Τελικά οι δημοσιογράφοι ξέρουμε τί θέλουμε;

email Γιάννη Μαμουζέλου στο Enimerosi24

Αγαπητοί συνάδελφοι και αναγνώστες,

δεν θέλω να αντιδικήσω ούτε με τον αγαπητό Δημήτρη Τρίμη, ούτε με τη Δήμητρα Σωτηριάδου, ούτε με κανέναν άλλο που εκφράστηκε από οποιαδήποτε σκοπιά για την πρόσφατη απεργία ή για φαινόμενα συμπεριφοράς, ποινών κ.α. στο χώρο μας.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και σίγουρα έχουν επιδράσει αρνητικά και στη σκέψη και στο φρόνημα, ίσως ακόμη και στις αρχές πολλών στο χώρο της δημοσιογραφίας. Σίγουρα υπάρχουν

πιεστικές ανάγκες, πιέσεις, φόβος, άγχος που προέρχονται απο πολλές αιτίες ή πλευρές και είναι δύσκολο να σκεφθούμε ψύχραιμα, με στρατηγικούς στόχους και με κοινή συνισταμένη στις ενέργειές μας.

Όταν όμως αφέθηκαν να γιγαντωθούν τόσες παθογένειες στο χώρο των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων (δεν είναι τώρα ώρα να βρούμε ποιός, πού, γιατί κ.α.) πώς πιστεύουμε ότι θα λυθούν κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη των χαμένων εργασιακών & ασφαλιστικών/συνταξιοδοτικών-ιατροφαρμακευτικών δικαιωμάτων ή αλλοτινών κατακτήσεων;

Μοιραία λοιπόν αναρωτιέμαι: Θέλουμε ενεργά ΜΜΕ (ΈΝΤΥΠΑ ΚΑΙ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΆ) και θέσεις εργασίας; Ναι, θα πούμε όλοι, αλλά -ξαναρωτώ- με ποιοες προϋποθέσεις; Με τί μισθούς, με ποιές εγγυήσεις κ.α. πολλά; Θέλουμε επιχειρήσεις στην …άμμο, επιχειρηματίες υπερδανεισμένους που εύκολα θα φεσώνουν τους πάντες και θα ξεσκάνε σε βίλες και σαλέ; Σίγουρα όχι, αλλά δεν έχουμε τρόπο να διασφαλίζουμε όλα αυτά γιατί ΠΟΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ δεν έφτιαξε πλαίσιο και λειτουργίες τέτοιες που να μην επιτρέπουν φαινόμενα όπως αυτά που σωρηδόν συνέβησαν εδώ και δεκαπέντε χρόνια!

Θέλουμε άραγε υγιή Ταμεία (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ) ; ΝΑΙ, η βροντόφωνη απάντηση όλων, νυν συνταξιούχων και νυν εργαζομένων! Ωραία, αλλά με ποιούς πόρους, με ποια χρηματοδότηση; Βρήκαμε απαντήσεις και προτάσεις; Τις εξηγήσαμε στον κλάδο, ώστε να ρίξουμε όλη την ευθύνη στην Κυβέρνηση (σημερινή, προηγούμενη ή και αυριανή…) για το τσουβάλισμα, για τις απώλειες σε συντάξεις ή παροχές;

Σκεφθήκαμε κινήσεις που θα έφερναν «νέο δυναμικό» στα ταμεία ή δεχθήκαμε-αφήσαμε οι εργαζόμενοι στα νέα Μέσα να ενταχθούν στο ΙΚΑ κ.α.; Το θελήσαμε αλλά δεν μάς άφησαν οι κυβερνήσεις ή νομίσαμε ότι θα κρατήσουμε «προνομιακές καταστάσεις» μέσα στη λαίλαπα της εποχής;

Φυσικά δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε πεδίο κοινής πορείας με όμορους κλάδους… Γιατί άραγε; Φταίνε εκείνοι μόνο ή μόνο οι διαφορετικές κομματικές γραμμές που εκπέμπονταν απ” όλους; Ποιοί άραγε ήταν λιγότερο ή περισσότεροι εξαρτημένοι ή -έστω- επηρεασμένοι και εμμονικοί από πολιτικά πιστεύω (;) και θέσεις Κομμάτων;

Αφού λοιπόν εδραιώθηκε ο κατακερματισμός εργαζομένων και απόψεων, συμφερόντων κ.λπ. τώρα λέμε να κάνουμε απεργία; Πόσοι και ποιοί όμως μπορούν να τη στηρίξουν, να την αντέξουν, να την πιστέψουν ως αποδοτική; Οπότε έχουμε τα φαινόμενα που περιέγραψε ο συν. Τρίμης!

Σκέφτομαι παρακάτω, ότι ο κλάδος δεν απέτρεψε κάποιους «αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους» και τώρα πληρώνει πικρά! Υπήρχε άραγε ποτέ η βούληση και η διαδικασία για να αποτραπούν να γίνουν τέτοιοι (και στρατευμένοι όχι όπως παλιά σε ιδεολογίες ή Κόμματα, αλλά σε πρόσωπα και οικονομικά συμφέροντα και άλλα …παιχνίδια) ή να εκδιωχθούν; ΠΩΣ, ΠΌΤΕ, ΜΕ ΠΟΙΆ ΜΈΤΡΑ;

