Λίγη τσίπα ρε παιδιά

Γράφει ο Άγγελος Μόσχοβας

Η χθεσινή «νεκρή» Αθήνα που συνάντησε ο Σόιμπλε ασφαλώς δεν του έκανε εντύπωση. Όλοι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, εντός και εκτός Ελλάδος, την ίδια εικόνα έχουν: Αποκλεισμένοι δρόμοι, αστυνομικοί, μέτρα αφαλείας. Όποιος έχει πάει στις Βρυξέλλες σε Σύνοδο Κορυφής, ξέρει ότι τα ελικόπτερα πετούν διαρκώς πάνω από το Justus Lipsius, το κτίριο

Αυτό είναι και το μείζον μειονέκτημα των πολιτικών. Δεν βγαίνουν ελεύθερα στο δρόμο, δεν συνομιλούν με πολίτες, ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, αποκλεισμένοι από κοινωνικά ερεθίσματα. Ο ορίζοντας τους περιορίζεται σε έναν μικρόκοσμο, αποτελούμενο συνήθως από συμβούλους με εύκαμπτη μέση, που λένε ό,τι θέλουν να ακούσουν οι πολυχρονεμένοι εφέντες τους.

Αν ο Σόιμπλε έκανε μια «βόλτα» στην πραγματική Αθήνα, στην πραγματική Ελλάδα, θα διαπίστωνε και την οργή και την μιζέρια και την θλίψη που κυριαρχεί στην χώρα που κάποτε γέννησε την ίδια την Δημοκρατία.

(Βέβαια, εκτός απ’ αυτά, θα διαπίστωνε και την απολίτιστη εικόνα που παρουσιάζει η πρωτεύουσα, με τους ελάχιστους χώρους να κυλήσει το καρότσι του ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...).

Επιστρέφω στην επαφή πολιτικών-κοινής γνώμης. Αν αυτή ήταν αδιαμεσολάβητη θα ήταν και γνήσια. Δυστυχώς, μεσολαβούν εικονικές πραγματικότητες: Η τηλεόραση, οι δημοσκοπήσεις, οι σύμβουλοι, το περιβάλλον, ακόμη-ακόμη και τα κάθε λογής στερεότυπα.

Όσοι πολιτικοί το ξεχνούν αυτό, μοιραία θα υποστούν τις συνέπειες. Δείτε τι έπαθε ο Γιώργος Παπανδρέου. Τον Ιούνιο του 2011 ως Πρωθυπουργός, παραιτήθηκε... τηλεφωνικά στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, επειδή λίγο νωρίτερα έπαθε σοκ: Πηγαίνοντας στο Μαξίμου με τη πρωθυπουργική μερσεντές, με αποκλεισμένους δρόμους, έπεσε πάνω σε οργισμένους διαδηλωτές που του πέταξαν νεράντζια και αυγά στο αυτοκίνητο.

Μέχρι τότε, ζούσε σε μια εικονική πραγματικότητα, η οποία κατέρρευσε με έναν κρόκο αυγού.

Αν οι ηγέτες απομακρύνονται από τον σφυγμό της κοινωνίας, η κοινωνία φροντίζει – αργά ή γρήγορα - να τους επαναφέρει στα πραγματικά δεδομένα. Δεν μπορώ να μην σχολιάσω ωστόσο ότι η υστερία της Ελληνικής Αστυνομίας χθες, ήταν πρωτόφαντη – ούτε επί επίσκεψης Μέρκελ δεν είδα κάτι τέτοιο. «Ούτε ποδήλατα τώρα στο δρόμο, δεν περνάει κανείς, ξεκίνησε ο Σόιμπλε» ούρλαζε ο αξιωματικός στα γουόκι-τόκι την ώρα που ξεκινούσε η πομπή με τον γερμανό υπουργό Οικονομικών από Χίλτον για Μαξίμου. Στο Σύνταγμα, αστυνομικός με πολιτικά, παραλίγο να συλλάβει... σύμβουλο υπουργού αλλά τον συγκράτησε ΜΑΤατζής. Δημοσιογράφοι (Έλληνες και ξένοι) που κατευθύνονταν στο Μαξίμου για να καλύψουν την συνάντηση, διαπίστωναν ότι δεν αρκεί η επαγγελματική τους ταυτότητα και αναγκάζονταν να δείξουν και πολιτικές ταυτότητες ή να περιμένουν για ώρα μέχρι να «πεισθεί» ο αστυνομικός. «Φωτογραφίες απαγορεύονται» μου είπε ένας με πολιτικά στην Ηρώδου του Αττικού.

Και λίγο αργότερα, στο μεγάλο τραπέζι συσκέψεων του Πρωθυπουργικού μεγάρου, η εικόνα της υποτέλειας ήταν συντριπτική: Πρωθυπουργός, αντιπρόεδρος και υπουργοί, έδιναν εξηγήσεις σε έναν υπουργό μιας ξένης χώρας.

Το ότι έχουμε εκχωρήσει μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας από την ώρα που μπήκαμε στην Ε.Ε. είναι γνωστό.

Το ότι «τους όρους τους θέτει ο δανειστής», επίσης γνωστό.

Άλλωστε, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η Ελλάδα λειτουργούσε με δάνειες δυνάμεις, υπακούοντας στις εκάστοτε μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία αρχικά, μετά Μ. Βρετανία, ακολούθως ΗΠΑ, τώρα ΕΕ και δη Γερμανία).

Αλλά μερικές φορές το να μην τηρούνται τα προσχήματα, είναι τόσο εξοργιστικό όσο και προσβλητικό. Για έναν λαό, για ένα πολιτικό σύστημα.

Λίγη τσίπα ρε παιδιά. Λίγο φιλότιμο.