Αυτά είναι τα συμπτώματα του καρκίνου των οστών

Ο καρκίνος των οστών, τις περισσότερες φορές οφείλεται σε μετάσταση, από καρκίνο που υπάρχει σε άλλη περιοχή του σώματος. Όμως, υπάρχουν και μορφές καρκίνου, οι οποίες αναπτύσσονται απευθείας στα οστά (πρωτοπαθείς), χωρίς να αποτελούν μεταστάσεις από άλλες περιοχές του σώματος.

Οι συχνότερες μορφές πρωτοπαθούς καρκίνου των οστών είναι οι ακόλουθες:

• Το οστεοσάρκωμα, το οποίο αποτελεί τη συχνότερη μορφή πρωτοπαθούς καρκίνου των οστών. Προσβάλλει συχνότερα άρρενα άτομα, ηλικίας μεταξύ 10 και 25 ετών,

ενώ λιγότερο συχνά προσβάλλει άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Συχνότερα εμφανίζεται στα μακρά οστά του βραχίονα και των κάτω άκρων, για περιοχές ταχείας ανάπτυξης, γύρω από τα γόνατα και τους ώμους των παιδιών. Αυτός ο τύπος καρκίνου, είναι συχνά πολύ επιθετικός, με κίνδυνο εξάπλωσης στους πνεύμονες. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης είναι περίπου 65%.

• Σάρκωμα του Ewing (Γιούινγκ), αποτελεί την πιο επιθετική μορφή καρκίνου των οστών και προσβάλλει νεότερα άτομα, ηλικίας 4 έως 15 ετών. Είναι πολύ συχνότερο σε άρρενα άτομα και είναι πολύ σπάνιο σε άτομα ηλικίας άνω των 30 ετών. Εμφανίζεται συχνότερα στο μέσον των μακρών οστών του βραχίονα και των κάτω άκρων. Το ποσοστό τριετούς επιβίωσης είναι περίπου 65%, αλλά, αυτό το ποσοστό είναι πολύ μικρότερο εάν έχει εξαπλωθεί στους πνεύμονες ή σε άλλες περιοχές του σώματος.

• Το χονδροσάρκωμα, το οποίο είναι ο δεύτερος σε συχνότητα πρωτοπαθής καρκίνος των οστών και είναι υπεύθυνος για περίπου το 25% όλων των κακοήθων όγκων των οστών. Ο όγκος αυτός, ξεκινάει από τα κύτταρα των χόνδρων και μπορεί είτε να είναι πολύ επιθετικός η να αυξάνεται σχετικά με βραδύ ρυθμό. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους καρκίνους των οστών, το χονδροσάρκωμα είναι πιο συχνό σε άτομα ηλικίας άνω των 40 ετών. Είναι ελαφρά πιο συχνό στους άνδρες και μπορεί να εξαπλωθεί στους πνεύμονες και στους λεμφαδένες. Το χονδροσάρκωμα προσβάλλει συχνότερα τα οστά της λεκάνης και των ισχύων. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης για την επιθετική μορφή αυτού του καρκίνου, είναι περίπου 30%, ενώ το ποσοστό για τους όγκους με βραδεία εξέλιξη, είναι 90%.

• Το κακόηθες ινώδες ιστιοκύττωμα, προσβάλλει μαλακούς ιστούς, περιλαμβανομένων των μυών, συνδέσμων, τενόντων και του λίπους. Είναι η πιο συχνή μορφή καρκίνου των μαλακών ιστών που εμφανίζεται στην προχωρημένη ενήλικο ζωή, συνήθως σε άτομα ηλικίας 50-60 ετών. Προσβάλλει συνήθως τα άκρα και εμφανίζεται σε διπλάσιο ποσοστό στους άνδρες. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης, κυμαίνεται από 35% έως 60%, ανάλογα με το βαθμό σοβαρότητας της νόσου.

• Το ινοσάρκωμα, το οποίο είναι πολύ πιο σπάνιο από τους υπόλοιπους τύπους καρκίνου των οστών. Είναι πιο συχνό σε άτομα ηλικίας 35-55 ετών. Προσβάλλει συχνότερα μαλακούς ιστούς του κάτω άκρου, πίσω από το γόνατο. Είναι ελαφρά πιο συχνό στους άνδρες.

• Το χόρδωμα, το οποίο είναι μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου, η οποία έχει κατά μέσον όρο επιβίωση έξι χρόνια μετά τη διάγνωση. Εμφανίζεται σε ενήλικα άτομα, άνω των 30 ετών και είναι δύο φορές πιο συχνό στους άνδρες. Τις πιο πολλές φορές προσβάλλει το άνω ή το κάτω άκρο της σπονδυλικής στήλης.

