Άρθρο: Κλινική δοκιμή, φάση πρώτη

Του Αριστείδη Αποστόλου 

Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η Ελλάδα από τους δανειστές της θυμίζει έντονα τη μέθοδο που ακολουθείται από τους επιστήμονες, κατά τη δοκιμασία ενός φαρμακευτικού παρασκευάσματος, πριν από τη διοχέτευσή του στην αγορά. Στην πρώτη φάση, λοιπόν, μίας επιστημονικής δοκιμής –εκτός από τη διερεύνηση τής υλοποιησιμότητας του σχετικού πρωτοκόλλου– δοκιμάζεται, με επιθετικό τρόπο, η αντοχή των δοκιμαζομένων στις δραστικές ουσίες του νέου σκευάσματος. Σκοπός της φάσης αυτής είναι να αποσαφηνιστεί η ανώτατη

δόση του σκευάσματος που μπορεί να χορηγηθεί σε άνθρωπο, πριν αυτός «καταλήξει». Με άλλα λόγια, οι δοκιμαζόμενοι λειτουργούν ως πειραματόζωα που εξωθούνται ως τον θάνατο για χάρη της επιστήμης.  

Λόγω της μεγάλης θνησιμότητας που υπάρχει, είναι δύσκολο να βρεθούν εθελοντές για την πρώτη φάση μίας κλινικής δοκιμής. Για το λόγο αυτό, οι επιστήμονες προσεγγίζουν φυλακισμένους (ισοβίτες ή θανατοποινίτες), ψυχικά ασθενείς ή απόρους και με οικονομικά κυρίως κίνητρα, προσπαθούν να εξασφαλίζουν τη συναίνεσή τους στην πειραματική διαδικασία.

Οι Έλληνες μάλλον βρίσκονται στην… πρώτη φάση μίας κλινικής δοκιμής. Το «πείραμα» είναι το πόσα επώδυνα μέτρα μπορούν να αντέξουν, πριν καταρρεύσουν, ώστε να αποτελέσουν «οδηγό» για την εφαρμογή ανάλογής πολιτικής και σε άλλα κράτη. Για το λόγο αυτό, τα μέτρα που επιβάλλονται είναι ολοένα και πιο επώδυνα, ολοένα και πιο απάνθρωπα για τους πολίτες. Και σε αυτήν την περίπτωση, ο δοκιμαζόμενος μπορεί να «καταλήξει», όμως η πρώτη φάση της «δοκιμής» θα έχει στεφθεί από επιτυχία.

Ωστόσο, στην περίπτωση της Ελλάδα υπάρχει μία μεγάλη διαφορά: οι Έλληνες πολίτες δεν επέλεξαν εθελοντικά να είναι τα πειραματόζωα της τρόικας ούτε ποτέ έβαλαν την υπογραφή τους στη θανατική τους καταδίκη. Όσοι το έκαναν αυτό για λογαριασμό των Ελλήνων, θα κληθούν κάποια στιγμή να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη και την κοινωνία. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα τους κρίνει με επιείκεια.