Περίεργες συναντήσεις στο θέατρο του Ν.Κόσμου

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Τρία αξιοπρόσεκτα -όσο και περίεργα- ντουέτα στις σκηνές του θεάτρου του Ν.Κόσμου:

«Ο μικρός Χίτλερ»,

«Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ – Η φθορά»,

«Το δάνειο»

Τι θα συνέβαινε αν μια μέρα ο Αδόλφος Χίτλερ, ως νεαρός αποτυχημένος ζωγράφος –πολύ πριν η ιστορία γραφτεί έτσι όπως την ξέρουμε– επισκεπτόταν τον πατέρα της ψυχανάλυσης Φρόυντ; Μήπως η πορεία της ανθρωπότητας θα έπαιρνε διαφορετική κατεύθυνση ή τίποτα δεν θα άλλαζε; Υποθέσεις… Δύο προσωπικότητες,

Ο πολυγραφότατος Γερμανός συγγραφέας, έχοντας ζήσει το ολοκαύτωμα, αποφάσισε, το 1993, να γράψει το έργο «Ο μικρός Χίτλερ», με ψευδώνυμο (Άρνολτ Μπέρνφελντ), ίσως γιατί τότε ακόμα ο Χίτλερ ήταν θέμα ταμπού για την Γερμανία.

ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ: Γεννημένος σε μια επαρχία της Αυστρίας (20/4/1889), έλαβε αυστηρή ανατροφή. Στα πρώτα σχολικά χρόνια ήταν καλός μαθητής, αλλά μεγαλώνοντας είχε παταγώδη αποτυχία. Στα 16 εγκατέλειψε το σχολείο, ανακάλυψε τον Βάγκνερ, ενώ τον χαρακτήριζε τεμπέλικος τρόπος ζωής, ανικανότητα για συστηματική εργασία και φαντασιοπληξία… Η Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης τον απέρριψε δυο φορές. Το 1920 άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι ο παππούς του ίσως ήταν Εβραίος. Στον 1ο Παγκόσμιο κατατάχτηκε εθελοντής. Εκεί ένας λοχαγός διέκρινε έναν ενδεχόμενο προπαγανδιστή, ο οποίος θα μπορούσε να προκαλέσει ζυμώσεις στην εργατική τάξη, με σκοπό την εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας και τον έστειλε να παρακολουθήσει μαθήματα προπαγανδιστικής ρητορικής. Στην πολιτική ξεκίνησε από το εργατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα -ένα μικρό κόμμα που διογκώθηκε ασκώντας κριτική (σας θυμίζει κάτι;)- και κατάφερε, το 1933, να εκλεγεί καγκελάριος της Γερμανίας (αν και είχε κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 1924). Προσπάθησε να εξαφανίσει τα χωριά καταγωγής των γονιών του. Αφού εγκαθίδρυσε δικτατορία, την 1/9/1939 ξεκίνησε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου έχασαν τη ζωή τους τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ αυτών έξι εκατομμύρια Εβραίοι, ενώ μετά το τέλος του πολέμου η Ευρώπη ήταν γεμάτη ερείπια και η Γερμανία διαιρεμένη. Αντιμέτωπος με την ολοκληρωτική ήττα, αυτοκτόνησε τον Απρίλιο του 1945, λίγο πριν τη σύλληψή του. Ο Χίτλερ υπέφερε από νόσο πάρκινσον σε προχωρημένο στάδιο, προϊούσα παραφροσύνη και εξετάζεται το ενδεχόμενο να και είχε και προχωρημένη σύφιλη (άλλη μια αρρώστια που επηρεάζει τον εγκέφαλο).

ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΥΝΤ (1856-1939): Εβραίος-αυστριακός γιατρός, πρακτικός ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχανάλυσης. Προσδιόρισε το ασυνείδητο, την απώθηση και την παιδική σεξουαλικότητα. Επηρεασμένος από το έργο του Δαρβίνου, υιοθέτησε μεταξύ άλλων και την ιδέα της συνέχειας μεταξύ των ζώων και των ανθρώπων: ο άνθρωπος, όπως και τα ζώα, δρα με βάση τα ένστικτα. Επηρέασε όλους τους τομείς της επιστήμης και της τέχνης. Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ( 1933) βιβλία του Φρόυντ κάηκαν, όπως και άλλα ψυχαναλυτικά έργα, ενώ απαγορεύτηκε η συμμετοχή Εβραίων σε επιστημονικά συμβούλια. Με τη ναζιστική εισβολή στην Αυστρία (1938) μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου τον υποδέχτηκαν με τιμές. Πέθανε εκεί, σε ηλικία 83 ετών και η τέφρα του φυλάσσεται μέσα σε μία ελληνική υδρία από την πλούσια συλλογή αρχαιοτήτων που διέθετε ο Φρόυντ.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

