Εξαιρετικές προσπάθειες νέων καλλιτεχνών από την Θεσσαλονίκη

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

«Με το ίδιο μέτρο»

Τους λένε «C. for Circus» και δημιουργήθηκαν το 2008 στην Θεσσαλονίκη! Το μότο τους είναι ότι αναζητάνε τη θεατρική δράση μέσα από τα σώματα των ηθοποιών και αυτό είναι κάτι το οποίο το βλέπεις και στην παράστασή τους. Παραστάσεις με απίστευτη ενέργεια, μπρίο, χαρά, φαντασία, χρώμα, αθωότητα μπλεγμένη με σκληρότητα και γέλιο. Η πρώτη δουλειά τους στην Αθήνα,

Πρωταγωνιστές ήταν ήρωες που διέφεραν από το κανονικό, από την πλειοψηφία.
Φέτος κάνουν το αντίθετο! Παίρνουν ένα κανονικό έργο, το οποίο εκτυλίσσεται στη Βιέννη το 1600 («Με το ίδιο μέτρο» του Σαίξπηρ, μια ιστορία διαφθοράς) και το κάνουν διαφορετικό, αλλά και σύγχρονο… Γεμίζουν την σκηνή σκάλες, τις οποίες ανεβοκατεβαίνουν, επανατοποθετούν, αλλάζουν τη χρήση τους, αλλάζοντας επίσης αρκετά κοστούμια και ρόλους. Η ζωντάνια ξεχειλίζει, το κοινό ξεκαρδίζεται, η μουσική παίζεται ζωντανά επί σκηνής από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ανακαλύψτε αυτή την θαυματουργή ομάδα.
Δευτερότριτα στις 10.00 (!!!)
Από μηχανής θέατρο

«Η ωραία του Πέραν»
Το Πέραν είναι χριστιανική περιοχή στο σταυροδρόμι της Κωνσταντινούπολης. Σήμερα ονομάζεται Μπέγιογλου από τη διαμονή εκεί του βασιλόπαιδος (μπέη-ογλού) Αλεξίου ή προέρχεται εκ των «μπέη» και «γιολού» (οδός πριγκίπων), μια περιοχή που κάποτε γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Μεγάλη επιτυχία γνώρισε κάποτε και το ερωτικό ρομάντζο του Δημητρίου Παπαδοπούλου «Η Ωραία του Πέραν», που γράφτηκε το 1920, έγινε σύντομα μπεστ-σέλερ, αποτέλεσε ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα των λαϊκών θιάσων και μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο («Η ωραία της Πόλης» 1953, Ορέστης Λάσκος). Υπερασπίζεται με πάθος τον «μαύρο» ρομαντισμό της εποχής της, την αγάπη, τη μοναξιά, τη ζήλια, την απογοήτευση με την ίδια τη ζωή και την τυχαιότητά της. Ήταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα της Κωνσταντινούπολης.

Ο ανεκπλήρωτος και μοιραίος έρωτας των δύο νέων, στα στενά του Βοσπόρου και την Οδησσό, συγκίνησε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Σήμερα, δυο νέα παιδιά (Γ. Παπαγεωργίου, Αντ.Φρυδά), επίσης από την Θεσσαλονίκη, με «εργαλεία» τη ζωντανή μουσική της πολίτικης λύρας και «δάνεια» από τα ανεβάσματα των λαϊκών θιάσων (παραβάν, ηχητικά και οπτικά εφέ) «βυθίζονται» και οι ίδιοι στην αναβίωση ενός ρομάντζου τόσο κλισέ, που αυτό κάτι λέει!
Η παράσταση είναι τόσο γλυκιά όσο πρέπει, ενώ το συναίσθημα και η νοσταλγία ξεχειλίζουν από παντού. Το κοινό που αποτελείται από πολύ νέους ανθρώπους, οι οποίοι συχνά συνοδεύονται από τις γιαγιάδες ή τους παππούδες τους, θα δακρύσει, αλλά και θα θαυμάσει τη λεπτομέρεια, αλλά και την αγάπη με την οποία είναι φτιαγμένη αυτή η εξαιρετική παράσταση.
Κυριακή-Δευτέρα-Τρίτη
Θέατρο του Ν. Κόσμου (δώμα)

Άλλες εξαιρετικές παραστάσεις νέων καλλιτεχνών, για τις οποίες έχω μιλήσει και μπορείτε να βρείτε αναλυτικές κριτικές στο σάιτ της εφημερίδας (www.alphafreepress.gr) είναι:
· «Μπιλ & Λου», στο Skrow
· «Οικογένεια Μπες-Βγες» του Γιάννη Ξανθούλη, στο 104
· «Καταλόγια», στο Vault
· «Ακαταμάχητοι λεβέντες», στο Αλκμήνη
· «Το εσώβρακον του Αγίου Γρύφωνος», στο Τρένο στο Ρουφ
· «Festen», στο Baumstrasse (22, 28,29/3/2016)
· «Πόκα», στο 104, μόνο για όσους λατρεύουν Καρυωτάκη-Πολυδούρη

Στον αντίποδα
κινείται η παράσταση που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος. Δεν ξέρω γιατί ο Κώστας Φιλίππογλου εγκατέλειψε την σκηνοθεσία αυτού. Το σχετικά ενδιαφέρον έργο εμπλέκει τον μύθο του Οιδίποδα και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα με την κατάσταση, η οποία επικρατεί στο σπίτι του έργου «Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ». Είναι προς τιμήν του 46χρονου συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη («Μένγκελε» κ.ά.) το ότι διαθέτει τα έργα του δωρεάν στο διαδίκτυο (www.triaridis.gr).

Στο έργο «Οιδίνους» (2013) παίζει με παιχνίδια μυαλού και λέξεων (Οίδημα-Νους), ανάμεσα σε ένα ζευγάρι φιλολόγων. Αυτό έδωσε την ευχέρεια στον Λάζαρο Γεωργακόπουλο να μας αποδείξει το ταλέντο του. Ταλαντούχος, ξανακατέβηκε στην Αθήνα από την Θεσσαλονίκη, πριν καμιά δεκαετία. Πια, όμως, αυτό που βλέπεις στην σκηνή είναι ψέμα, δηλαδή πόζα, προβολή του λόγου και ναρκισσιστικό παίξιμο. Όλη η ήρεμη δύναμη της, τόσο καλής ηθοποιού Άννας Μάσχα δεν κατάφερε να τον προσγειώσει. Δύσκολα άντεξα μιάμιση ώρα, ειδικά από το σημείο όπου το έργο δεν έχει πια εξέλιξη, παρά μόνο παρακολουθούμε την αρρώστια του άντρα και την απόγνωση της γυναίκας. Έχω μια απορία: από πότε η αρρώστια «παίζεται»; Γιατί ένας άνθρωπος με ψυχικά προβλήματα πρέπει να συμπεριφέρεται έτσι; Και γιατί θεωρείται εξαιρετική υποκριτική όταν ένας ηθοποιός τραβάει τα φωνήεντα και ποζάρει τον λόγο του;