Το πρώτο «κανόνι» της χειροσφαίρισης

ΧΑΝΤΜΠΟΛ
Ξεχωρίζει για το πάθος και τις ικανότητές του. Δίνει σε κάθε αγώνα τον καλύτερό του εαυτό και είναι από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του φετινού πρωταθλήματος ΟΠΑΠ Ανδρών Α’ Κατηγορίας.

Ο Χαράλαμπος Σοφοκλέους με 106 τέρματα βρίσκεται στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ και είναι το απόλυτο φαβορί για κατάκτηση αυτής της πολύ σημαντικής διάκρισης. Ο χειροσφαιριστής του Προοδευτικού μίλησε στην ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας.

«Άρχισα να ασχολούμαι με το άθλημα στην ηλικία των 11 ετών». Αρχικά από τα 8 μου χρόνια

έπαιζα ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Πάφου. Μετά από ενα Camp που διοργάνωσε ο Προοδευτικός και έλαβα μέρος βρήκα πιο συναρπαστικό το άθλημά μας και αμέσως εντάχθηκα στις ακαδημίες. Στα 15 μου έπαιξα για πρώτη φορά στην ομάδα των Ανδρών και από τότε είμαι βασικό στέλεχος. Αγωνίζομαι στο δεξί Ίντερ».

Με τρεις λέξεις πώς θα χαρακτήριζες το χάντμπολ για σένα;
«Πάθος - δύναμη - οικογένεια».

Ποιο το πλεονέκτημά σου ως αθλητής και πιο το αδύνατο σημείο σου;
«Θεωρώ τη δύναμή μου ως το μεγάλο μου πλεονέκτημα. Ως μειονέκτημα μπορώ να πω το ότι δεν μπορώ να ελέγξω το πάθος μου που αυτό πολλές φορές μου στοιχίζει σε βεβιασμένες κινήσεις».

Ποια ήταν η πιο δυνατή - δύσκολη ομάδα που αντιμετώπισες;
«H πιο δύσκολη αντίπαλος που αντιμετώπισα μέχρι τώρα ήταν το 2009, όταν παίξαμε Ευρώπη με την H/C Tbilisi».

Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες;
«Με την ομάδα είμαστε σαν οικογένεια, με τα παιδιά του Προοδευτικού είμαστε σαν αδέλφια. Θα ήταν αδικία να ξεχωρίσω κάποιον, όλοι έχουν τα χαρίσματά τους, αγωνιζόμαστε μαζί εδώ και δέκα χρόνια, είμαστε όλοι πολύ δεμένοι».

Τι συμβουλές θα έδινες στους μικρούς που ξεκινούν τώρα το άθλημα;
«Στους μικρούς που ξεκινούν τώρα το άθλημα θα τους συμβούλευα να είναι προσγειωμένοι, να βάζουν στόχους και με σκληρή δουλειά θα πετύχουν».

Θα ήθελες να αγωνιστείς στην εθνική ομάδα;
«Για κάθε αθλητή είναι πολύ σημαντικό να αγωνίζεται με το εθνόσημο στο στήθος, έτσι και για μένα. Όποτε μου ζητήθηκε να λάβω μέρος σε cump της εθνικής και σε προπονήσεις το έκανα παρά τις δυσκολίες που έχω, επειδή μένω Πάφο. Έβαλα σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια και τη δουλειά μου. Νιώθω, όμως, απογοητευμένος. Η εθνική ομάδα είναι πολύ πίσω. Υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να είναι το Α και το Ω του αθλήματος. Βλέπω μια εθνική ομάδα χωρίς στόχους, χωρίς όραμα, χωρίς κίνητρα.

Οι συνθήκες που γίνονται οι προπόνησης δεν είναι οι κατάλληλες, δεν έχουμε οργάνωση. Κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να γίνονται περισσότερες συναντήσεις, αυτό θα βοηθούσε όλα τα παιδιά να ενσωματωθούν. Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου να λάβουν οι αρμόδιοι τα μέτρα τους, Ομοσπονδία και προπονητές, πριν να είναι αργά. Το άθλημα κρέμεται σε μια κλωστή, σιγά-σιγα οι ομάδες κλείνουν η μια μετά την άλλη».