Θα μπορούσαν Φρόυντ και Χίτλερ να έχουν συναντηθεί; Δυνητικά ναι, αν θεωρήσουμε ότι γύρω στην ενηλικίωση του Χίτλερ, ο Φρόυντ ήταν ήδη καταξιωμένος γιατρός και 50αρης. Τι θα συνέβαινε τότε, αν ο νεαρός, αποτυχημένος ζωγράφος, είχε ξεκινήσει συνεδρίες με τον πατέρα της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ; Θα ήταν διαφορετική η ιστορία του 20ου αιώνα;

Δυο εξαιρετικοί ηθοποιοί, συνεργάτες του Στάθη Λιβαθινού και άλλων σημαντικών σκηνοθετών, δοκίμασαν τις δυνάμεις τους, μόνοι τους, αναμετρώμενοι με δυο μεγάλες προσωπικότητες.

Ορμώμενοι από τη θέση για την ζωική φύση του ανθρώπου («homo homini lupus est» = «o άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι». Ο Φρόυντ ασπάστηκε τη θεωρία του Τόμας Χομπρ και του Δαρβίνου ότι ο άνθρωπος είναι γεμάτος ένστικτα και ανάγκες), οι δυο καλλιτέχνες τοποθετούν το έργο σε μια αρένα τσίρκου, στην οποία το μεγάλο θηρίο που θα παρουσιάσει απόψε ο θηριοδαμαστής, είναι ο ίδιος ο Χίτλερ… Διττό σκηνικό: φώτα κυκλικά, άχυρο, λαμπιόνια και ένα βάθρο για τον θηριοδαμαστή με το εβραϊκό άστρο χαραγμένο επάνω, αλλά και ένα ανάκλιντρο για τον ψυχαναλυόμενο στο κέντρο.

Οι δυο ηθοποιοί ερμηνεύουν τα δυο ιστορικά πρόσωπα και συγχρόνως σκηνοθετούν την ίδια τους την παράσταση. Αυτό, ίσως, ήταν και το λάθος τους. Ένα σχετικά δύσκολο -και ενίοτε φιλοσοφικό- κείμενο χρειαζόταν μια εξωτερική σκηνοθετική ματιά, για να μην πλατειάσει.

Ο Γιώργος Χριστοδούλου εξαιρετικός ως υπερκινητικός, θηλυπρεπής, ανασφαλής και έντονα προβληματικός έφηβος Χίτλερ, αλωνίζει όλη την σκηνή και δίνει ρεσιτάλ. Δεν μπορεί να βολευτεί πουθενά, δεν τον χωράει τίποτα. Σαν αλαφιασμένο ζώο που τον έβγαλαν σε μια αρένα γεμάτη φώτα και κόσμο και τα έχει χάσει… Ξέρει ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα του, αλλά είναι αρκετά ισχυρός για να παρέμβει;

Από την άλλη, ο Φρόυντ βαρύς, σκεπτόμενος, λιγομίλητος, δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον ασθενή του και αλαφραίνει μόνο όταν παίρνει τον ρόλο του θηριοδαμαστή. Ίσως αυτή η βαριά σκιά του Φρόυντ δεν άφησε τον Γ.Μιχελή να αναδείξει μια καθαρή και αξιοπρόσεκτη ερμηνεία.

Μια παράσταση σε δυο διαστάσεις, μια στο γραφείο του ψυχαναλυτή στη Βιέννη του 1910 και μια στην αρένα του τσίρκου, σημαίνοντας ότι όλο αυτό που γίνεται γύρω από τον Χίτλερ, είναι μια παράσταση για το κοινό, ένα γελοίο τσίρκο. Είναι ο Χίτλερ ο κακός και ο Φρόυντ ο καλός ή αντιστρέφονται οι ρόλοι;

Ένα κείμενο λόγου, συνδυασμός πραγματικών γεγονότων με μυθοπλασία, χιούμορ αλλά και φιλοσοφία και πάνω απ’όλα με έντονο σαρκασμό. Εξαιρετική η κίνηση από τη Ζωή Χατζηαντωνίου και πολύ ενδιαφέρον ο σκηνικός χώρος-αρένα τσίρκου από τον Γιάννη Θεοδωράκη.

