Κρεμμύδια, μέλι και μουστάρδα. Άνδρες σε …ανήφορο!

Τι δεν θα έπρεπε, κατά τη γνώμη σας, να λείπει από το σπίτι ενός επίδοξου πολιτικού μηχανικού, εργένη, σε φάση (βαθμιαίας) χειραφέτησης στη κουζίνα ;

Υπήρξα ...“πρωτάκι” μισόν αιώνα πριν, νήπιο σε μία μικρή επαρχιακή πόλη. Και λίγο αργότερα, “πρωτάκι” και σε μια γειτονιά της Αθήνας με χαμηλά, ισόγεια ή διώροφα, σπίτια. Όμως, ...“ήμουν στο Δημοτικό !!”, με όλα όσα αυτό σήμαινε για ένα εξάχρονο παιδί, και το καμάρι με έκανε να φαντάζω σε ύψος –τουλάχιστον–

όσο τα σπίτια γύρω. “Πρωτάκι” και έξι χρόνια αργότερα, δίπλα στον Άγιο Θεράποντα, πάντα αθεράπευτα περήφανος ο ίδιος, που “ήμουν πια στο Γυμνάσιο”...

“ Πρωτάκι” και πάλι, έξι χρόνια (και τέσσερα (!!!) Γυμνάσια) αργότερα, όταν μετά από ένα εννιάωρο ταξείδι με το τραίνο, έμπαινα στην ισόγεια γκαρσονιέρα της οδού Δελφών, έτοιμος για ...“σπουδαία πράγματα” !!! Έμενε μόνο να διαλέξω εάν θα έφτιαχνα γέφυρες, αν θα έκτιζα μόνος μου το ...Abu-Dabi και θα πρασίνιζα την έρημο, αν θα σχεδίαζα την πρώτη υποβρύχια ντισκοτέκ (ναι, έτσι τους έλεγαν τότε τους “ναούς” της διασκέδασης), εξ’ ολοκλήρου από γυαλί και μέσα σ’ ένα θαλάσσιο πάρκο γεμάτο από λευκούς και σφυροκέφαλους καρχαρίες, γιγάντια σαλάχια, ηλεκτροφόρα χέλια, ίσως και καμία όρκα...), ή αν θα δινόμουνα ολόψυχα (το σώμα μου, βλέπετε, το διέθετα αλλού...) στην έρευνα για νέα, επαναστατικά, δομικά υλικά, που θα επέτρεπαν κατασκευές τριπλάσιου (τουλάχιστον) ύψους από τους πύργους της Κουάλα Λουμπούρ..

Οι βαλίτσες –θυμάμαι– έμειναν δυό βδομάδες κλειστές, από την σχολή «θα περάσω, από ...Δευτέρα», οι ταβέρνες από πάνω στα Κάστρα μέχρι πέρα στον Φοίνικα με είχαν πια μάθει με το μικρό μου όνομα, όταν... Όταν έμαθα και εγώ ότι ο ημερολογιακός μήνας έχει ...μεγαλύτερη διάρκεια από το “τσέκι από την Αθήνα”. Δεν το πίστευα !! Δεν μπορεί... Κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Η φωνή όμως που ερχόταν μέσα από το τηλέφωνο (στους θαλάμους του ΟΤΕ της Αγγελάκη) ήταν αμείλικτη !! “Τέλος για αυτόν, τον επόμενο μήνα τώρα…”

Να ‘μαι λοιπόν ”πρωτάκι”, για μία ακόμη φορά, να εκπαιδεύομαι στα τηγάνια και τα κατσαρολάκια (στην αρχή), στις κατσαρόλες και τα ταψιά (αργότερα), έχοντας αντιληφθεί ότι μόνο έτσι θα μπορούσα “να βγάλω τον μήνα” από τις 16 – 17 και μετά… Και για “πρώτη ύλη”, ό,τι υπήρχε στο σπίτι από προηγούμενη επίσκεψη της μαμάς. Για τις λαϊκές έμαθα αργότερα, για τα σουπερμάρκετ σχεδόν πτυχιούχος...

Ένα γρήγορο και νόστιμο πιάτο (την εποχή εκείνη έτρωγα μέχρι και ...κολλησιάνους (θαλάσσιες ανεμώνες) φτιαγμένους κεφτέδες, τηγανισμένους με κουρκούτι !!!) ήταν τα ...ψητά κρεμμύδια στον φούρνο. Ένα πανεύκολο και γρήγορο πιάτο “μικρών απαιτήσεων”, με κρεμμύδια (παρακαταθήκη της μαμάς), μουστάρδα (κλεμμένη από την φοιτητική λέσχη και μέλι (προσφορά της σπουδάστριας –έτσι τις έλεγαν τότε– της παιδαγωγικής ακαδημίας, στον από πάνω όροφο).

Η δε συνταγή, κλεμμένη και αυτή από τον συγκάτοικό μου, “λάφυρο” μαζί με δεκάδες φιλιά και χάδια, από μία γαλλίδα, κατάκτησή του στη Χαλκιδική, που μας την κουβάλησε και κάποια φεγγάρια στο σπίτι... Αυτός μάλιστα, ήξερε να κλέβει, όχι μπολάκια με μουστάρδα...

Αφιερωμένη σε εκείνα τα δύσκολα, α ν η φ ο ρ ι κ ά χρόνια, των πρώτων “επιχειρήσεων” στη κουζίνα !!! Και σε όποιον βρει την απάντηση στο αρχικό ερώτημα “Τελικά, τι δεν θα έπρεπε να λείπει από το σπίτι εκείνου του τυπάκου ” ;