Δυο διαφορετικές, νεανικές παραστάσεις σε όμορφους εξωτερικούς χώρους

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Δύο μικρές, καλοκαιρινές παραστάσεις, με πολύ χαμηλό εισιτήριο, η μια κολλητά στην αρχαία αγορά, η άλλη κολλητά στις γραμμές του τρένου, κατεβάζουν αυλαία την Τρίτη (27/9).

Ο Φιλοκτήτης κατά τον Σοφοκλή

Με τον μύθο του Φιλοκτήτη είχαν ασχοληθεί και οι τρεις τραγικοί ποιητές, αλλά μας διασώζεται μόνο το έργο του Σοφοκλή (που πήρε το πρώτο βραβείο στα Διονύσια του 409 π.Χ.). Είναι ένα διαφορετικό έργο, καθώς δεν αντιτίθενται Θεοί και άνθρωποι, αλλά άνθρωποι μεταξύ τους, για την ακρίβεια αντιτίθενται

ΥΠΟΘΕΣΗ: Πηγαίνοντας προς την Τροία και κάνοντας στάση στη Λήμνο, ένα δηλητηριώδες ερπετό, δαγκώνει τον Φιλοκτήτη στο πόδι. Η πληγή του δε θεραπευόταν και ο ίδιος υπέφερε, οπότε -με προτροπή του Οδυσσέα και των Ατρειδών – οι Έλληνες τον εγκαταλείπουν στο νησί. Εκεί, παραμένει δέκα χρόνια, καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου. Όταν, όμως, βγαίνει χρησμός ότι οι Αχαιοί θα πάρουν την Τροία μόνο με το ανίκητο τόξο του Ηρακλή – ο οποίος πεθαίνοντας το είχε χαρίσει στο Φιλοκτήτη – στέλνονται στη Λήμνο ο Οδυσσέας και ο Νεοπτόλεμος, ώστε να αποσπάσουν – ακόμα και με δόλο – το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή. Ο Νεοπτόλεμος αρνείται στην αρχή να μετάσχει στην απάτη, αλλά πείθεται, όταν ο Οδυσσέας του μιλά για τη δόξα που θα αποκτήσει όταν θα εκπορθήσει την Τροία με τα βέλη του Φιλοκτήτη. Ο νεαρός ξεγελά τον Φιλοκτήτη. Στο τέλος όμως, ως από μηχανής Θεός, εμφανίζεται ο Ηρακλής, ο οποίος πείθει τον Φιλοκτήτη να πάει στην Τροία και να φέρει τη νίκη στους Αχαιούς. Με τα βέλη του σκοτώνει τον Πάρη και αργότερα παίρνουν μέρος και οι τρεις στην ομάδα που κρύβεται μέσα στον Δούρειο Ίππο.

Ο Φιλοκτήτης του Ρίτσου

Ο δραματικός μονόλογος του Ρίτσου (1965) αποκλίνει από το δράμα του Σοφοκλή. Στο ποίημα μιλάει μόνο ο Νεοπτόλεμος, ο Φιλοκτήτης παραμένει σιωπηλός, ενώ ο Οδυσσέας δεν εμφανίζεται καθόλου. Το ποίημα περιστρέφεται γύρω από τον ευάλωτο και ευαίσθητο νεαρό Νεοπτόλεμο. Ο ποιητής μιλά για την υπαρξιακή αγωνία και προσπαθεί να συμφιλιώσει τις δύο πλευρές του εαυτού του. Ένα ποίημα που – πέρα από την πολιτική του ανάγνωση- μιλά για ένα δίλημμα. Ωστόσο, αν και μπορεί να θεωρηθεί και ως αυτοβιογραφική ιστορία μοναξιάς και αναστοχασμού, ίσως και ομοερωτισμού, έχει διαβαστεί και σε σχέση με την ιστορία και την πολιτική αναγκαιότητα. Ο Πίτερ Μπιν πιστεύει ότι ο μύθος του Φιλοκτήτη μιλάει για τη διάσπαση της ενότητας των Ελλήνων.
Για τον Νεοπτόλεμο το προσωπικό τραύμα είναι πιο σημαντικό από το ιστορικό και, όντας ο πρωταγωνιστής του μονολόγου, η έμφαση μετατίθεται στον δικό του κόσμο. Μιλάει προς τον Φιλοκτήτη με μια εξομολογητική διάθεση, με εικόνες της παιδικής του ηλικίας. Πέραν της γλώσσας, το κείμενο μιλάει για το τι αφήνουμε στη νέα γενιά και για τις νέες γενιές που καλούνται να ξεχρεώσουν. Ο γιος του Αχιλλέα συμβολίζει τη νεότητα, καθώς και την σακατεμένη νεολαία. Κι αυτός και ο Φιλοκτήτης καλούνται να απαντήσουν σε ένα δίλημμα και από την απάντησή τους αυτή κρίνεται η έκβαση του πολέμου.