Για δεύτερη χρονιά.

Δευτερότριτα 9.15 μ.μ. (Έως : 10/1)

Είναι η τρίτη φορά που παρακολουθώ έργο του Δημήτρη Τσεκούρα και η δεύτερη φορά που παρακολουθώ παράσταση του έργου «Η Φθορά».

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ & το έργο του: Ο Δημήτρης Τσεκούρας έχει γράψει 12 λογοτεχνικά έργα, μερικά από τα οποία παρουσιάζονται συχνά στο θέατρο. Το 2008 ο Στάθης Ματζώρος ζήτησε από τον Δημ. Καταλειφό να τον σκηνοθετήσει στο αφήγημα “To νερό γνωρίζει”. Επίσης η Ζωή Ξανθοπούλου σκηνοθέτησε το “Λίμνη”. To 2013-14, μόλις ο συγγραφέας έχει εκδώσει το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο “Η Φθορά”, ο Ορέστης Τάτσης αποφασίζει να το σκηνοθετήσει σε ένα καφενείο των Εξαρχείων (“Η Μουριά”) με τον Στάθη Κόκκορη να ερμηνεύει τον μονόλογο, με τίτλο: «Η φθορά: Μια φανταστική ομιλία σε ένα ανύπαρκτο κοινό», ενώ σε μια γωνιά ένα μοναχικό μπουζούκι τον συνόδευε. Το 2012 ο ίδιος σκηνοθέτης είχε σκηνοθετήσει στην Πάτρα άλλο ένα έργο του συγγραφέα, το “Μπέμπα”.

Φέτος, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Γεωργαλάς, εντυπωσιασμένος από τον κυνισμό και το χιούμορ του κειμένου “Η Φθορά”, αποφασίζει (μετά την περσινή, υπέροχη “Οδύσσειά” του) να σκηνοθετήσει τον λογοτεχνικό αυτό μονόλογο, χρησιμοποιώντας τον τίτλο: «Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ – Η φθορά». Στο ρόλο του βαμπίρ ο, πάντα εξαιρετικός, Στέλιος Δημόπουλος, ενώ δίπλα του ο Μιχάλης Ζαχαρίας, σαν μαέστρος-δημιουργός που προσπαθεί να κατευθύνει τα πράγματα.

Όλη η σκηνή και όλα είναι ντυμένη στα λευκά, ακόμα και ο ηθοποιός Μ.Ζαχαρίας, ο οποίος υποδύεται τον συγγραφέα. Μέχρι που μπαίνει στη σκηνή ένας βρικόλακας, με ιδιαίτερο μαύρο κοστούμι (Δημ.Ντάσιος). Δεν είναι παρά το δημιούργημά του, ο ήρωας για τον οποίο γράφει ο συγγραφέας. Μετά τη έλευσή του, το μαύρο χρώμα θα εισβάλει σταδιακά στη σκηνή, από τα μαύρα αποκαΐδια που πέφτουν από το ταβάνι (ως φθαρμένο υλικό) μέχρι τα μολύβια του συγγραφέα. Οι βιντεοπροβολές στο παράθυρο ενισχύουν την αίσθηση του ονείρου και του μη πραγματικού, το οποίο ενυπάρχει σε όλη την παράσταση: “Όποιος πιστεύει ότι τα βλέφαρα πεταρίζουν πλανάται πλάνην οικτρά”.

Το βαμπίρ, ως ένα πλάσμα γοητευτικό και απεγνωσμένο, καταδικασμένο σε μια αιώνια αναζήτηση, μοιάζει να είναι ο πιο κατάλληλος χαρακτήρας για να ψάξει τις απαντήσεις στο ερώτημα: “για ποιό λόγο η φύση φθείρει τα πάντα γύρω της”. Άφθαρτο στην ηλικία, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα εφθαρμένο. O θάνατος αποτελεί φθορά, κυριολεκτική και μεταφορική, ένας βρικόλακας, όμως, ένας απέθαντος, έχει αποφύγει, εν μέρει, αυτή τη φθορά.