Εκτός από τους ανωτέρω καρκίνους, τα οστά προσβάλλονται και από διάφορους τύπους καλοηθών όγκων.

Σε αυτούς περιλαμβάνονται:

Το οστεοειδές οστέωμα, το οστεοβλάστωμα,το οστεοχόνδρωμα,το εγχόρδωμα,το χονδρομυξοειδές ίνωμα,η ανευρυσματική κύστη των οστών, η μονόχωρη κύστη των οστών και ο γιγαντοκυτταρικός όγκος (ο οποίος έχει τη δυνατότητα να καταστεί κακοήθης). Όπως συμβαίνει και με τους άλλους τύπους των καλοηθών όγκων, όλοι οι προαναφερθέντες όγκοι δεν είναι καρκίνωματώδεις.

Τέλος, υπάρχουν δύο άλλοι σχετικά συχνοί τύποι καρκίνου που αναπτύσσονται στα οστά:

Το λέμφωμα και το πολλαπλούν μυέλωμα. Το λέμφωμα είναι μια μορφή καρκίνου, η οποία ξεκινά από τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, συνήθως αρχίζει από τους λεμφαδένες αλλά μπορεί να αρχίσει και από τα οστά. Το πολλαπλούν μυέλωμα αρχίζει στα οστά, αλλά συνήθως δεν θεωρείται όγκος των οστών, αφού πρόκειται για ένα όγκο που αρχίζει από τα κύτταρα του μυελού των οστών και όχι από τα κύτταρα του οστού.

Ποια είναι τα σημεία και τα συμπτώματα του καρκίνου των οστών;

Το συχνότερο σύμπτωμα των όγκων των οστών, είναι ο πόνος. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα συμπτώματα γίνονται βαθμιαία πιο σοβαρά, περιλαμβανομένου του πόνου. Αρχικά ο πόνος μπορεί να εμφανίζεται είτε κατά τη νύχτα, είτε με κάποια σωματική δραστηριότητα. Ανάλογα με τον βαθμό ανάπτυξης του όγκου, τα άτομα που έχουν προσβληθεί, μπορεί να έχουν συμπτώματα επί εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια, πριν αναζητήσουν ιατρική συμβουλή. Σε μερικές περιπτώσεις, εντοπίζεται με την ψηλάφηση μια μάζα η ένα μόρφωμα, είτε επάνω στο οστό είτε στους ιστούς που περιβάλλουν το οστό.

Τα οστά εξασθενούν από τον όγκο, και αυτό οδηγεί σε κατάγματα, το οποία εμφανίζονται ακόμη και αυτόματα, δηλαδή χωρίς να έχει επέλθει οποιασδήποτε μορφής βίαιος τραυματισμός. Το φαινόμενο αυτό, μπορεί να εμφανιστεί τόσο με τους καλοήθεις όσο και με τους κακοήθεις όγκους. Ακόμη και οι καλοήθεις όγκοι μπορούν να εξαπλωθούν τοπικά και να προκαλέσουν εξασθένηση στο οστό. Εάν ο όγκος συμπιέζει τα νεύρα της περιοχής, τότε προκαλείται πόνος, μούδιασμα, κλπ. Εάν συμπιέζονται τα αιμοφόρα αγγεία της περιοχής , τότε επηρεάζεται η ροή του αίματος προς τα άκρα. Επίσης, μπορούν να εμφανισθούν, πυρετός, ρίγη, νυκτερινοί ιδρώτες και απώλεια βάρους, τα οποία όμως είναι λιγότερο συχνά. Όμως τα συμπτώματα αυτά, είναι πολύ πιο συχνά μετά την διασπορά του όγκου σε άλλες περιοχές του σώματος.

Θεραπεία του καρκίνου των οστών

Υπάρχουν διαθέσιμες πολλές από μέθοδοι για την θεραπεία του καρκίνου των οστών. Η καλύτερη θεραπευτική αγωγή, βασίζεται στον τύπο του καρκίνου, στην θέση που βρίσκεται αυτός, πόσο επιθετικός είναι και κατά πόσο ήλιο έχει εισβάλει σε κοντινούς ιστούς ή έχει μεταστάσεις.

Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι θεραπευτικής αγωγής για τον καρκίνο των οστών:

Χειρουργική, χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία. Αυτοί οι τρεις τύποι, μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε μεμονωμένα, είτε σε συνδυασμό. Συχνότερα χρησιμοποιείται η χειρουργική. Σκοπός της επέμβασης είναι η αφαίρεση ολόκληρου του όγκου και της περιοχής που περιβάλλει τον όγκο και να μην αφεθεί καθόλου υπόλοιπο του όγκου, αφού αυτό θα συνεχίσει να αυξάνεται και να εξαπλώνεται.