Η εθνική μας εσωστρέφεια

Σε μια χρονική στιγμή που η χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, με τα ταμειακά αποθέματα ανύπαρκτα και την διαπραγματευτική της ισχύ στο ναδίρ, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας αντί συναινέσεως και κοινού εθνικού μετώπου, επιλέγουν τον απομονωτισμό και την κομματική εσωστρέφεια.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει την πρώτη του κυβερνητική ασθένεια, με αρκετά από τα στελέχη του να εμφανίζουν δυσανεξία στην πραγματικότητα και να

κατηγορούν τους υπόλοιπους ως μη επαρκώς αριστεροφρονούντες. Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να έχει συνέλθει ακόμη από το σοκ της ήττας, όπως άλλωστε δείχνει και η αντιπολιτευτική της ανυπαρξία. Γιατί βέβαια δεν μπορούμε να θεωρήσουμε αντιπολίτευση να περιμένεις να κάνει ο άλλος το λάθος για να επανέλθεις εσύ.

Πόσω μάλλον όταν το λάθος θα έχει διαστάσεις εθνικής καταστροφής, αν όχι εθνικής τραγωδίας. Παράλληλη εμπλοκή και στο εσωτερικό του κόμματος, με τον Αντώνη Σαμαρά να μην δείχνει διατεθειμένος να αποχωρήσει από μια αμφισβητούμενη ηγεσία, αλλά και χωρίς κάποιος από τους υποψήφιους δελφίνους να φαίνεται αποφασισμένος να τραβήξει την κατάσταση στα άκρα.

Κοντά σε αυτούς και ο απλός λαός, ο οποίος κουράστηκε, ή μάλλον καλύτερα συνήθισε να ζει με Eurogroup, που πλησιάζουν σαν την Ημέρα της Κρίσεως, δελτία ειδήσεων που ανταγωνίζονται την Αποκάλυψη του Ιωάννη, προθεσμίες που λήγουν, χρήματα που πρέπει να βρεθούν, εξαγγελίες που παραπέμπονται στις καλένδες και γενικώς πράγματα που προαναγγέλλονται, αλλά τελικά δεν συμβαίνουν.

Επέστρεψαν, λοιπόν, οι πολλοί στα καθ’ ήμεραν, που είναι και το πραγματικό τους άγχος, με τη σκέψη του «ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει» και αυτό είναι μια πραγματική «επιτυχία», που πρέπει να πιστώσουμε στο πολιτικό μας σύστημα.