Η δικαίωση των κόπων και η παρένθεση

«Ηταν γλυκό και πρωτόγνωρο και δεν το φανταζόμασταν ότι θα συμβεί με αυτή τη σειρά, πρώτα να γίνουμε πρωταθλητές Ευρώπης και μετά πρωταθλητές Ελλάδας», είπε ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, μετά την κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή από τον Ολυμπιακό, του πρώτου για τους «ερυθρόλευκους» από το 1997.

Κι είναι αλήθεια πως ειδικά αυτό τον τίτλο, οι ιδιοκτήτες της «ερυθρόλευκης» ΚΑΕ τον… κυνήγησαν για πολλά χρόνια με κάθε τρόπο και με κάθε δυνατό συνδυασμό.

Με παίκτες star και πανάκριβους και έμπειρο προπονητή, με παίκτες λιγότερο ακριβούς αλλά με προπονητή ιδιαίτερα εγνωσμένης αξίας, ενίοτε με ακριβοπληρωμένους παίκτες και εξίσου ακριβοπληρωμένο προπονητή.

Οποιος όμως κι αν ήταν ο συνδυασμός στο τέλος της σεζόν κατέληγαν να βλέπουν πάντα την πλάτη του «αιώνιου» αντιπάλου τους. Εφτασαν στο σημείο ακόμα και να σκεφτούν να τα παρατήσουν, πεπεισμένοι πως αυτό το όνειρό τους θα έμενε για πάντα απραγματοποίητο.

Υπό αυτή την έννοια, η κατάκτηση του φετινού τίτλου αποτελεί σίγουρα δικαίωση των κόπων κάποιων χρόνων και πολλών… ξοδεμένων χρημάτων που δεν είχαν πιάσει ως τώρα τόπο.

Πολλοί θα ισχυριστούν πως η φετινή επιτυχία απέδειξε ότι τελικά δεν θέλει… κόπο, αλλά τρόπο. Γιατί είναι γεγονός ότι τον φετινό συνδυασμό, που αποδείχτηκε επιτυχημένος, οι Αγγελόπουλοι δεν τον είχαν δοκιμάσει στο παρελθόν. Την παρουσία δηλαδή ενός έμπειρου και ικανότατου τεχνικού στον πάγκο τους και μιας «φουρνιάς» νεαρών παικτών που πλαισίωσαν τα 2-3 «δυνατά χαρτιά» της ομάδας. Και είναι αυτό εν μέρει σωστό. ΄Η μάλλον είναι η μισή - μόνο - αλήθεια. Η άλλη μισή, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η «νέα φουρνιά» επέζησε χάρη στην αρχική αδιαφορία των «ερυθρόλευκων» οπαδών και ενδεχομένως θα είχε καεί υπό το βάρος της πίεσης και του άγχους της «ερυθρόλευκης» κερκίδας, αν αυτή αποφάσιζε να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της στη διάρκεια της σεζόν.

Ηταν, όμως, τόσο απογοητευτικά για τις προσδοκίες, τα αποτελέσματα του ξεκινήματος αυτής της ομάδας, τόσο μικρή η εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της και τόσο… καθολικό το γύρισμα της πλάτης στα «μωρά» του Ντούσαν Ιβκοβιτς που οι οπαδοί του Ολυμπιακού πρόσφεραν… άθελά τους τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στην ομάδα τους.

Της έδωσαν την πίστωση του χρόνου που χρειαζόταν για να σταθεί γερά στα πόδια της και την «ιδιωτικότητα» που απαιτείτο για να δουλέψει μακριά από το φως των προβολέων σωστά και δημιουργικά. Όταν οι οπαδοί έστρεψαν ξανά το βλέμμα τους στην ομάδα του Ιβκοβιτς, αυτή είχε ήδη «δέσει», είχε βρει ρυθμούς και πατήματα και είχε αποκτήσει την αυτοπεποίθησή που χρειαζόταν.

Τα αποτελέσματα φάνηκαν κατ’ αρχήν στην Πόλη. Και συνεχίστηκαν στην σειρά των τελικών, όπου ο Ολυμπιακός με το μομέντουμ από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού έφτασε και στην εγχώρια επιτυχία.

Μόλις οι – δικαιολογημένοι – πανηγυρισμοί κοπάσουν, το ζητούμενο για τον Ολυμπιακό θα είναι ένα και μοναδικό: Θα καταφέρει αυτό το πρωτάθλημα να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας εποχής για το μπάσκετ του συλλόγου; Είναι δηλαδή α