Καταραμένες σειρήνες

20 Ιουλίου 2015. Χαράματα. Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν 5:30 το πρωί. Οι σειρήνες ηχούν και πάλι στα αυτιά μου. 41 χρόνια μετά. 41 χρόνια από την 20η Ιουλίου 1974.

Τότε που το σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου, έμπαινε στην 2η του φάση. Μετά το προδοτικό πραξικόπημα, θα είχε η Τουρκία το απόλυτο άλλοθι για να … στείλει την Αϊσιέ σε διακοπές. Να εκτελέσει την «ειρηνευτική επέμβαση» για την δήθεν προστασία των Τουρκοκυπρίων.

Με το ξημέρωμα η θάλασσα της Κερύνειας γέμισε αποβατικά σκάφη και ο Κυπριακός ουρανός αεροπλάνα.

Έφερναν τον θάνατο και την καταστροφή. Πόσα παλληκάρια πολέμησαν άνισα τον εισβολέα και άφησαν την τελευταία τους πνοή στις πλαγιές του Πενταδακτύλου; Πόση προδοσία μπορούσε να υπάρξει Θεέ μου, όταν οι ίδιοι οι αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς άφησαν μονάδες εντός στρατοπέδων, εφόσον όπως διέδιδαν οι Τουρκικές κινητοποιήσεις οφείλονταν σε άσκηση και μόνο. Όμως ο στόχος ήταν το στρώσιμο χαλιού για την εύκολη επικράτηση του εισβολέα. Και ο στόχος επιτεύχθηκε.

41 χρόνια μετά, η πλαγιά του Πενταδακτύλου φορτωμένη ακόμα με το σύνθημα της πρόκλησης. Τα χωριά μας άλλαξαν όνομα, επισκεπτόμαστε ως τουρίστες τις περιουσίες μας, βγάζουμε άδεια για να λειτουργήσουμε τις εκκλησιές μας. Την ίδια ώρα που οι ίδιοι οι γνωστοί – άγνωστοι έχουν εξαπολύσει μια προσπάθεια να πείσουν το λαό ότι και πάλι υπάρχει η τελευταία ευκαιρία. Μετά από αυτή μόνο την διχοτόμηση βλέπουν. Μόνο για αυτή σαν εναλλακτική επιλογή μιλούν. Βλέπεται και πάλι σύρουν το πιστόλι στον κρόταφο του Κυπριακού Ελληνισμού, ωσάν και αν δεχθούμε την προτεινόμενη ΔΔΟ δεν θα μιλάμε για μια διχοτόμηση και πάλι. Άλλου τύπου φυσικά, αλλά και πάλι διχοτόμηση θα είναι. Όταν θα έχω περιορισμούς στις βασικές ανθρώπινες ελευθερίες στην ίδια μου την χώρα, το σοι ελευθερία θα είναι αυτή; Όταν και πάλι η Τουρκία θα είναι η «πατρώνα» της Κύπρου, πως μπορώ να το αποδεκτώ; Πως θα μπορώ να δεχθώ η Κυπριακή Δημοκρατία, για την οποία τόσοι έχουν δώσει την ζωή τους, θα διαγραφεί με μια υπογραφή, με την δική μου ψήφο; Ο ίδιος ο ΥΠΕΞ της Κυπριακής Δημοκρατίας μίλησε για το νέο κράτος. Ίσως σε μια προσπάθεια να αρχίσει ο λαός να το αποδέχεται σιγά – σιγά, ή απλά ήταν μια έκφραση εν τη ρύμη του λόγου;

Και ενώ όλα αυτά γίνονται ως «ετοιμασία» του λαού για άλλη μια υποχώρηση, εφόσον όπως λένε εμείς χάσαμε τον πόλεμο, οι Τούρκοι εισβολές και κατακτητές της γης μας, γιατί περί τέτοιων θα πρέπει να μιλάμε, σήμερα γιορτάζουν. Γιορτάζουν την νίκη που τους έδωσαν στο πιάτο κάποιοι ψευτόμαγκες. Οι σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους θα ανεμίζουν στα κατεχόμενα, ενώ ο κατακτητής Ερτογάν θα είναι δίπλα – δίπλα με τον τ/κ ηγέτη για να δεχθούν χαιρετισμό της στρατιωτικής παρέλασης. Η πρόκληση σε όλο της το μεγαλείο. Και εμείς, να κάνουμε μνημόσυνα και να κλαίμε τους νεκρούς. Οι πιο παλιοί να θυμούνται την κόλαση του πολέμου και το μαρτύριο της προσφυγιάς. Στους επιμνημόσυνους λόγους κάποιοι θα μιλούν σήμερα για την θυσία του ήρωα και ταυτόχρονα για την «ιδεώδη» διζωνική λύση. Δεν νομίζω να το ήθελε ο ήρωας αυτόν τον επιμνημόσυνο λόγο. Άστε τον καλύτερα να αναπαυθεί. Δεν έδωσε την ζωή του για «συνιστώσα πολιτεία», αλλά για Κυπριακή Δημοκρατία. Πραγματικά άστε τον καλύτερα να αναπαυθεί.

Και κλείνω με τους στίχους του Κώστα Μόντη:

Γρόνια, σκλαβκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους.

Μα εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους.

Γιώργος Θεμιστοκλέους - Μέλος της Πολιτικής Συγκλήτου της Συμμαχίας Πολιτών

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com