Έτσι, το δημιούργημα του συγγραφέα, αρχίζει να μιλάει εξηγώντας μας τον συλλογισμό του πάνω στη φθορά και σε άλλα φιλοσοφικά ζητήματα: “Αν αξίζει κάτι στη ζωή είναι το ακατόρθωτο”, “Όταν κάτι χρειάζεται συντήρηση, σημαίνει ότι η φθορά έχει ήδη συντελεστεί”. “Όταν κάποιος αντιληφτεί την εκτυφλωτική δύναμη της φθοράς, βρίσκεται κοντά στο νόημα της ζωής”, “Αν κάποιος άξιζε να υπάρχει για πάντα, δε θα φθειρόταν ποτέ. Αυτό το ον είναι ο Θεός”, “Η φθορά είναι η μεγαλύτερη μάθηση κατά τη ζωή ενός ανθρώπου και φανερώνει τον σαδισμό της φύσεως”.

Κλασσική μουσική δένει απόλυτα με το όλο περιβάλλον, αλλά και όλες οι μουσικές επιλογές είναι αξιοπρόσεκτες.

Η παράσταση είναι γεμάτη χιούμορ, ένα ιδιαίτερο χιούμορ, όσο ιδιαίτερος είναι κι ο ήρωας που σκέφτηκε ο σκηνοθέτης να εκφέρει αυτό το κείμενο. “Η φθορά των συναισθημάτων εμπεριέχει το στοιχείο του τραγικού. Κι είναι συχνά και εγκεφαλική και σωματική Ακινητοποιεί τον άνθρωπο ως ολότητα”. Διάφορα σύμβολα βρίσκονται ενυπάρχουν στην παράσταση διακριτικά, χωρίς να προσπαθούν να γίνουν φωναχτά. Η λεπτότητα σε συνδυασμό με την ωμότητα, κυριαρχούν στις παραστάσεις του Δ.Γεωργαλά.

Ο Στ.Δημόπουλος, με τη συνδρομή του σκηνοθέτη, κατάφερε να αποδώσει όλο το χιούμορ του κειμένου και να παραδώσει για άλλη μια φορά μια αξιοπρόσεκτη ερμηνεία… Ηθοποιός μεγάλης γκάμας, απογειώνει ένα δύσκολο κείμενο και δίπλα του, άξιος συμπαίκτης, ο Μιχάλης Ζαχαρίας.

https://www.facebook.com/groups/295415800826402/?fref=ts

Τετάρτη-Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 19.00 (έως 27/11)

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ & το έργο του: Μια ανάλαφρη και, συγχρόνως, εξαιρετική κωμωδία του Τζόρντι Γκαλθεράν, γραμμένη στην Ισπανία της κρίσης, όταν ο κόσμος άρχισε να ανησυχεί επειδή οι τράπεζες σταμάτησαν να δίνουν δάνεια… Το έργο κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Τουρνουά Σύγχρονου Καταλανικού Θεάτρου τον Νοέμβριο του 2011.

Ο Γκαλθεράν, μεταξύ πολλών άλλων, έχει γράψει και το «Η μέθοδος Γκρόνχολμ», το οποίο παιζόταν για έξι συνεχόμενα χρόνια με τους Γ.Καραμίχο, Π.Λαγούτη, Χρ. Σαπουτζή, Βίκη Παπαδοπούλου. Ένα έργο, που ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει ως εργασιακή κωμωδία και κάνει επιτυχία όπου κι αν παρουσιάζεται. Πέρυσι παίχτηκε στη Γερμανία, σε 260 διαφορετικές παραγωγές και σκηνοθεσίες.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

Στο «Δάνειο» ένας άνεργος (Γιάννης Σαρακατσάνης) ζητάει από την τράπεζα ένα μικρό δάνειο, χωρίς να διαθέτει, όμως, καμία εγγύηση, παρά μόνο τον λόγο της τιμής του. Ο υπεύθυνος (Μιχάλης Οικονόμου) δεν μπορεί να του το δώσει και τότε ο απελπισμένος 45αρης του δηλώνει ότι θα ξελογιάσει και θα ρίξει στο κρεβάτι την γυναίκα του τραπεζικού, αφού το όπλο του είναι η ακαταμάχητη έλξη που ασκεί στις γυναίκες!… Οι σκηνές που ακολουθούν είναι άκρως κωμικές ως κωμικοτραγικές, με αρκετές ανατροπές, δίνοντας την ευκαιρία στο δίδυμο των ηθοποιών να ξεδιπλώσει εξαιρετικές ερμηνείες.