Ναι, μα μόλις κάποιοι «τιμωρούνται» (ουσιαστικά μόνο ηθικά και επιδερμικά…) ξεσπά ο πόλεμος: δικαίωμα στην ελέυθερη άποψη, στη γνώμη, στην ανεξαρτησία και μύρια όσα…. Σωστά. Άρα έχουν αποδεχθεί ή θέλουν οι δημοσιογράφοι «αρχές και πλαίσιο» συμπεριφοράς, εντιμότητας, αντικειμενικότητας, ίσων αποστάσεων από πρόσωπα ή γεγονότα; ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ! Έμαθαν και επιδίωξαν να (συν)διαμορφώνουν και γεγονότα και κλίμα και απόψεις, όχι επειδή έτσι έβλεπαν ή πίστευαν κάτι, αλλά γιατί έτσι όριζε η «γραμμή, ο …μεγάλος, ο αποπάνω, τ” αφεντικό, το Κόμμα κ.α.»! Εδώ και χρόνια αναρωτήθηκε ποτέ κάποιος «μεγαλόσχημος» παρουσιαστής, σχολιαστής, εκπομπάρχης κ.α. «λέω αλήθειες; υπηρετώ το συμφέρον των πολλών, της κοινωνίας, την πραγματικής ενημέρωσης ή απλώς ποδηγετώ, κατευθύνω, διαμορφώνω σκόπιμα πλαστή ατμόσφαιρα, φόβο, ανησυχία, κ.α.;

Πάνω σ” αυτό τον καμβά έγινε ο αλληλοεκμαυλισμός Κομμάτων-πολιτικών προσώπων -ΜΜΕ! Θέλει λοιπόν τώρα ο δημοσιογραφικός χώρος να καθαρθεί από τους «αλήτες-ρουφιάνους…»; Πώς και ποιοι θα το επιβάλλουν; Ποιές ουσιαστικές συνέπειες μπορεί να έχουν οι όποιες ποινές; Οπότε αγαπητή κ. Σωτηριάδου μένουμε με την ατομική μας ηθική και συνείδηση, περιμένοντας την έσχατη Κρίση…

Δεν ξέρω αν έχω απαντήσεις στα ερωτήματα… Το κακό όμως στην Ελλάδα είναι ότι όλοι (οι οι συντριπτικά περισσότεροι) είχαμε απαντήσεις ή λύσεις χωρίς να βάζουμε πρώτα τα ερωτήματα ή τα προβλήματα! Τα αποφεύγαμε μήπως κι αναγκασθούμε να σκεφθούμε, να προσπαθήσουμε διαφορετικά ή περισσότερο, να μη δεχτούμε κριτική κ.α. Οι δημοσιογράφοι-βουλευτές είχαν ποτέ κάποια άποψη-ΠΡΌΤΑΣΗ, την εξέφρασαν;

Τώρα δεν ξέρουμε τί μάς περιμένει συνολικά κι όμως ο καθένας βαράει το δικό του ταμπουρά… Κάνουμε (κάνουν οι νυν εργαζόμενοι για να ακριβολογώ) απεργία, αλλά ούτε οι ίδιοι, ούτε οι άνεργοι, ούτε οι συνταξιούχοι ξέρουν αν ο πόλεμος έχει βάσιμε ελπίδες μικρής ή μεγαλύτερης «νίκης» ή κέρδους… Αμφιβάλλουν για το χρόνο του «πολέμου» και φοβούνται μήπως απλώς γίνεται για την …τιμή των όπλων!

Προσωπικά ήμουν υπέρ των «πολέμων» , των διεκδικήσεων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο… Τουλάχιστον ήξερα ή πίστευα γιατί το έκανα ή συμμετείχα, τί μπορούσα να περιμένω να αλλάξω ή να κερδίσω. Τώρα -φοβάμαι- όλοι μένουμε με πολλά ερωτηματικά…

Φυσικά δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να μπούμε στο καβούκι μας… Αλλά έχουμε άλλο δρόμο ή μέσα ΠΟΥ ΝΑ ΦΈΡΟΥΝ ΚΆΠΟΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ;

“ Η μετά θα πούμε στα όργανα «μπράβο, κάνατε όσα μπορούσατε, αλλά τώρα όλοι μαζί χάσαμε » και θα ισχύσουν ΤΑ ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΑ & ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ (ΚΥΒΈΡΝΗΣΗΣ & ΛΟΙΠΏΝ ΣΥΓΓΕΝΏΝ);

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την προσοχή όσων μπήκαν στον κόπο να σκεφθούν κάτι μαζί μου…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ
Δημοσιογράφος -Συγγραφέας

ΥΓ Ρίχνω μια ιδέα… Μήπως αντί για απεργία θα ήταν καλύτερο η ΠΟΕΣΥ & όλοι οι φορείς να συστήσουν στους δημοσιογράφους «αποχή ή λευκή απεργία» από οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα, κυβέρνησης, κομμάτων, πολιτικού προσωπικού; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να σταματήσουν να φιλοξενούνται στις εκπομπές και να καλούνται πολύ αξιόλογοι άνθρωποι επιστημονικών και επαγγελματικών χώρων, άνθρωποι των τεχνών κ.λπ. να μεταφέρουν απόψεις, προβλήματα, ιδέες κ.α. ; Ισως πονούσε πολύ περισσότερο αυτή η μορφή αντίδρασης…
Φοβάμαι ότι αν αφαιρέσουμε από το προσκήνιο όλους αυτούς θα φανεί ο δικός τους φόβος και η γύμνια! Στην πράξη και στην κοινωνία, στην πραγματική ζωή…

The post Τελικά οι δημοσιογράφοι ξέρουμε τί θέλουμε; appeared first on Enimerosi24.