Η πρώτη έκδοσή του (1965) είχε τον υπότιτλο σε παρένθεση «Ύστατο προσωπείο», δηλώνοντας ότι μιλά για την αναγκαστική υπόδυση ρόλων. Ο μονόλογος του Ρίτσου είναι ένα ποίημα ταυτότητας και ένα παιχνίδι με μάσκες. Το έγραψε πριν τη δικτατορία, αλλά μιλά για το πως η εξουσία μπορεί να χρησιμοποιήσει τον πολίτη.

Η παράσταση

Στην ταράτσα του πολυχώρου χώρου: “Βρυσάκι”, ανάμεσα σε βασιλικούς, μπουκαμβίλιες, γεράνια και κεραμιδί κολονάκια ο γνωστός σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι υποδύεται τον Νεοπτόλεμο. Με φόντο ακροκέραμα, την Αρχαία Αγορά και στο βάθος το φωτισμένο Αστεροσκοπείο, η αρχαία Ελλάδα συνομιλεί με την παλαιότερη και τη σύγχρονη, όπως συνομιλεί και ο Ρίτσος με τον ομηρικό μύθο, Στον δραματικό – ποιητικό μονόλογο, ο Φεζολλάρι αυτή την φορά σκηνοθετείται από άλλον, από τη Σίσυ Παπαθανασίου. Η Παπαθανασίου έχει σπουδάσει νομικά, θέατρο, κινηματόγραφο και κοινωνική ανθρωπολογία. Σκηνοθετεί, μεταφράζει, επιμελείται εκδόσεις, εισηγείται σε σεμινάρια και είναι υπεύθυνη της δράσης του αναλογίου στο Θέατρο Τέχνης. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν, να καταπιαστεί με ένα λογοτεχνικό κείμενο.

Η παράσταση παίχτηκε σε ανοιχτούς χώρους: (Φεστιβάλ του “Ελαιώνα”, Ακαδημία Πλάτωνος, Φεστιβάλ Βόλου, Βουκουρέστι στο Undercloud – Festival de Teatru Independent de Orice) κι επιστρέφοντας στην Αθήνα εγκαταστάθηκε (για τα Δευτερότριτα του Σεπτέμβρη) στο “Βρυσάκι”, το πανέμορφο αυτό, παλιό σπίτι, λίγο πιο πάνω από το γνωστό καφενείο “Οι Διόσκουροι”.

Ευχάριστη έκπληξη στο τέλος της παράστασης αποτελεί το υπέροχο, πολυφωνικό τραγούδι από την Χειμάρα, που ερμηνεύει, μόνη της, η συνεργάτης του Φεζολλάρι, Βέφη Ρέδη.

Για ένα Δευτερότριτο ακόμα.
Κείμενο: Γιάννης Ρίτσος
Σκηνοθεσία: Σίσσυ Παπαθανασίου
Σκηνικός χώρος- Κοστούμια: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη
Ερμηνεία: Ενκε Φεζολλάρι
Η ηθοποιός Βέφη Ρέδη δανείζει τη φωνή της σε ένα μοιρολόι από τα βάθη των Βαλκανίων.

«Βρυσάκι»
Οδός Βρυσακίου 17, Πλάκα,(πίσω από το metro: Μοναστηράκι)
τηλ. 210 3210179
Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30 μ.μ. (ως 27/9)
Εισιτήρια: 8 (κανονικό), 5 (φοιτητικό, ανέργων)
Διάρκεια: 45 λεπτά.