Ο άνεργος δεν είναι απατεώνας. Αυτό που θέλει είναι να λειτουργήσει το σύστημα, θέλει να πάρει το δάνειο με νόμιμο τρόπο. Δεν του το δίνουν, όμως, και ο τραπεζικός θα πάθει στο τέλος αυτό ακριβώς που φοβάται…

Τα διάφορα τραπεζικά “επεισόδια” συνδέονται μεταξύ τους με μικρά ιντερλούδια, γραμμένα από τον Φοίβο Δεληβοριά, με ελληνικές λέξεις, οι οποίες, όμως, μοιάζουν ισπανικές. Οι καταστάσεις που ζουν κάθε άλλο παρά κωμικές είναι· Η ματιά, όμως, των δυο ηθοποιών και τα των δυο σκηνοθετών (Βαγγ.Θεοδωρόπουλος-Παντελής Δεντάκης) είναι κωμική κι αυτό κάνει τους θεατές να γελάνε με την καρδιά τους με τα παθήματα των δυο πρωταγωνιστών. Ο τραπεζικός από την κυριαρχία θα φτάσει στην απελπισία και τότε θα κληθεί ο άνεργος για να τον συνδράμει!

Πρόκειται για έναν κωμικό συνδυασμό δυο πραγμάτων που πουλάνε(σεξ και χρήμα) αλλά με εντελώς ανορθόδοξο τρόπο, καθώς ούτε το ένα υπάρχει, ούτε το άλλο… Τα περισσότερα έργα του Γκαλθεράν βασίζονται σε ένα ψέμα. Στο συγκεκριμένο, όμως, δεν υπάρχει καν ψέμα, αλλά μια υπόθεση!

Υπέροχο και πρωτότυπο σκηνικό, το οποίο αντιγράφει, μέσα στον χώρο, ένα σύγχρονο αφαιρετικό πίνακα του Ολλανδού Πίιτ Μοντριάν (1872-1944), χαρακτηριστικό της τεχνοτροπίας του. Επίσης από την Μαγδαληνή Αυγερινού και τα ρεαλιστικά κοστούμια που συνομιλούν κωμικά με τα χρώματα του σκηνικού.

Για δεύτερη χρονιά: Τετάρτη – Κυριακή.

Θέατρο του Νέου Κόσμου(Κεντρική Σκηνή)

Αντισθένους 7 & Θαρύπου, (metro Συγγρού-Φιξ)

Τηλ : 2109212900

Εισιτήρια: € 8-15

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ & ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

“12 ένορκοι” , Αλκμήνη

“Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2” , Άλφα

“Σεξ λεξικόν” , 104

“Κόλχαας” , Κ.Ε.Τ.

“Μαζώχτρα” , 104

“Η μεγάλη Χίμαιρα” , Πορεία

“Οικογένεια Μπες-Βγες” , 104

“ Άγριος σπόρος” , Επί Κολωνώ

“About sex” , 104

“Το δάνειο” / “Φθορά” , Θέατρο Ν.Κόσμου

“Αγαπητή Ελένα” , Επί Κολωνώ

“Η ωραία του Πέραν” , Θέατρο Ν.Κόσμου

“Αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες” , Πόρτα

“Δεσποινίς Τζούλια”’ Άνεσις

“Δεκανίκια ή πως ξέμαθα να περπατώ” , Olvio

“Γλάρος, αυτό ήθελαν να πω” , Παπαγάλος

“Λεωφορείο ο πόθος” , Σύγχρονο

“Έγκλημα & Τιμωρία” , Άνεσις

“Μα.Θυμα” , Olvio

“Το κιβώτιο” , Studio Μαυρομιχάλη

“Ο Θεός της Σφαγής” , Αθηνών

“Αντεροβγάλτης” , Rabbbithole

“Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός” , Θησείον

“Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή” , Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου)

“Μάρτυς μου ο Θεός” , Vault

“Το κουκλόσπιτο” , Θέατρο Οδού Κυκλάδων

Το άρθρο Περίεργες συναντήσεις στο θέατρο του Ν.Κόσμου εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.