Ο Μπάρλος και οι ανύπαρκτοι

Η μέρα που ξημερώνει σήμερα είναι ιδιαίτερη. Βλέπετε, συμπληρώνονται δώδεκα χρόνια από την απώλεια του μεγάλου Λουκά Μπάρλου. Σε εποχές που αμφισβητείται ακόμα και η ίδια η ύπαρξη της ΑΕΚ, ο «θείος Λουκάς» δεν είναι πια εδώ. Δεν μπορεί να συμβουλεύει, να μάχεται και να πληρώνει για τη μεγάλη του αγάπη. Και όσοι έμειναν να τον διαδεχθούν, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μικραίνουν την ΑΕΚ…

Θυμάμαι, πως τότε η ΑΕΚ βρισκόταν στην Ουγγαρία

για ένα ευρωπαϊκό ματς. Η είδηση του χαμού του προέδρου των προέδρων, είχε πέσει ως κεραυνός εν αιθρία. Κανείς δεν πίστευε στην είδηση και το σοκ ήταν μεγάλο για όλους. Οσους καταλάβαιναν βέβαια, τι σήμαινε Μπάρλος για την ΑΕΚ. Μια τεράστια προσωπικότητα, ένας κιμπάρης άνθρωπος που είχε πάθος και τρέλα με την ομάδα που έμελλε να γράψει στιγμές δόξας.

Δεν είναι τυχαίο, πως ο κόσμος της ΑΕΚ δημιούργησε προς χάρη του το σύνθημα «ΑΕΚ, Μπάρλος, σύλλογος μεγάλος». Είναι από τους λίγους που πήραν θέση δίπλα στο όνομα της ΑΕΚ, γιατί πολύ απλά, είναι η ιστορία της ΑΕΚ. Ένα κομμάτι μικρό, αλλά πολύ σημαντικό, που ακόμα μνημονεύεται απ’ όλους. Για τις αγωνιστικές επιτυχίες, για τους περήφανους θριάμβους, για όσα άφησε σε επίπεδο υποδομών, ομάδας, ακόμα και Ακαδημίας.

Πάντα είχα την απορία πως θα αντιδρούσε ο Λουκάς Μπάρλος αν έβλεπε την κατρακύλα του σήμερα. Με μετόχους που βιάζονται να πηδήξουν από το καράβι και να μεταβιβάσουν τις μετοχές τους σε όποιον βρεθεί μπροστά τους, αρκεί να τους υποσχεθεί πως μπορεί ενδεχομένως να βάλει κάποια χρήματα και να τους βγάλει από την δύσκολη θέση. Όταν εκείνος, έφτασε ακόμα και να υποθηκεύσει το σπίτι του, προκειμένου να γίνουν κινήσεις που θα συνέβαλαν στο μεγαλείο της ΑΕΚ.

Ένα από αυτά που λείπουν από την ΑΕΚ είναι σίγουρα το συναίσθημα. Όταν αυτοί που κρατούν τις τύχες του συλλόγου συμπεριφέρονται προς αυτόν απλώς λογιστικά και προσπαθώντας απλά να μη βάζουν τίποτα, δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον. Όπως είχε δείξει η εποχή του Μπάρλου, αλλά και σύγχρονες κινήσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο, για να πάρεις (τίτλους, χρήματα, διακρίσεις), πρέπει πρώτα να δώσεις. Και όλοι αυτοί που κουβαλήθηκαν στην ΑΕΚ ως…εθνοσωτήρες το 2004, θέλουν να πάρουν ή να αποθεώνονται για τη μεγάλη ευαισθησία τους, χωρίς να δώσουν μία.

Απέκτησαν τζάμπα τις μετοχές της ΑΕΚ, διοίκησαν τζάμπα την ΑΕΚ (κυρίως από τα έσοδα που προσέφερε άμεσα και έμμεσα ο κόσμος, αλλά και με δανειακές συμφωνίες που δεν πλήρωσαν ποτέ), τη χρέωσαν και τώρα δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Και ουδείς έστω αναλαμβάνει την ιστορική ευθύνη να πει πως δεν μπορεί, πως δεν θέλει και η ΑΕΚ να «σκάσει» στα χέρια του.

Ισως να είναι και καλύτερα που ο Λουκάς Μπάρλος δεν βλέπει τον ξεπεσμό. Δεν θα άντεχε να πληγώνεται άλλο η αγάπη του, να καταστρέφεται και να συρρικνώνεται ένα τόσο σπουδαίο μέγεθος όπως είναι η ΑΕΚ. Αλλά από εκεί ψηλά, θα δει απόψε την ομάδα στην Μόσχα, εκεί όπου κάποτε πανηγύρισε την ιστορική πρόκριση επί της Ντιναμό και θα ελπίζει σε καλύτερες μέρες.

Υ.Γ.: Είναι ντροπή να συζητείται αυτό για τ