Άππαρον με την βάκλαν

Τ Ρ Α Γ Ε Λ Α Φ Ο Σ , χαρακτηριζόταν πάντα μια αταίριαστη κατάσταση, με αλληλο-συγκρουόμενα κι αλληλο-αποκλειόμενα στοιχεία, μη δυνάμενη να συνταιριάξει όπως το μυθικό ζώο με σώμα τράγου κι ελαφιού. Στην κυπριακή διάλεκτο είχαμε παραπλήσια τη φράση «άππαρον με την βάκλαν». Όπου, άππαρος είναι το άλογο και βάκλα η παχιά ουρά του προβάτου. Ίππος με ουρά προβάτου. Τραγέλαφος, λοιπόν, και άππαρος με την βάκλαν είναι η αναζήτηση λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με Ευρωπαϊκό Κεκτημένο. Η πρώτη, η ΔΔΟ αποκλείει το δεύτερο, το Κεκτημένο. Και το δεύτερο δεν επιτρέπει την πρώτη.

Α Κ Ρ

Ι Β Ω Σ γι’ αυτό: Εκείνοι που απαίτησαν και κατάφεραν να επιβάλουν ακόμη και την ονοματολογία της ΔΔΟ, την απαίτησαν για να αποτρέψουν, ν’ αποκλείσουν, να εξουθενώσουν, να καταστήσουν πρακτικώς ανενεργούς τους όρους, τις πρόνοιες και τους κανόνες του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου: Τις ελευθερίες και τους κανόνες της δημοκρατικής αρχής. Εκείνοι που, υποταγμένοι κι ανίσχυροι, επινόησαν ν’ αποδυναμώσουν όσο μπορούν τον σκληρό πυρήνα της ΔΔΟ, κατέφυγαν στην επίκληση του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου.

Π Ρ Ο ΠΟΛΛΩΝ ετών, ζώντος του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου και πολύ προτού εκλεγεί ΠτΔ, σχολιάζαμε με τον ίδιο τρόπο τη δική του άποψη που συνοψιζόταν στη φράση -κι έμεινε έκτοτε γνωστή- «ΔΔΟ με το σωστό περιεχόμενο». Οι αρξάμενες από το 1977 «διακοινοτικές» συνομιλίες, στη… μακροχρόνια (αντί του «Μακροχρόνιου Αγώνα») διαδρομή τους, έδειξαν κι απέδειξαν ότι το «σωστό περιεχόμενο» αποδείχθηκε ουτοπία. Όπως ακριβώς ο άππαρος με την βάκλαν κι η τραγέλαφος…

Σ Η Μ Ε Ρ Α , εντός εκτός κι επί τ’ αυτά, η διακηρυγμένη προσπάθεια του προέδρου Αναστασιάδη και της διαπραγματευτικής του ομάδας είναι η επίτευξη λύσης Ευρωπαϊκού Περιεχομένου. Εν άλλοις λόγοις, συνεχίζουν στη «γραμμή» του αείμνηστου Τάσσου, έστω κι αν βγάζουν σπυράκια ακόμη και ν’ ακούσουν τ’ όνομά του. Όπως εκείνος, έτσι κι αυτοί, επιχειρούν το προδήλως και άκρως αντιφατικό: Δείτε το γεγραμμένο στην 4η παράγραφο της Κοινής Διακήρυξης - Joint Declaration Αναστασιάδη - Έρολγου τής 11ης Φεβρουαρίου 2014, η οποία, κατά τον κ. Αναστασιάδη, αποτελεί τον «Σκελετό λύσης» και, κατά την Άγκυρα, το τρόπαιό της στο Κυπριακό:

«Η δικοινοτική, διζωνική φύση της ομοσπονδίας και οι αρχές πάνω στις οποίες εδράζεται η ΕΕ θα διασφαλίζονται και θα γίνονται σεβαστές σε όλη την επικράτεια». Αλλά εξ ορισμού και εκ των εκατέρωθεν επιδιώξεων των δύο πλευρών στις διαπραγματεύσεις, είναι πρόδηλο ότι η «Φύση της ΔΔΟ» απαγορεύει τις «Αρχές ΕΕ» και αυτές δεν επιτρέπουν τη «Φύση». Άρα, μέχρι… νεωτέρας, παραμένουμε στον άππαρον με την βάκλαν…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ
Ενώ, όμως, μπορούσαμε να εμπιστευόμαστε ως ΤΗΝ ασφαλιστική δικλίδα -που όντως έτσι αποδείχθηκε ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, από τις Βολιδοσκοπήσεις Βάλτχαϊμ, τους Δείκτες Κουεγιάρ, τη Δέσμη Γκάλι ώς το Σχέδιο Ανάν- την επιμονή του Τάσσου στο «σωστό περιεχόμενο», πόσο μας επιτρέπεται να εμπιστευόμαστε τον κ. Αναστασιάδη (με τους κ. Αβέρωφ και Άντρο) στο «ευρωπαϊκό περιεχόμενο»;
Λάζ. Α. Μαύρος