Στο “κούρεμα” πολλοί ποντάρουν, στον “κουρεμένο” κανείς...

γράφει ο Κ. Στούπας


Τις τελευταίες εβδομάδες δεχόμαστε ένα καταιγισμό παροτρύνσεων για άμεση προσφυγή σε «κούρεμα» του ελληνικού χρέους προερχόμενες εντός και εκτός της χώρας και εντός και εκτός της ευρωζώνης.
Μόνιμη επωδός αλλά και αφετηρία των παροτρύνσεων είναι η παραδοχή πως η αριθμητική του ελληνικού χρέους δεν.....
βγαίνει.
Ποιοι και γιατί επιθυμούν διακαώς το καλό μας και γιατί;

Οι θιασώτες της αναδιάρθρωσης εντός κι εκτός Ελλάδος είναι πολυποίκιλοι και μοιάζει να έχουν σε πολλές περιπτώσεις αντιφατικά και αντιθετικά κίνητρα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τα σειρά...


Η κρίσιμη απόφαση
Κατ’ αρχάς η κρίσιμη απόφαση πάρθηκε πριν ένα χρόνο, όταν αποκαλύφθηκαν οι ελληνικές δημοσιονομικές ασωτίες και τα δομικά λάθη στην αρχιτεκτονική του ευρώ.

Τότε θα μπορούσε να είχε αποφασιστεί η απεμπλοκή και η διάλυση του ευρώ ή να μεθοδευτεί η αποπομπή της Ελλάδας και κάποιων άλλων «παρείσακτων». Π.χ. αντί το πακέτο των 110 δισ. ευρώ να πάει μέσω της Ελλάδας κατά κύριο λόγο στους πιστωτές, θα μπορούσε να είχε πάει στις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες απευθείας και η εγκατάλειψη του ασώτου στη βαλκανική μοίρα του...

Η απόφαση που επελέγη τότε, αφορούσε τη στήριξη της Ελλάδας με κάθε τρόπο, με όρο τον δια των μεταρρυθμίσεων εξευρωπαϊσμό και εκσυγχρονισμό του πελατειακού κομματικού κράτους.

Εκτός από τα 110 δισ. ευρώ που πάνε στις πληρωμές των ομολόγων που λήγουν, αλλά και τους μισθούς και τις συντάξεις, η απόφαση αυτή άναψε το πράσινο φως στην ΕΚΤ να αγοράσει από τη δευτερογενή αγορά 60-70 δισ. ευρώ, αλλά και οι ελληνικές τράπεζες με ενέχυρο ελληνικά «σκουπιδο-ομόλογα» να αντλήσουν περί τα 100 δισ. ευρώ για να καλύψουν τα κενά ρευστότητας. Είναι η ρευστότητα αυτή που εξασφαλίζει στα ΑΤΜ της χώρας μετρητά και επιτρέπει στα περισσότερα γρανάζια της οικονομικής δραστηριότητας να γυρίζουν ακόμη.

Ένα χρόνο μετά...
Ένα χρόνο μετά, η κρίση έχει επεκταθεί εκτός από την Ιρλανδία και στην Πορτογαλία και απειλεί την Ισπανία. Κυρίως όμως έχει αρχίσει να γίνεται φανερό που ακριβώς οδηγεί η απουσία ευκρινούς λύσης στην αριθμητική εξίσωση αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος.

Τι μας λέει η εξίσωση με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Το 2013 θα έχουμε ένα σύνολο περίπου 350 δισ. ελληνικού δημόσιου χρέους όπου τα 110 θα ανήκουν μέσω του EFSF-ESM στους ευρωπαίους φορολογούμενους και τα 60-70 εμμέσως στους κατόχους ευρώ. Το 2012 για να κλείσει ο προϋπολογισμός θα χρειαστούμε και άλλα 25-30 δισ. ευρώ. Το σύνολο, 210 δισ. περίπου, χωρίς αυτά που έχουν πάρει οι τράπεζες...

Τα δυο τρίτα περίπου του χρέους θα έχουν συγκεντρωθεί στα χέρια των θεσμών της ευρωζώνης. Αν αυτό το χρέος δεν είναι βιώσιμο, τη μερίδα του λέοντος οποιασδήποτε αναδιάρθρωσης θα πρέπει να την πληρώσουν οι φορολογούμενοι της ευρωζώνης αντί των ιδιωτών ως ηθικώς και βάσει του δικαίου που εμπεριέχει το δίπολο ρίσκο-απόδοση, οφείλουν.