Ένα talk show στην TV

Χωρίς αυτοσαρκασμό και αυτοέκθεση δεν προκύπτει τίποτα καλό στην TV. Το δήθεν έχει πεθάνει. Ευτυχώς υπήρξαν εκπομπές στο “Βράδυ”, τις οποίες ευχαριστήθηκα πολύ. Μου συνέβη με τον Φιλιππίδη, με την  Βίσση, με τον Κατσούλη, με τον Κωστάλα, με τον Βαρουφάκη, με την Δανδουλάκη όπως και άλλους που τώρα ξεχνάω. Με ποιους, τώρα, βαρέθηκα ή ήμουν εκνευρισμένος;

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Βλέποντας το, θα μπορούσες να υποθέσεις ότι είναι πολύ εύκολη υπόθεση. Κάθεσαι σε μια καρέκλα στη μία πλευρά του τραπεζιού, ο καλεσμένος σε μια βολική θέση απέναντι και απλώς μιλάς. Αν δεν κάνω λάθος αυτό

γίνεται συνέχεια στην τηλεόραση, είτε στα πρωινάδικα, είτε στα μεσημεριανά. Τι αλλάζει, όμως, σε ένα talk show όπως το “Βράδυ”;

Καταρχήν υπάρχουν δύο άνθρωποι που “ξεψαχνίζουν” τη ζωή και τις δηλώσεις του εκάστοτε προσκεκλημένου. Συνήθως ξεπετάνε αυτές που έχουν ειπωθεί πρόσφατα σε εκπομπές μεγάλης ακροαματικότητας -τις πολύ γνωστές- και ταξινομούν το υλικό.  Μετά αναλαμβάνουν δύο άλλοι άνθρωποι και προσπαθούν να φτιάξουν έναν σκελετό ερωτήσεων τις οποίες εγώ κρατάω στα χέρια μου ως ένα μπούσουλα της συνέντευξης.

Το κακό είναι ότι δεν περιμένω πάντα τις κάρτες, πρέπει να μαζεύω και εγώ πληροφορίες διότι όσο κι αν υπάρχει μια εξαιρετική όσμωση με την ομάδα, αυτό που παίζει ρόλο είναι το προσωπικό felling που έχεις για τον καλεσμένο. Π.χ είναι καλεσμένοι που σε πάνε μόνοι τους. Δεν χρειάζεται να θυμηθείς καμία απολύτως σημείωση. Τα λένε τόσο ωραία που κατά πάσα πιθανότητα δεν χρειάζεται ούτε καν να… ρωτάς. Κοινώς, αισθάνεσαι άχρηστος. Να μια τέτοια περίπτωση είναι σήμερα το “Βράδυ” ο Αλέξης Κωστάλας.

Ο Αλέξης έχει μια χορτάτη ζωή και ένα υπέροχο χάρισμα να κάνει τις διηγήσεις του  γοητευτικές. Άρα η δική μου παρουσία γίνεται πιο πολύ διεκπεραιωτική. Άσε που σε ένα τύπο σαν τον Κωστάλα θέλεις να κάνεις κάτι για να δεις αν νευριάζει! Έχω την  αίσθηση ότι ο Αλέξης διαθέτει βρετανικό φλέγμα. Επεξεργάζεται πολύ γρήγορα τα γεγονότα και “μπαναλιζάρει” την οποιαδήποτε έκρηξη μετατρέποντάς την σε μία έξυπνη κουλαριστή απάντηση που συνήθως περιέχει και χιούμορ.

Τώρα θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση: Με κοιτάζω μερικές φορές στις εκπομπές και νιώθω σπαστικός. Δηλαδή, σε κάποιες, έστω λίγες, περιπτώσεις με βλέπω να “καβαλάω” το λόγο του συνεντευξιαζόμενου. Κατάλαβα λοιπόν ότι αυτό το κάνω όταν αισθάνομαι αμηχανία ή νεύρα, επειδή ο άλλος πάει να με τουμπάρει μη απαντώντας σε μία ερώτηση. Παρόλα αυτά είναι άσχημο να “καβαλάς” το λόγο του καλεσμένου, αλλά από την άλλη είναι χειρότερο να σερβίρεις στον τηλεθεατή μια βαρετή “σούπα”.

Προσωπικά σπάνια είμαι μίζερος όταν δέχομαι να πάω σε μια εκπομπή. Αν δέχεσαι να πας, δεν πας μόνο για να διαφημίσεις το Nitro ή την εκάστοτε παράσταση, πας για να δείξεις ότι έχεις μια, δυο απόψεις σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει αν δίνεις πολλές συνεντεύξεις. Μετά τις δύο, τρεις τι άλλο μένει να πεις; Πρέπει να αφήσει το χρόνο να σου δημιουργήσει νέες καταστάσεις, εμπειρίες και ιστορί