«Θάρρος και Αλήθεια»

Τρεις νέοι ηθοποιοί κι ένα μουσικός παρουσιάζουν ένα ιδιότυπο μιούζικαλ, στην αποβάθρα του «Τρένο στο Ρουφ». Φτάνοντας στον σταθμό (δίπλα από τον προαστιακό), αντικρίζεις το πανέμορφο τρένο, ένα βαγόνι του οποίου ανήκε και στο θρυλικό Οrient Εxpress. H αποβάθρα το καλοκαίρι μεταμορφώνεται σε ένα υπέροχο καφέ-μπαρ. Τραπεζάκια, κεράκια, λουλούδια, ξύλινοι πάγκοι και υπέροχη ατμόσφαιρα• δε θες να φύγεις.
Προχωρώντας στο βάθος, η σκηνογράφος έχει διαμορφώσει ένα μέρος της αποβάθρας σε ιδιόμορφη και χειροποίητη σκηνή. Ξύλινη εξέδρα, η οποία φωτίζεται υπέροχα από κάτω, και φόντο: μέρος από πραγματικό ξύλινο σπίτι (ή αποθήκη) που είχε πάρει φωτιά.

Η ιστορία της παράστασης που θα παρακολουθήσετε διαδραματίζεται σε κάποιο καφέ ενός σιδηροδρομικού σταθμού της Ελλάδας. Η υπεύθυνη του καφέ (Φ.Παναγιωτοπούλου) και η σερβιτόρα (Μ.Στάβαρη) ονειρεύονται να πάρουν ένα από τα τρένα, τα οποία καθημερινά αναχωρούν από τον σταθμό, και να φύγουν μακριά. Δεν το τολμάνε κι έτσι για να διασκεδάσουν την πλήξη τους παίζουν, η μία με τη άλλη, το γνωστό -εφηβικό και όχι μόνο- παιχνίδι: «Θάρρος ή αλήθεια;»

Ανάμεσα στους επιβάτες που έρχονται και φεύγουν, αλλά κανείς δεν μένει για να αλλάξει ή να ταρακουνήσει -έστω για λίγο- τη ζωή τους, υπάρχουν και δυο μόνιμοι θαμώνες. Ένας μουσικός (Ν.Παρασκευόπουλος), ο οποίος δοκιμάζεται ακόμα και κάνει πρόβα με την κιθάρα του στο μαγαζί και ο προστατευόμενός του, ένα πρώην πρεζάκι (Τ.Φόης), ερωτευμένο με την υπεύθυνη.

Η αδύναμη δραματουργία (Κλεοπάτρας Εμμανουήλ) βρήκε ως λύση το παιχνίδι και οι δυο ταλαντούχες ηθοποιοί έχουν το Θάρρος να περάσουν μέσα από πάμπολλους ρόλους, μέχρι να καταφέρουν να πούνε η μια στην άλλη την Αλήθεια της ζωής τους. Οι σκηνές διανθίζονται με σύγχρονα ελληνικά και ξένα τραγούδια, που ερμηνεύει ζωντανά ο Ν. Παρασκευόπουλος με την αισθησιακή φωνή του. Το κέφι και η ζωντάνια, ειδικά των δυο πρωταγωνιστριών, ισοσκελίζει τη φανερή έλλειψη σκηνοθέτη, μια και η παράσταση σκηνοθετήθηκε κυρίως από την ομάδα.

Το σκηνικό πανέμορφο, ότι πρέπει για μια από τις τελευταίες καλοκαιρινές βραδιές μας. Όμορφα τραγούδια, κωμικά και δραματικά στοιχεία, πολλαπλοί ρόλοι παιγμένοι με ταλέντο και ένα εσπευσμένο τέλος. Εκεί, όμως, θα ειπωθεί και η ωραιότερη ατάκα του έργου: «Εγώ πάντως, λέω να μείνω (στην Ελλάδα)».
Για μια Κυριακή και μια Τρίτη ακόμα. Πάρτε ζακετούλα μαζί σας.

«Το Τρένο στο Ρουφ»
Σιδηροδρομικός Σταθμός Ρουφ,
επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως (στο “Ένα & Ένα”), Ρουφ
(metro: Κεραμεικός, ΟΑΣΑ: Πέτρου Ράλλη & Πειραιώς)
Τηλ : 2105298922
Κυριακή και Τρίτη, 9.30 μ.μ. (ως 27/9)
Εισιτήριο: € 10 (ταμείο), 8 (προπώληση).

Το άρθρο Δυο διαφορετικές, νεανικές παραστάσεις σε όμορφους εξωτερικούς χώρους εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.