Σαν σήμερα το 2004…

Του
Γιάννη Γιαννόπουλου

Σαν σήμερα, 4 Ιουλίου 2004 (τότε ήταν Κυριακή), η Ελλάδα σηκώθηκε στην Ευρώπη λίγο ψηλότερα ή για να ακριβολογούμε, ανέβηκε στην ποδοσφαιρική κορυφή της, κάνοντας υπερήφανους όλους τους Έλληνες και βγάζοντας τους στους δρόμους για να χαρούν, να πανηγυρίσουν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, το θρίαμβο των Εθνικών μας χρωμάτων, την ποδοσφαιρική αναγνώριση της Ευρώπης.

Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, η εικόνα της Ελλάδας έχει αλλάξει.

Η χαρά έχει δώσει τη θέση της στη θλίψη και τον προβληματισμό, η υπερηφάνεια έχει πληγωθεί, οι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους είτε για να στηθούν στην ουρά μιας τράπεζας για να πάρουν 60 ή 120 Ευρώ ή για να συμμετάσχουν σε συγκεντρώσεις για το «ΝΑΙ» και το «ΌΧΙ» σε ένα πραγματικά διχαστικό δημοψήφισμα.

Αν ρωτήσετε την άποψή μου, προτιμώ την Ελλάδα που έζησα εκείνο το βράδυ του 2004, τότε που κανένας δεν ρωτούσε ποιός είναι δεξιός, ποιός είναι αριστερός και ποια είναι τα εκβιαστικά διλλήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε για το σήμερα και το αύριο της πατρίδας μας.

Τότε που ο ένας έπεφτε στην αγκαλιά του άλλου και που ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πανηγυρίζαμε σαν μικρά παιδιά και κλαίγαμε από χαρά βλέποντας τον Ζαγοράκη να σηκώνει το τρόπαιο του Euro 2004. Τότε που οι μόνες ουρές ήταν στις πλατείες και τους δρόμους με Ελληνικές σημαίες στα χέρια και με αυτοκίνητα που κορνάριζαν ντυμένα με την Γαλανόλευκη.

Σκεπτόμενος τις εικόνες που έζησα τότε και συγκρίνοντάς τες με αυτές που ζω σήμερα, διαπιστώνω ότι δυστυχώς αποτελούν μια ωραία ανάμνηση για την πατρίδα μου.

Τώρα, το συναίσθημα που νιώθω είναι αυτό της ντροπής γι’ όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα σήμερα, για το γεγονός ότι κάποιοι, βάζοντας άλλα πράγματα ως προτεραιότητα, μας οδηγούν σε ένα νέο διχασμό. Δεν θα τους περάσει…