαθητές τους.

Οι δάσκαλοι περιγράφουν σε αυτό την καθημερινότητα των μαθητών τους, η οποία άλλαξε τραγικά λόγω της κρίσης, ενώ μεταφέρουν και την έντονη διαμαρτυρία τους για τις περικοπές στους μισθούς τους που τους οδηγεί σε εξαθλίωση.

"Η καθημερινότητα στο σχολείο άλλαξε. Κάθε πρωί οι αφηγήσεις των παιδιών δεν έχουν να κάνουν με τι είδαν, τι άκουσαν από τον κόσμο, αλλά με τις οικογενειακές καταστάσεις που βιώνουν. Την ανέχεια, την ανεργία, την απόλυση. Στα διαλείμματα τα παιδιά δεν έχουν μαζί τους ένα κουλούρι, το μεσημεριανό στο ολοήμερο για κάποια είναι μαι φέτα ψωμί.Στο μάθημα φαίνονται τα αποτελέσματα της πολύωρης απουσίας των γονιών από το σπίτι, στη σωματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη και την ψυχική υγεία του παιδιού", αναφέρεται χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων στο υπόμνημα των δασκάλων, που δημοσιεύει η Γνωμη

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ

"Με την υποβολή του υπομνήματος αυτού θέλουμε να εκφράσουμε την απόγνωση που νιώθουμε όταν μέρα με τη μέρα ό,τι απέμεινε από τους μισθούς μας, μετά από τις επί δύο και πλέον χρόνια συνεχείς περικοπές, εξανεμίζεται από την ακρίβεια, καθώς και την ντροπή που νιώθουμε να δουλεύει στη διπλανή τάξη ο πρωτοδιόριστος συνάδελφός μας με αποδοχές 645 ευρώ. Ξέρουμε ότι σε λίγο θα «εξισωθούμε», οδηγούμενοι όλοι στην απόλυτη εξαθλίωση.

Τρομάζουμε στην ιδέα, ότι για να βγούμε στη σύνταξη θα πρέπει να βρισκόμαστε σε βαθιά γεράματα μέσα στις αίθουσες.
Αγανακτούμε, γιατί το δημόσιο σχολείο κατάντησε ο κατεξοχήν χώρος όπου κυριαρχούν οι μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς, η ωρομισθία, η μερική αναπλήρωση, κάθε μορφής «ευέλικτη» εργασία και ωράριο.
Αυτοσαρκαζόμαστε, όταν πρόκειται να διδάξουμε για την κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση, για την παροχή δωρεάν περίθαλψης στους πολίτες.

Απογοητευόμαστε, όταν τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης, ακόμα και για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Το σχολείο μας, αν και επιβαρύνθηκε οικονομικά, για να ξεπεραστεί προσωρινά το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης σχολικών βιβλίων κατά το προηγούμενο σχολικό έτος, έλαβε ως τώρα μόνο το ένα τρίτο της συνήθους επιχορήγησης. Παρά τη δεινή οικονομική μας κατάσταση, αναγκαζόμαστε σε αρκετές περιπτώσεις να π