Ανόρθωση: Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο

Δώδεκα αλλαγές προπονητών, 7-8 διαφορετικοί πρόεδροι, ξήλωμα και χτίσιμο του ρόστερ από την αρχή, μουρμούρα, μιζέρια, αλληλοκατηγορίες, έλλειψη πλάνου, ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, σταδιακή μείωση στην προσέλευση του κόσμου στο γήπεδο και της γενικότερης συσπείρωσής του γύρω από την ομάδα, ενώ κάθε πέρσι και καλύτερα ήταν τα πράγματα και στο οικονομικό κομμάτι.

Κάπως έτσι ήταν, περιληπτικά, το σκηνικό στην Ανόρθωση στη… μετά-Τσάμπιονς Λιγκ εποχή. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι μέσα σε

αυτή την εφταετία η «Μεγάλη Κυρία», των 31 τίτλων και των μεγάλων ευρωπαϊκών διακρίσεων, δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο ή να καταγράψει αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη.
Αφήνοντας στην άκρη το πρόσφατο και «αμαρτωλό» παρελθόν, που τόσο πλήγωσε τον κόσμο της Ανόρθωσης, επιστρέφουμε στο σήμερα. Το πιο αμφίρροπο πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων μπαίνει στην πιο κρίσιμή του καμπή και τα πάντα είναι ανοιχτά. Εκτός και αν προκύψουν σούπερ ανατροπές, η «ξηρασία» τίτλων θα συνεχιστεί. Ίσως, ακόμη, να μην καταφέρει να εξασφαλίσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ψυχρά ομιλούντες, κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί αποτυχία. Κοιτάζοντας όμως τη μεγαλύτερη εικόνα, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Σταθερότητα… άγνωστη λέξη
Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί τις επόμενες εβδομάδες, η φετινή σεζόν είναι χωρίς αμφιβολία ένα μεγάλο βήμα, προς την κατεύθυνση στην οποία όλοι οι φίλοι της Ανόρθωσης θέλουν να δουν την ομάδα τους να οδεύει. Για πρώτη φορά μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι του ενός βήματος προς τα εμπρός δεν θα ακολουθήσουν άλλα δύο προς τα πίσω. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, μπήκαν -επιτέλους- στέρεες βάσεις, αγωνιστικές και οικονομικές, πάνω στις οποίες η διοίκηση μπορεί να χτίσει και να οδηγήσει τον σύλλογο στο επόμενο στάδιο.
Το μεγαλύτερο κέρδος για την Ανόρθωση δεν είναι άλλο από την προοπτική σταθερότητας και συνέχισης της πορείας που χάραξε η διοίκηση Χρίστου Πουλλαΐδη, μέχρι την υλοποίηση του μεγαλεπήβολου πλάνου «2020». Σε αυτή την προσπάθεια, το κλειδί δεν είναι άλλο από τη «σταθερότητα». Λέξη που απουσίαζε από το λεξιλόγιο των ανθρώπων της Ανόρθωσης τα τελευταία χρόνια.

Χρίστος Πουλλαΐδης ο 8ος
Η έλλειψη σταθερότητας ξεκινούσε από τη διοίκηση. Μετά τον Ανδρέα Παντελή, στον προεδρικό θώκο της Ανόρθωσης κάθισαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, οχτώ διαφορετικά άτομα! Κρις Γεωργιάδης, Αντώνης Δημητρίου, Κυριάκος Κούσιος, Κίκης Χρυσάφης, Κίκης Κωνσταντίνου, Σάββας Κάκος, Αχιλλέας Νικολάου ήταν οι άνθρωποι που ανέλαβαν τα διοικητικά ηνία του συλλόγου, από τον Νοέμβριο του 2008 και εντεύθεν, χωρίς κανένας από αυτούς να καταφέρει να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να επαναφέρει την Ανόρθωση στη θαλερή κατάσταση που βρισκόταν προς τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας.
Η ανάληψη της προεδρίας από τον Χρίστο Πουλλαΐδη έβαλε την Ανόρθωση σε νέα και πιο αισιόδοξα μονοπάτια. Έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη, έκλεισε τρύπες, διέγραψε αμαρτίες του παρελθόντος και παρουσιάζεται αποφασισμένος για να οδηγήσει τον σύλλογο εκεί που ο κάθε Ανορθωσιάτης ονειρεύεται. Η μέχρι τώρα πορεία υλοποίησης του πλάνου κρίνεται απόλυτα πετυχημένη και προδιαγράφεται ακόμα πιο ευοίωνη, στο αγωνιστικό αλλά κυρίως στο οικονομικό κομμάτι.

Μόνο ο Αντρέ Πάους!
Προοπτική σταθερότητας υπάρχει και στο κεφάλαιο «προπονητής». Το γεγονός ότι πήραν παράταση οι επαφές με τον Αντρέ Πάους (όπως και με τον Φαν Λέουβεν) για την επέκταση της συνεργασίας, δημιούργησε κάποια μικρά ερωτηματικά για το μέλλον του Ολλανδού στον πάγκο της «Κυρίας». Από επίσημα χείλη λέχθηκε πως η απόφαση πάρθηκε από κοινού και μοναδικός σκοπός ήταν να μείνει η ομάδα ανεπηρέαστη και απόλυτα επικεντρωμένη στους αγωνιστικούς της στόχους.
Ανεξάρτητα του τι θα συμβεί, το σίγουρο είναι πως ο Αντρέ Πάους θα πετύχει κάτι που δεν πέτυχε κανείς από τους δώδεκα (!) προπονητές που έκατσαν στον πάγκο της Ανόρθωσης μετά τον Τιμούρ Κετσπάγια. Ο Ολλανδός θα γίνει ο πρώτος τεχνικός μετά τον Γεωργιανό, ο οποίος θα έχει τα ηνία της ομάδας για μια ολόκληρη σεζόν, από την έναρξη της προετοιμασίας μέχρι τον τελευταίο αγώνα.
Ο Έρνστ Μίντελτοπ ήταν ουσιαστικά ο πρώτος προπονητής που διαδέχθηκε τον Τιμούρ Κετσπάγια, η θητεία του όμως κράτησε μόλις δυόμισι μήνες, για να ακολουθήσει μετά άλλη μια… ενδεκάδα προπονητών. Ήταν οι Σλάβο Μούσλιν, Νίκος Νικολάου, Γκιγιέρμο Όγιος, Σλόμποταν Κρισμάρεβιτς, Στανιμίρ Στοΐλοφ, Ρόνι Λέβι, Πάμπος Χριστοδούλου, Χριστάκης Κασσιανός, Ζόρζε Κόστα και πιο πρόσφατα ο Νίκος Κωστένογλου.